Ο πρώην
τραγουδιστής των IRON MAIDEN, Paul Di'Anno, πρόσφατα έλαβε θεραπείες λεμφικής
παροχέτευσης στο Ζάγκρεμπ της Κροατίας.
Ένα μασάζ λεμφικής παροχέτευσης ανακουφίζει από το πρήξιμο
που συμβαίνει όταν η ιατρική θεραπεία ή η ασθένεια, μπλοκάρει το λεμφικό
σύστημα. Περιλαμβάνει τον ήπιο χειρισμό συγκεκριμένων περιοχών του σώματος για
να βοηθήσει τη λέμφο να μετακινηθεί σε μια περιοχή με λειτουργικά λεμφαγγεία.
Ο 63χρονος μουσικός, ο οποίος αντιμετώπισε πολλά προβλήματα
υγείας τα τελευταία χρόνια και σήμερα βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι,
ταξίδεψε στην Κροατία για να υποβληθεί σε επέμβαση στο γόνατο.
Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Kastro Pergjoni, διευθυντής
επιχειρήσεων της pub Cart & Horses που βρίσκεται στο Stratford του Λονδίνου,
στην Αγγλία, όπου οι IRON MAIDEN έκαναν το ντεμπούτο του ζωντανά το 1976,
ξεκίνησε μια καμπάνια crowdfunding στο JustGiving για την ιδιωτική θεραπεία του
Di'Anno. Συγκεντρώθηκαν πάνω από 13.000 £ , περίπου το κόστος για την επέμβαση
σε ένα από τα γόνατα του Paul. Μια δεύτερη εκστρατεία crowdfunding ξεκίνησε το
καλοκαίρι και συγκέντρωσε πάνω από 13.000 £ από τον στόχο των 26.000 £.
Ο Di'Anno φέρεται να υποβλήθηκε σε εγχείρηση το 2016 για να
αφαιρέσει ένα «απόστημα μεγέθους μπάλας ράγκμπι» στους πνεύμονές του και
χρειάστηκε επέμβαση αντικατάστασης γονάτου και στα δύο γόνατα, αφού ενεπλάκη σε
πολλά ατυχήματα με μοτοσικλέτα όλα αυτά τα χρόνια. Ως αποτέλεσμα, ο Di'Anno
αναγκάστηκε να κάθεται ενώ έπαιζε στα πιο πρόσφατα σόου του.
Ο Pergjoni, ο οποίος βρίσκεται πίσω από την Cart &
Horses από το 2016, συζήτησε τις προσπάθειές του για συγκέντρωση κεφαλαίων κατά
τη διάρκεια μιας εμφάνισής του το 2020 στο podcast "Uncle Steve's Iron
Maiden Zone". Ερωτηθείς εάν έχει προσεγγίσει τα ίδια τα μέλη των IRON
MAIDEN για να συνεισφέρουν με κάποιο τρόπο στην καμπάνια Di'Anno, ο Kastro είπε:
«Ο ίδιος, όχι, δεν το έκανα, για να είμαι ειλικρινής, γιατί
δεν θέλω να μπερδέψω καταστάσεις… Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να το πω τώρα;
Δεν εξαρτάται από εμένα να πάω σε αυτούς, γιατί δεν έχω καμία σχέση με τους
ίδιους τους IRON MAIDEN. Ακόμα κι όταν [χρειάζεται να πλησιάσω] τον Steve
[Harris], “πάω” μέσω των φίλων του ή την αδερφή του μερικές φορές ή μέσω στενών
φίλων που πρέπει να πάρει πράγματα από αυτόν. Αλλά για να πάω στους MAIDEN για
κάτι που σχετίζεται με τους MAIDEN, δεν νομίζω ότι είμαι εγώ προσωπικά ή το
Cart & Horses, αυτοί που θα επικοινωνήσουν μαζί τους. Θα ήθελα να βγουν
μπροστά και να καλύψουν ό,τι έχει απομείνει ή να πουν οτιδήποτε, αλλά δεν
νομίζω ότι εναπόκειται σε εμένα να πάω στους MAIDEN. Επειδή ο Paul έχει φίλους
και έχει σχέσεις με τους MAIDEN περισσότερο από ότι εγώ, οπότε αν το ήθελαν οι
MAIDEN, ή αν ήθελε κάποιος άλλος, θα το έκανε. Αλλά μέχρι στιγμής, τίποτα,
δυστυχώς, όχι».
