Οι Έλληνες death/black metallers Deviser, επιστρέφουν μετά από δώδεκα χρόνια απουσίας και μας παρουσιάζουν το πέμπτο σκοτεινό τους αριστούργημα με την ονομασία ''Evil Summons Evil''.
Δεν θα ξεχάσω το 1996 όταν κυκλοφόρησαν τότε τον πρώτο τους δίσκο ''Unspeakable Cults'' και την ανταπόκριση του κόσμου. Ένας δίσκος που άξια έγραψε την δική του ιστορία και τους τοποθέτησε στους εκλεκτούς του είδους. 27 χρόνια μετά όμως και με μία δισκογραφική απουσία δώδεκα χρόνων έρχονται και μας προσφέρουν, προσωπικά για μένα τουλάχιστον, τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους και όχι μόνο.
Το ''Evil Summons Evil'' είναι μία σκοτεινή, επική δημιουργία που αποτελείται από δέκα μουσικά κεφάλαια όπου μέσα σε μόλις 39 λεπτά περίπου το συγκαταλέγουν στα κομψοτεχνήματα της metal μουσικής και ο λόγος που δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο metal είδος, είναι γιατί τη μουσική των Deviser μπορεί να την απολαύσει ο οποιοσδήποτε αγαπάει τη μουσική δημιουργία που βγαίνει πηγαία από την ψυχή του δημιουργού της. Το άλμπουμ βρίθει από έμπνευση, θλίψη, σκοτεινή ατμόσφαιρα, καθηλωτικά ρεφρέν, μεγαλειώδης επικές στιγμές, φωνητικά που λοξοκοιτάζουν την black metal σκηνή και με μία απίστευτη μουσική έμπνευση. Δεν το κρύβω πως η συμφωνική υπόσταση που βγάζει ο δίσκος είναι ανεπανάληπτη και η δουλειά που έχει γίνει στον τομέα αυτό είναι εξαιρετική.
Πραγματικά είναι λίγες οι κυκλοφορίες εκείνες που ΌΛΑ τα τραγούδια ενός δίσκου να βρίσκονται σε υψηλά επίπεδα και ο συγκεκριμένος δίσκος βρίσκεται στην κατηγορία εκείνων των λίγων δίσκων. Από το εναρκτήριο ''Death Is Life Eternal'' που σου έρχεται να ουρλιάξεις στο τρομερό του ρεφρέν ή το απίστευτο ρυθμικό του μοτίβο μέχρι το εκπληκτικό '' Cold Comes the Night'' με την επιβλητική επική του ατμόσφαιρα. Σχεδόν όλα τα τραγούδια κυμαίνονται σε mid τέμπο ρυθμό με κάποιες γρήγορες εξάρσεις εκεί που χρειάζεται. Πραγματικά και με το χέρι στην καρδιά οι μελωδίες στα κιθαριστικά μέρη μου άγγιξαν ευαίσθητες χορδές. Υπάρχει τόση έμπνευση που ματώνει η ψυχή σου.
Και όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με μία σκοτεινή ελεγεία και η έμπνευση δεν έχει τελειωμό. Το ''Absence of Heaven'' χαρακτηρίζεται από συγκλονιστικές μελωδικές γραμμές, κιθαριστικές μελωδίες που συνοδεύουν κάθε στίχο, συμφωνικές μουσικές γραφές που ακολουθούν σαν μουσικό χαλί καθόλα την διάρκεια του δίσκου και η ανατριχίλα σε κάθε ακρόαση είναι δεδομένη. Συγκλονιστική μουσική γραφή σε ύφος soundtrack το ''Tenebrae'' για να μας γρονθοκοπήσουν με το τρομερό ''Of Magick'' με την συμμετοχή της Ανδρονίκη Σκουλά (Chaostar). Ενώ οι ταχύτητες στο αυτοκρατορικό ''Evoking the Moon Goddess'' ανεβαίνουν. Ακούγοντας το δίσκο διακρίνω μία συνεχόμενη, χωρίς να με χαλάει καθόλου, θλίψη που η πραγματική υπόσταση της ανεβάζει ακόμα περισσότερο την αξία του δίσκου. Οι κιθάρες συνεχίζουν ακατάπαυστα να προσφέρουν σκοτεινές μελωδίες και η ατμοσφαιρική εισαγωγή του ''Where Angels Fear to Tread'' απλά αποτελούν τον προπομπό ενός σκοτεινού εκρηκτικού έπους. Γενικά μέσα στο δίσκο θα υπάρξουν πολλές φορές εκείνες οι στιγμές που η ανατριχίλα θα πιάσει ''ταβάνι''. Ο δίσκος είναι γεμάτος από συγκλονιστικές μουσικές εξάρσεις, κινείται σαν χαμαιλέοντας από mid τέμπο επικούς, ίσως και σε doom ρυθμούς, μέχρι σε τρομερές συμφωνικές death/black metal εξάρσεις. Απίστευτοι ρυθμοί στο λατρεμένο ''Sky Burial'' που σε ζωντανές εμφανίσεις θα έχει απίστευτη ανταπόκριση, δεν έχει τελειωμό η έμπνευση και το ''Serpent God'' αποτελεί άλλο ένα διαμάντι του δίσκου για να κλείσει το νέο δημιούργημα των Deviser με το ''When the Lights Went Out'', με την συμμετοχή του Ευθύμη Καραδήμα των Nightfall.
