Ήταν νομίζω απόγευμα και είχαμε αράξει με τον φίλο μου τον Λευτέρη στο πατρικό μου σπίτι στον Περισσό μετά το σχολείο κάποια Πέμπτη στα τέλη του 1989. Ξαφνικά ενώ χαζεύαμε MTV την προσοχή του Λευτέρη τράβηξε ένα video, είχαμε πάντα τα μάτια μας ανοιχτά για νέες ροκιές. Κανείς από τους δυο μας πάντως δεν είχε ξαναδεί δίχορδο μπάσο ενώ και ο λαιμός του οργάνου ήταν απίστευτα λεπτός. Το τραγούδι ονομαζόταν «Sleeping My Day Away» και το συγκρότημα ήταν οι D.A.D. — Disneyland After Dark. Αργότερα από φυλλάδες της εποχής ανακαλύψαμε ότι οι τυπάδες είχαν ήδη κυκλοφορήσει δύο album στην πατρίδα τους τη Δανία, αλλά αυτό ήταν το πρώτο single που κατάφερναν να κυκλοφορήσουν σε Αμερική και Ευρώπη. Στο τραγούδι δεν ήταν μόνο το μπάσο που μας τράβηξε την προσοχή καθώς όλο το οπτικοακουστικό σκηνικό ήταν μοναδικό. Το άσμα ήταν βασισμένο στο γρατζούνισμα τριών νοτών πάνω σε μια πανέμορφη old school κιθάρα ενώ όσο το ακούγαμε κατανοούσαμε ότι ακουστικά τα πλεονεκτήματα του ήταν πολύ περισσότερα από όσα νομίζαμε! Ο τραγουδιστής Jesper Binzer είχε μια πολύ καλή φωνή με γρέζι που έφερνε σε Axl Rose ενώ στο video φoρούσε γραβάτα και ο μπασίστας Stig Pedersen φορούσε κράνος γιατρού! Και εγώ και ο κολλητός μου το λατρέψαμε και από ότι παρακολουθούσαμε μέρα με την μέρα το ίδιο συνέβαινε και στα μουσικά τηλεοπτικά κανάλια της εποχής που έπαιζαν αρκετά συχνά το video . Είναι κρίμα πάντως γιατί αρκετά χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα πως παρά την Ευρωπαική του καλή πορεία τότε στα charts το τραγούδι στις Η.Π.Α. δεν γνώρισε μεγάλη επιτυχία.
Όταν το ιατρικό κράνος του μπασίστα ξέσπασε σε πυροτεχνήματα κατά τη διάρκεια του σόλο της κιθάρας, δεν ήξερα τι να σκεφτώ για τους D.A.D. Ήταν σοβαροί? Έκαναν καλαμπούρι? Το μόνο σίγουρο πάντως ήταν πως έπρεπε να ακούσω ολόκληρο το album αλλά δεν ήταν εύκολο να το βρω και να το αγοράσω οπότε και το έκανα παραγγελία σε κασέτα στο δισκάδικο της γειτονιάς μου. Το No Fuel Left for the Pilgrims των D.A.D. αποτελείται από 12 sparky rock μελωδίες που κυμαίνονται από 2:04 έως και 4:36 λεπτά. Αν μαντέψατε ότι το punk rock είναι η βασικότερη τους επιρροή τότε πέσατε μέσα! Το No Fuel Left for the Pilgrims έχει αυτή την ενέργεια και την αλητεία που διασταυρώνεται με τις μελωδικές ευαισθησίες του κλασικού σκληρού ροκ. Επίσης ο τραγουδιστής και ο κιθαρίστας που υπογράφουν τα περισσότερα τραγούδια στιχουργικά έχουν τεράστιο ταλέντο στο να γράφουν πιασάρικους στίχους κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο όταν τα αγγλικά δεν είναι η μητρική σου γλώσσα!
“Jihad! I’m gettin’ mad! And there’s no fuel left for the pilgrims,” τραγουδά ο Jesper μοιράζοντας κάπως τη λέξη «τρελός» σε δύο λέξεις! Το "Jihad" είναι μια έκρηξη αδρεναλίνης που αποκαλύπτει τις punk rock ρίζες του συγκροτήματος αλλά στην συνέχεια οι ταχύτητες πέφτουν με ένα δυνατό ρυθμό στο "Point of View" που συνδυάζει ακόμα ένα μελωδικό φωτεινό σημείο. Το "Rim of Hell" επιβραδύνει περαιτέρω τους ρυθμούς αυξάνοντας όμως την οργή. «They throw the best damn parties at the rim of hell», λέει ο στίχος και ξαφνικά σου έρχεται μια επιθυμία για να κάνεις την μεγαλύτερη τρέλα! Το “ZCMI” φέρνει τους AC/DC στα αυτιά σου προσθέτοντας τους και αυτούς στο σύνολο των επιρροών της μπάντας. Στοιχηματίζω ότι και ο Iggy Pop δεσπόζει στη συλλογή δίσκων των D.A.D! Το "Girl Nation" χαρίζει άλλο ένα πιασάρικο refren με τον Jesper να φαντάζεται έναν διαστρικό "γυναικείο έθνος '' ενώ κάπου αλλού ένα δίστιχο «I win with a Siamese twin!» περιγράφει με ακρίβεια το πού ακριβώς είναι το μυαλό του Jesper. Το "Wild Talk" το νιώθεις σαν να μπαίνει κάπως στα νερά των Kiss αλλά αυτών των Kiss με τον Bob Kulick ως κρυφό κιθαρίστα! Το album κλείνει με το “Ill Will” το οποίο κατά την γνώμη μου είναι ίσως ότι πιο κοντινό σε metal έχουν ποτέ συνθέσει και παίξει οι D.A.D.!
Το No Fuel Left for the Pilgrims σίγουρα δεν έχει καύσιμη ύλη όπως και και δεν έχει κανένα μέτριο τραγούδι που να μπορείς να παραλείψεις στο άκουσμα του. Αν και το "Sleeping My Day Away" είναι ξεκάθαρα το καλύτερο του τραγούδι στο τέλος ο κάθε αντικειμενικός λάτρης του είδους κατανοεί πως εδώ δεν έχει να κάνει απλά και μόνο με ένα καλό άσμα αλλά με ένα εκπληκτικό σύνολο τραγουδιών. Οι D.A.D. από τα πρώτα τους κιόλας βήματα μέχρι ακόμα και σήμερα έχουν αυτή την punk rock αίσθηση του χιούμορ και αν οι τότε συγκυρίες ήταν διαφορετικές σίγουρα η επιτυχία που θα γνώριζαν θα ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ως μπάντα θα τους χαρακτήριζα ως τέσσερεις πραγματικά ατίθασους και ριψοκίνδυνους τυπάδες με ένα ''who gives a fuck'' attitude αλλά και με μια διεστραμμένα αρρωστημένη διάθεση να διασκεδάζουν με το κάθε τι χωρίς ίχνος μίρλας και μιζέριας. Το τρίτο τους αυτό βήμα είναι ένα πραγματικά υπέροχο album που δεν ταίριαζε ιδιαίτερα με κανένα από όσα συνομήλικα του βγήκαν τότε από το Hollywood.
Όπου το βρείτε αρπάξτε το.
Π.Β.
💥💥💥💥💥
.jpg)