Ερωτηθείς ο Paul για το αν είναι αισιόδοξος ότι θα μπορέσει
να επιστρέψει στη σκηνή κάποια μέρα, είπε στο Mariskalrock.com:
(Αμετάφραστο): "Yeah. Fuckin' damn right. If I can't play
music, I might as well fuckin' kill myself… Μπορεί να χρειαστεί να καθίσω
στη σκηνή σε μια καρέκλα, αλλά τουλάχιστον μπορώ να επιστρέψω στη σκηνή… Και
μετά, όταν κάνουν το δεξί πόδι, τότε θα είμαι εντάξει για να κάνω τα πάντα. Θα
πάρει χρόνο».
Και για όσους και όσες θέλουν να βοηθήσουν τον πολυαγαπημένο
μας frontman, υπάρχει
το ακόλουθο linkμε
όλες τις λεπτομέρειες : www.maidencroatia.com/helpdianno
Ακόμα δεν έχει τελειώσει το 2021 κι έχουμε ήδη πολύ ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες, που περιμένουν το νέο έτος για να αποκαλυφθούν πλήρως! Ένα παραδείγμα που επιβεβαιώνει αυτή την άποψη είναι το single "Despite" των Stone House On Fire!
Το κουαρτέτο από την Βραζιλία μετρά 2 επίσημες LP κυκλοφορίες και έχει ήδη ετοιμάσει την τρίτη, η οποία ακούει στο όνομα "Time Is A Razor" και θα κυκλοφορήσει στα τέλη του Ιανουαρίου του 2022! Η συνταγή τους είναι απλή: μέσα από μία μίξη «βρωμιάς» και ψυχεδέλειας βγαλμένης από τα 60s και τα 70s με σύγχρονες blues επιρροές, οι Stone House On Fire καταφέρνουν να δώσουν νέο αέρα στη ραχοκοκαλιά του σκληρού ήχου, στον πειραματισμό που επέτρεψε στους μουσικούς των επόμενων δεκαετιών να βγούν μπροστά και να μεγαλουργήσουν! Το single "Despite" είναι αφενός ένα κλασικό blues τραγούδι, το στόλισμα του όμως από garage rock και ψυχεδελικές πινελιές του προσφέρει μία μοναδικότητα, μία νέα οπτική ενός χιλιοπαιγμένου είδους που στο άκουσμα φαίνεται εύκολο, αλλά στην πράξη το αν θα αποδοθεί σωστά το συναίσθημα που εκφράζει, είναι μία μεγάλη υπόθεση· και οι Stone House On Fire το πέτυχαν, χωρίς αμφιβολία! Κοινώς, η ροκ δεν πέθανε ποτέ, αλλά γεννιέται ξανά από τις στάχτες της, όπως ελπίζουμε να διαπιστώσουμε στο νέο τους δίσκο (τον οποίο μπορείτε να προπαραγγείλετε εδώ !) που θα έχουμε στα χέρια μας σε έναν μήνα ακριβώς!
Οι Draconian εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουν δημιουργήσει αριστουργηματική μουσική. Ειδικότερα όμως στο τελευταίο τους album ''Under a Godless Veil'' κατάφεραν να ξεπεράσουν ακόμα και τις καλύτερες στιγμές τους. Αν όμως κάποιος ψάξει σε βάθος τι ήταν αυτό το κάτι που τους έδωσε αυτό το boost ώστε να γίνει ανάρπαστο το album αλλά και να τους οδηγήσει σε αυτή την πολύ μεγάλη επιτυχία τότε σίγουρα θα βρει μπροστά του ένα όνομα: Natalia Drepina. Μια εκπληκτική φωτογράφος, ποιήτρια και μουσικός από την Ρωσία η οποία μέσα από την συνεργασία της με την μπάντα έδωσε στα videos της ότι ακριβώς έπρεπε με το αποτέλεσμα να είναι μια σκοτεινή-μαγική οπτικοποίηση των στίχων αλλά και μια ονειρική μετάλλαξη της κάθε νότας των τραγουδιών σε μια απόκοσμη φαντασίωση με πάρα πολλά στοιχεία της νοσηρής πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Ειδικότερα το sleepwalkers θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως το απόλυτο video των δύο τελευταίων ετών. Τα όσα ακούει και βλέπει σε αυτό ο κάθε άνθρωπος δεν απέχουν και πολύ από όλα αυτά που έχει ζήσει μέσα σε μια πραγματικά πολύ δύσκολη εποχή αποξένωσης, μοναξιάς και φόβου για το τι μπορεί να του φέρει το αβέβαιο μέλλον. Η σκηνοθεσία και το concept φέρουν την υπογραφή της Natalia η οποία έχει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάτι που συμβαίνει και σε άλλα δύο lyric videos των Draconian, το Sorrow Of Sophia και το Sethian. Tα τρία αυτά κομμάτια έχουν ξεπεράσει σε views τα 2,5 εκατομμύρια στο youtube ενώ η Natalia είναι υπεύθυνη και για όλο το artwork του ''Under a Godless Veil'' με τις φωτογραφίες της να κοσμούν το εξώφυλλο και το εσώφυλλο του.