To ''Evil Summons Evil'' αποτελεί ένα μουσικό κομψοτέχνημα, μία δημιουργία που μέσα σε 39 λεπτά δημιουργεί σκοτεινή ποίηση. Νομίζω πως σε μερικά χρόνια τέτοια δίσκοι θα καθιερωθούν και θα αποτελέσουν τη βάση για τους μεταγενέστερους μουσικούς, αλλά κυρίως ένα μουσικό ''βιβλίο'' που προσωπικά σε μένα θα μου κάνει για πολλά χρόνια παρέα!
Το ''Inner Dimension'' είναι ένα τραγούδι για τη συνειδητοποίηση της δυαδικότητας του φωτός και του σκότους, συγκεκριμένα για το να επιδοθείτε σε αυτό που μπορεί να θεωρηθεί κατάρα και να το μετατρέψετε σε εργαλείο προς όφελός σας ως μοναδικό και ισχυρό άτομο.
Οι Disillusive Play ανακοινώνουν την υπογραφή με την εταιρεία Wormholedeath για τη διανομή και την προώθηση του δεύτερου full-length album τους με τίτλο «Songs for the Non-Existent», που θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2023. Το άλμπουμ θα περιλαμβάνει 11 τραγούδια. Στο άλμπουμ θα συμπεριλαμβάνεται και το single “Sisyphus”.
Μετά την επιτυχία που είχε το single/video clip για το "The Serpent Lord" οι The Silent Rage μας παρουσιάζουν το νέο τους audio single για το "Exhaling Fear".
Επτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το εκπληκτικό δεύτερο άλμπουμ των Enemy Of Reality''Arakhne'', ένας δίσκος που κοίταζε στα ίσια πολλά άλμπουμ από τα ''μεγάλα'' ονόματα του χώρου.
Το METAL NUOVO δεν θα μπορουσε να λείπει από την σημαντική αυτή metal γιορτή, δηλαδή την κυκλοφορία νέου δίσκου ενός από τα σημαντικότερα σχήματα του γαλαξία εν ζωή σήμερα...και αυτοί είναι φυσικά οι METALLICA ! Ακολουθούν οι ταπεινές γνώμες / κριτικές / παρουσιάσεις ή όπως αλλιώς θέλετε να το πείτε εσείς, δυο εκ των συντακτών της ομάδας :
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ ΘΟΔΩΡΗΣ:
Το τι σημαίνουν οι METALLICAγια μένα προσωπικά και το τι
τεράστια επίδραση είχαν και έχουν ακόμα και σήμερα, το ξέρουν αρκετοί φίλοι και
γνωστοί μου… το DNA μου
εξελίχθηκε με όλα τα καλά και τα άσχημα της ζωής από την ηλικία των 10 προς 11
μόλις χρόνων, όπου και αγόρασα τότε πιτσιρίκος, το βινύλιο του MASTEROFPUPPETS και από τότε ξεκίνησε ένα
παράλληλο ταξίδι καταστάσεων και εμπειριών γι’ αυτούς και μένα… Αυτό ονομάζεται
απλά… ταύτιση οπαδού και καλλιτέχνη…
Αυτό όμως δεν ισχύει μόνο για μένα…ισχύει και για πολλούς
από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές…
Η σχέση οπαδών των METALLICAμε τους οπαδούς τους , είναι
κάτι ιδιαίτερο και που σπάνια συναντάς …γι’ αυτό και η κάθε κυκλοφορία τους δεν
είναι κάτι επιδερμικό, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι …
Κεφάλαιο JAMESHETFIELD : Τα
πάθη και όλο το βίος του JAMES, αλλά
και η ψυχική δύναμή του, μέσων των στίχων του και τα συχνά ανοίγματα που έχει
κάνει και μέσω συνεντεύξεων αρκετές φορές, έχουν φτιάξει ένα τόσο αγαπητό
προφίλ που λίγοι από τους θρύλους της μουσικής που αγαπάμε έχουν δημιουργήσει.