Σε μια από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έχει δώσει η Natalia Drepina μίλησε στην Ρουμάνα δημοσιογράφο Nicolleta Raicu για όλη την μέχρι και σήμερα καριέρα της στην φωτογραφία, την ποίηση αλλά και το μουσικό της προσωπικό project ''Your Schizophrenia''.
N.R. Natalia το project σου 'Υour Schizophrenia' είναι ένα απίστευτα συγκινητικό έργο τέχνης. Τόσο τα μουσικά όσο και τα φωτογραφικά πεπραγμένα σου είναι σαφώς πολύ προσωπικά. Πόσο καθαρτικό είναι για εσένα το να αποκαλύπτεις την ψυχή σου και όλες σου τις σκέψεις μέσα στην δουλειά σου?
N.D. Το project μου είναι ένα είδος μουσικού ποιητικού ημερολογίου που αντανακλά τις εντυπώσεις και τα συναισθήματα μου. Νομίζω πως αν μου στερούσαν την ευκαιρία να τα εκφράσω όλα αυτά τότε θα με τσάκιζαν όλα όσα κουβαλάω στην ψυχή μου. Τα ποιήματα που γεννιούνται στο μυαλό μου είναι σαν ένα σμήνος άγριων μελισσών που μου τσιμπούν συνεχώς τον εγκέφαλο μέχρι να τα απελευθερώσω και να τα μοιραστώ με τους ανθρώπους. Βρίσκω ομορφιά στην θλίψη, πιστεύω πως ακόμα και τα μικρά συναισθήματα είναι εξίσου σημαντικά και πως δεν πρέπει να φοβόμαστε να τα αποδεχτούμε. Στην θλίψη υπάρχει μια τρομερή δύναμη που δίνει έμπνευση και αυτό βοηθά όχι μόνο στην δημιουργία αλλά και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας.
N.R. Το ότι μεγαλώνεις στην Ρωσία πιστεύεις πως παίζει κάποιο ρόλο η έχει αντίκτυπο στον τρόπο που δημιουργείς και διηγείσαι τις ιστορίες σου?
N.D. Προφανώς το περιβάλλον και η κοινωνία στην οποία ζούμε αφήνει πάντα μέσα μας κάποιο αποτύπωμα. Πάντα ένιωθα πως βαθιά μέσα μου υπήρχε ο Ρωσικός Τόσκα, ένας θαμπός πόνος ψυχής, μια ιδιαίτερη λαχτάρα που συνοδεύεται από την μελαγχολία του φθινοπώρου. Αυτό το συναίσθημα δεν φεύγει ποτέ! Υπάρχει μια άποψη πως η αγωνία είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό της Ρωσικής νοοτροπίας. Περισσότερο όμως νιώθω κόρη του σύμπαντος παρά το ότι ανήκω σε κάποια συγκεκριμένη χώρα. Πολλοί πολιτισμοί είναι κοντά μου και με ένα περίεργο τρόπο όλοι τους συνδέονται μεταξύ τους.
N.R. Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι για εσένα όχι μόνο να γράφεις αλλά και το να κυκλοφορείς υλικό τόσο προσωπικό? Ανησυχείς για το πόσο από τον εαυτό σου αποκαλύπτεις στους ακροατές και στους θεατές της δουλειάς σου?
N.D. H ποίηση και η μουσική είναι δύο εκπληκτικά πράγματα. Ένα μελοποιημένο ποίημα είναι κάτι σαν κρυπτογράφηση. Μέσα σε αυτό μπορείς να μιλήσεις για κάτι βαθύτατα προσωπικό αλλά μόνο αυτός που έχει το κλειδί αυτής της κρυπτογράφησης μπορεί να διαβάσει και το μήνυμα της αλλά και τις ενδόμυχες σκέψεις. Οι υπόλοιποι μπορούν να νιώσουν διαισθητικά την διάθεση που έχεις εκείνη την ώρα, βλέπουν μόνο ένα μέρος της συνολικής εικόνας αλλά μόνο ο συγγραφέας βλέπει και αισθάνεται όλες τις πτυχές της δημιουργίας του.
N.R. Όσοι σε ακολουθούμε γνωρίζουμε πως η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης σου είναι τα όνειρά σου. Και οφείλω να ομολογήσω ότι μέσα στην τέχνη σου υπάρχουν πολύ ζωντανές εικόνες οι οποίες παραπέμπουν σε εφιάλτες! Θα ήθελες αυτά τα όνειρα να σταματήσουν η λειτουργούν για εσένα πραγματικά ως μια καλή έμπνευση?
N.D. Tα όνειρα και οι εφιάλτες μου είναι πράγματι μια από τις κύριες πηγές έμπνευσης για εμένα. Δεν θα ήθελα να εξαφανιστούν οι εφιάλτες μου γιατί τότε θα χάσω ένα πολύ σημαντικό μέρος από αυτό που με κάνει να είμαι ο εαυτός μου. Όντως κάποιοι εφιάλτες μου φέρνουν φόβο και απόγνωση αλλά ταυτόχρονα οπτικά είναι απίστευτα όμορφοι και τις περισσότερες φορές αυτή η οδυνηρή ομορφιά επισκιάζει ακόμα και αυτά τα ζοφερά συναισθήματα.
N.R. Ποια από τις εικόνες σου έχει την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία? Θα ήθελες να μας μιλήσεις για αυτήν?
N.D. Δεν είμαι σίγουρη, κάθε μια ιστορία έχει ένα ξεχωριστό νόημα για εμένα, ίσως να μπορούσα όμως να μιλήσω περισσότερο για την πένθιμη ώρα (Mournful Hour).
Μία από τις μούσες μου που μένει σε μια γειτονική πόλη μου έγραψε ένα γράμμα και μου είπε πως η γατούλα της πέθανε και θα ήθελε να φτιάξω κάτι στην μνήμη της. Πάντα εμπνεόμασταν από αυτό που ονομάζεται Βικτωριανή μεταθανάτια φωτογραφία και έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια ταινία μικρού μήκους με μια σειρά φωτογραφιών για αυτό το θλιβερό γεγονός. Νομίζω ότι τα κατοικίδια μας είναι πιο κοντά σε εμάς από άλλους ανθρώπους επομένως αξίζουν και αυτά να τα θρηνούμε το ίδιο. Καθώς πήγαινα να την δω έγραψα ένα ποίημα το οποίο τελικά ακούστηκε στην ταινία. Ήταν ένα χιονισμένο πρωινό με πολύ αέρα και γκρίζα σύννεφα που ήταν έτοιμα να πέσουν στους ώμους μας, υπήρχε ένα ψάθινο καλάθι με ξερά λουλούδια δίπλα στο παράθυρο - το μεταθανάτιο λίκνο της γατούλας που την έλεγαν Timofey. Φορέσαμε παλιά πένθιμα φορέματα και τα δάκρυα μας ήταν πραγματικά. Αυτή είναι μια από τις ιστορίες μου όπου η πραγματικότητα είναι συνυφασμένη με ένα όνειρο επειδή ένα από τα μέρη αντικατοπτρίζει αυτό που συμβαίνει σε κάποιον που βιώνει αυτό το θλιβερό γεγονός. Η φύση με τις χιονοθύελλες της έκρυψε τον υπόλοιπο κόσμο πίσω από ένα λευκό πέπλο αφήνοντας την ψυχή μόνη με την θλίψη της.
N.R. Σκέφτηκες ποτέ να κάνεις περιοδεία με το μουσικό σου project και να ερμηνεύσεις live τα έργα σου?