Ποιο πιθανό είναι να γνωρίζουμε τα πάντα για το τι έχει περάσει αυτός, παρά ένα
άτομο του κοντινού περιβάλλοντός μας! Τραγούδια όπως τα Fade to Black (βλέπε
και Screaming Suicide από το νέο album),
Dyers Eve, το μισό τουλάχιστον blackalbum, load / reloadκαι πόσα άλλα τραγούδια στην μετέπειτα
δισκογραφία τους. Και εδώ έρχεται και το 72 seasons το οποίο είναι ίσως και το
πιο openheartedalbum των METALICAόσον αφορά τους στίχους!
Δεν θα εμβαθύνω σε αυτό, ούτε θα το παίξω ψευτοξερόλας
κάνονταςcopy / paste στίχους του νέου δίσκου, ντε και καλά ότι
κάτι βαρύγδουπο είπα και πρόλαβα και άκουσα το δίσκο από την Παρασκευή που
κυκλοφόρησε γύρω στις 7.500 φορές … Ο καθένας ακούγοντας το album, μπορεί να το καταλάβει με την μια,
διαβάζοντας τις στιχάρες του κάθε τραγουδιού και θα κρίνει μόνος/ μόνη.
Και επειδή όλα έχουν να κάνουν με τη μουσική στο κάτω κάτω
της γραφής, το 72 seasons, είναι ένα τιμιότατο και πανέξυπνα δουλεμένο album, το οποίο περιέχει κατ’ εμέ
(κρατάτε το αυτό για το τέλος του άρθρου), ότι ακριβώς ΕΠΡΕΠΕ να έχει εν έτη
2023 ένα album των METALICA! Δύναμη , ενέργεια, εκρηκτικά
και περιπετειώδη riffs από
το θρυλικό δεξί του HETFIELD. Groove…. φίλε μου απλά groove. Το μαγικό συστατικό στη μουσική των ‘TALLICA, που μας κάνει να : «Bang
your head against the stage like you never did before» όπως μας λένε και οι
στίχοι του Whiplash από το Kill 'Em All.
Πολλά κοινά στοιχεία και συνθετική προοπτική του 72 seasons
όσον αφορά τη μουσική, τα συναντήσαμε και στο προηγούμενο κυρίως albumHardwired ... to Self-Destruct, μόνο που
εδώ έχει απογυμνωθεί η βασική σκελετική δομή και έχει μετουσιωθεί σε κάτι που
έχει ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΒΑΣΗ, τις επιρροές από όλα τα σχήματα με τα οποία
μεγάλωσαν ή και που έχουν διασκευάσει (και όχι μόνο), βλέπε Lux Æterna,
Screaming Suicideτην αλητεία του Kill
'Em All, τα δι-κίθαρα των HETFIELD / HAMMETTπου όπου και αν τα συναντάμε,
γράφουν ιστορία, τεχνικά περάσματα τύπουjustice / magnetic, τα οποία ειδικά εδώ στο νέο
άλμπουμ, λειτουργούν ως καταλύτης στο δέσιμο σημείων και εξέλιξης στα τραγούδια
όπου τα συναντάμε και τα οποία μέσα σε δευτερόλεπτα σε έχουν περάσει σε black / load / magnetic / Hardwired κορυφώσεις.