N.D. Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να παίξω live την μουσική μου. Ίσως να μπορούσα να διαβάσω ποίηση, η ακόμα και να οργανώσω μια θεατρική παράσταση αλλά δεν θα μπορούσα να παίξω πιάνο live. Παίζω πιάνο μόνο σε στιγμές έμπνευσης και αυτό δεν μπορώ να το ελέγχω. Όλο τον υπόλοιπο καιρό το πιάνο μου είναι σαν να χάνει τον ήχο του.
N.R. Πιστεύεις πως με το να ενσωματώνεις όλα αυτά τα σκοτεινά θέματα στην τέχνη σου δίνεις στο κοινό σου την ευκαιρία να τα κατανοήσει καλύτερα και να τα αντιμετωπίσει?
N.D. Ναι πιστεύω πως είναι πιο εύκολο για εμένα και για τους ακροατές μου να κατανοήσουν την σκοτεινή πλευρά της ζωής και της ανθρώπινης ψυχής. Αν δεν αποφεύγεις να μιλάς και να σκέφτεσαι για ζοφερά θέματα όπως ο θάνατος και η μοναξιά τότε αυτά παύουν να σου φαίνονται τόσο τρομακτικά.
N.R. Πολύ συχνά φτιάχνεις τραγούδια μέσα από φωτογραφίες. Τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει μια φωτογραφία ώστε να την μεταμορφώσεις σε τραγούδι?
N.D. Στην πραγματικότητα πιο συχνά φτιάχνω μουσική και μετά την συμπληρώνω με εικόνες, αλλά κάποιες φορές γράφω μουσική και για φωτογραφίες. Για να το κάνω αυτό θα πρέπει να υπάρχει ένα μυστήριο στην φωτογραφία, σαν να κρύβεται μια άλλη ανείπωτη ιστορία στο σκοτάδι της και αυτή η ιστορία γίνεται τραγούδι.
N.R. Natalia τι μουσική σου αρέσει?
N.D. Aκούω πολλά διαφορετικά είδη τα οποία τα ενώνει πάντα η θλίψη. Από τους κλασικούς προτιμώ τους Bach, Chopin και Henry Purcell. Μου αρέσει επίσης να ακούω depressive suicidal black metal, ambient, dark ambient και κάτι από trip hop. Κάποια από τα σύγχρονα μουσικά projects που λατρεύω είναι τα παρακάτω: Draconian, Clann, Subheim, Hildur Guonadottir, Dustin O'Halloran, Johann Johannsson, Max Richter, Trees Of Eternity, Shining και Νocturnal Depression.
N.R. Πιστεύεις σε κάποια θρησκεία?
N.D. Είμαι πιο κοντά στον παγανισμό. Κατά την ταπεινή μου άποψη αν υπάρχει κάτι σε αυτό τον κόσμο το οποίο αξίζει να προσκυνούμε αυτό είναι η φύση.
N.R. Σκέφτεσαι ποτέ συνειδητά το έργο που θα αφήσεις πίσω σου μετά τον θάνατο σου?
N.D. Θα είναι κάτι το υπέροχο αν η τέχνη μου συνεχίσει να ζει και να υπάρχει μετά από τον φυσικό μου θάνατο. Η τέχνη μου είναι η κληρονομιά που θέλω να αφήσω, μιας και δεν νομίζω ότι η ανθρώπινη ζωή έχει νόημα. Όλοι είμαστε τυχαίοι και περαστικοί σε αυτόν τον κόσμο αλλά έχουμε το δικαίωμα να αποφασίσουμε αν θα αφήσουμε πίσω μας την καταστροφή, τίποτα η την δημιουργική μας δουλειά η οποία θα μπορούσε να εμπνεύσει κάποιον άλλον μετά τον θάνατο μας.
N.R. Αν σου έβαζα να διαλέξεις ανάμεσα στην φωτογραφία, την ποίηση και την μουσική ποια θα ήταν η επιλογή σου?
N.D. Δύσκολη ερώτηση. Θα απαντήσω με την λέξη δημιουργικότητα και αυτό γιατί μέσα σε αυτή την λέξη υπάρχουν και όλα αυτά που προανέφερες. Χωρίς όλα αυτά δεν μπορώ να ζήσω.