Μιλάμε σίγουρα για ένα καλοδουλεμένο, τίμιο άλμπουμ, το οποίο στέκεται γερά στη
δισκογραφία τους και έχει να δώσει πολλά ακόμα όσο το ακούμε και Θα το ακούμε..
Επειδή όλα είναι ρευστά και το άλμπουμ έχει βγει 14 / 4 ,
πρέπει να διατηρηθεί και μια ψυχραιμία. Οι ακροάσεις ακόμα πάνε και έρχονται
και το άλμπουμ παρότι έχει άμεσο χαρακτήρα, θέλει τα ακούσματά του για να
καταλήξεις σε ένα καλό πόρισμα.
Πιστεύω ότι εν έτη 2023 όταν ένα τέτοιο ιστορικό σχήμα
βγάζει ένα νέο άλμπουμ, πρέπει να το κρίνουμε βάσει της παρούσας δυναμικής της μπάνταςσεβόμενοι τις ηλικίες των μελών της και το τι μας έχουν δώσει μέχρι στιγμής!
Όπως τα είπαμε και με τα τελευταία τωνPRIEST / MAIDENπ.χ. Υπάρχουν και όρια ξέρετε… ηλικιακή
κούραση, τραυματισμοί από συνεχόμενες περιοδείες, εξαρτήσεις κλπ. Προβλήματα
που αφορούν τέτοια συγκροτήματα. Δεν είναι οι πιτσιρικάδες που ήταν κάποτε και
έτσι ας μην περιμένουμε ούτε νέα masterofpuppets, powerslave, painkiller, ξεχάστε τα αυτά!!!!! Στο
κάτω κάτω οι νέες μπάντες ΑΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟ!!! Είναι η σειρά τους αν θέλουν να
μείνουν στην ιστορία!....Αν μπορούν βέβαια….
Για μένα η τιμιότητα του τι μπορεί να κάνει ένα τέτοιο
σχήμα είναι το σημαντικότερο πλέον.
Και οι METALLICA, IRONMAIDEN, JUDASPRIESTκαι μερικοί λίγοι άλλοι, ΝΑΙείναι ΤΙΜΙΟΙκαι μας χαρίζουν ακόμα δισκάρες!
Καταλήγοντας …το 72 seasons, ΟΧΙ… δεν είναι masterofpuppets, δεν είναι …andjusticeforall, δεν είναι blackalbum και ούτε καθ’εξής… Το τι είναι, το αφήνω στην προσωπική άποψη του
καθένα και καθεμίας σας. Είναι δικό σας δικαίωμα και δεν μπορεί να σας το
αφαιρέσει ΚΑΝΕΝΑΣ ΓΡΑΦΙΑΣ ! Ακούστε το , λιώστε το που να πάρει και βγάλτε το
δικό σας πόρισμα!
Εγώ το δικό μου πόρισμα το έχω βγάλει με έναν BACKTOTHEFUTURE τρόπο έτσι για να το κλείσουμε
χιουμοριστικά!!! Τι εννοώ;; Διαβάστε αμέσως παρακάτω…
(Ακολουθεί αληθινός διάλογος μεταξύ εμού και αδερφικού
φίλου και παλαιότερου συντάκτη του METALNUOVO του Γιώργου Τελίδη (αδερφέ, σε περιμένουμε)
δηλαδή, πίσω στο 2007 ένα χρόνο πριν βγει το Death Magnetic):
Θ-Ρε συ Γιώργο εσύ που με νιώθεις με την κοινή μας τρέλα
για τους ‘TALLICA,
ξέρεις ότι το justiceείναι
το αγαπημένο μου άλμπουμ έτσι; π.χ. Τι νομίζεις ότι θα ήθελα να βγάζανε ηχητικά
τώρα με το νέο τους όταν βγει;
Γ-ε ρε παπάρα επειδή είσαι πονηρός εσύ , είσαι ικανός
να μου πεις μίξη justice / load που τα λατρεύεις και τα δυο
χαχαχαχαχαχα! (όσοι ξέρουν τον Γιώργο προσωπικά σε αυτό το σημείο
τον είχε ήδη πιάσει το βροντερό του γέλιο που γκρεμίζει κτήρια)
Θ-Μλκ μου σταμάτα να γελάς καταρχάς, τα αυτιά μου δεν
μπορώ άλλο. Δεν έπεσες μέσα τελείως αλλά άκου και τα υπόλοιπα .Μέχρι και το
εξώφυλλο έχω σκεφτεί (σημείωση συντάκτη: εκεί έπεσα τελείως έξω, ευτυχώς
βέβαια γιατί αν δεν έπεφτα, θα πήγαινα για εξορκισμό σήμερα) .Τεσπα..
μουσικά ρε συ ξέρεις τι θέλω ; Τα έχουν παίξει όλα ρε πλέον, πρέπει να γυρίσουν
στις ρίζες τους ,αλλά όχι όπως σου ακούγεται τώρα ξερά, έτσι όπως το λέω.. δλδ.
Ρε φίλε βάλε riffsκαι
αλητεία του killemall ,
βάλε diamondhead,
Misfits, Budgie, Blitzkrieg, Black Sabbathμε πιάνεις τι θέλω να πω ρε …τις
διασκευές ,αυτήν την ενέργεια που βγάζουν όταν τα παίζουν αυτοί , που και που
καμιά τεχνικούρα από τοjusticeπου λατρεύω , grooveαπό blackalbum αλλά κυρίως πασπάλισμα κατά
έναν παλαβό λόγο από load /reload – δεν ξέρω πως γίνεται αυτό
εφικτό ΑΛΛΑ ΕΤΣΙ ΤΟ ΘΕΛΩ ΡΕΕ!!!
Κάπου εκεί τον έχασα τελείως από τα γέλια, είχε πέσει και
κάτω μάλιστα και με κορόιδευε ότι ούτε στο όνειρο μου δεν θα άκουγα τέτοιο
άλμπουμ!
Χτες βράδυ λοιπόν που άκουσε όλο το άλμπουμ στον κινηματογράφο
που πήγε για την πρώτη ακρόαση, μου έστειλε μνμ (ακολουθεί copy / paste) :
George: ΑΚΟΥ ΤΗΝ ΔΙΣΚΑΡΑ
Για εσένα
γράφτηκε αυτός ο δίσκος!
Στείλατε: ειναι αυτο που παρακαλαγα αν θυμασαι καποτε
ρε George
Telidaros ,το θυμασαι τι σου ελεγα πριν βγει το death magn?θελω εναν δισκο να βρωμαει διασκευες
, kill em all και κατα ενα παλαβο λογο load κλπ κλπ. Xaxaxaxaxa το ειπα και
εγινε…
George:
Ναι ΡΕ ! xaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxaxa
Αυτά…..
THE END
ΏΠΑ ΜΗΝ ΦΥΓΕΤΕ ... ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Η ΚΡΙΤΙΚΗ / ΓΝΩΜΗ / ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΛΠ ΚΛΠ ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΒΑΓΕΝΑ ΑΜΕΣΩΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΕΝΑΣ ΠΑΝΟΣ:
Περίμενα
ανυπόμονα την κυκλοφορία του νέου album των Metallica. Πέρασαν αρκετά χρόνια
από το Hardwired, βέβαια η γκρουπάρα δεν μας άφηνε χωρίς κάτι φρέσκο, πότε με
το S&M2, πότε με το box set του Black Album αλλά και με κάποια εκπληκτικά
remakes παλιότερων τραγουδιών το Ιερό Κουαρτέτο φρόντιζε πάντα να μας έχει σε
εγρήγορση και ο καιρός από το 2016 μέχρι και το 2023 φάνηκε να περνάει γρήγορα
και ευχάριστα στο timeline των Metallica.
Ώσπου πέρσι τον Νοέμβριο, από το πουθενά
έσκασε μύτη το Lux Aeterna και το νερό μπήκε στο αυλάκι. Βασικά δεν θέλω να
γράψω πολλά, αισθάνομαι και πολύ μικρός για να μιλήσω εγώ για οτιδήποτε έχει να
κάνει με τους Metallica, πόσο δε μάλλον να το κριτικάρω κιόλας αλλά θα κάνω μια
φιλότιμη προσπάθεια να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται. Από τον Νοέμβριο
λοιπόν μέχρι και προχθές που κυκλοφόρησε το 72 Seasonsάκουσα με προσοχή όλα τα
τραγούδια πριν και μετά την κυκλοφορία του. Χωρίς να θέλω να μειώσω κανένα από
τα 12 του δίσκου, ξεχώρισα τα Inamorata και Lux Aeterna ως τα πιο λατρεμένα μου
που έχουν κυριολεκτικά λιώσει να παίζουν στο Mk2 μου. Τώρα να μιλήσω για την
απόδοση της μπάντας? Η ομάδα απλά πετάει ακόμα και σήμερα μετά από 40 (και
βάλε) χρόνια, αυτοί οι τυπάδες δεν έχουν κάτι να αποδείξουν και σε κανένα,
Hetfield και Hammett στα καλύτερά τους, Ulrich από άλλο πλανήτη και ένας
Trujillo με μια μπασογραμμή τόσο μα τόσο κολασμένη που απλά νιώθεις ότι θα
πετάξει φλόγες από τα ηχεία ενώ κλείνει και τα στόματα όσων τόλμησαν διαχρονικά
να υποτιμήσουν αυτόν τον μουσικό.
Οι στίχοι
στο 72 Seasons είναι βγαλμένοι από την ζωή και κομμάτι της σημερινής
πραγματικότητας, ο κάθε άνθρωπος ακούγοντας τους μπορεί να χαρεί, να
στεναχωρηθεί να προβληματιστεί και γενικότερα να ταυτιστεί. Δεν υπάρχουν παραμυθάκια
με μεσαιωνικά κατάλοιπα εδώ και όποιος τα ψάχνει όλα αυτά μάλλον ακούει λάθος
μπάντα.
Πάμε όμως
και στο επίμαχο θέμα του ήχου της μπάντας, οι Metallica λοιπόν σε αυτό το θέμα
για ακόμα μια πολλοστή φορά στην καριέρα τους καταφέρνουν και πάλι να
δημιουργήσουν ένα ολόφρεσκο αριστούργημα χωρίς να καταφύγουν ούτε σε εύκολα και
τετριμμένα κόλπα αλλά ούτε και σε λοβιτούρες. Οι ρίζες τους είναι εδώ, οι
επιρροές τους διαχρονικά είναι και πάλι εδώ αλλά το πιο ουσιαστικό είναι το ότι
και από το 72 Seasons album δεν λείπει κάτι πάρα πολύ σημαντικό και αυτό είναι
η εξέλιξη. Αυτή η μπάντα από τα πρώτα της κιόλας βήματα δεν άφηνε σε κανέναν το
παραμικρό περιθώριο να διανοηθεί ότι έχει τελματώσει όντας εγκλωβισμένη είτε σε
ένα είδος, είτε σε ήδη δοκιμασμένες συνταγές και σε εύκολες λύσεις. Ναι οι
Metallica θα προχωρήσουν σε νέα κυκλοφορία μόνο όταν έχουν κάτι να πουν και
κάτι καινοτόμο να δώσουν, δεν θα αναμασήσουν, δεν θα σκαλίσουν ψάχνοντας τα
συρτάρια τους, δεν θα επαναληφθούν ούτε στο ελάχιστο και φυσικά δεν θα
πλασάρουν στον οπαδό τους αποφάγια. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα στο 72
Seasons, πάντα συνέβαινε, θυμηθείτε στο παρελθόν το πόσες φορές αυτή η μπάντα
μας έκανε να παραμιλάμε σε κάθε της βήμα.
Οι Metallica
για ακόμα μια φορά δηλώνουν παρών, δείχνουν τεράστιο σεβασμό στον κάθε οπαδό,
δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό, ενώ ταυτόχρονα προσφέρουν και ένα πικρό ποτήρι
ακόμα και στους πιο κακοπροαίρετους αμφισβητίες τους. Κλείνοντας θα ήταν άδικο
να μην αναφερθώ και στο μεγαλειώδες εξώφυλλο του album που για εμένα
συγκαταλέγεται σίγουρα στα πέντε καλύτερα τους. Αισίως φέτος έφτασα τα 46
χρόνια και γνωρίζω πολύ καλά ότι πλέον δεν ζούμε στα 80's ούτε στα 90's.
Ειλικρινά όμως εύχομαι οι Metallica να συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν τόσο
ευχάριστα για πολλά χρόνια ακόμα. Πέντε στα πέντε αστέρια στο χαλαρό.
