UNEARTH - EXTINCTION(S)

Η Μασαχουσέτη έχει προσφέρει μερικά από τα σημαντικότερα ονόματα της metalcore σκηνής και όχι μόνο: ALL THAT REMAINS (από το Springfield), ενώ οι KILLSWITCH ENGAGE, SHADOWS FALL και οι UNEARTH είναι οι πρεσβευτές της Βοστώνης. Πέρα από όλους αυτούς βέβαια υπήρχε και υπάρχει μεγάλο underground (και όχι μόνο) κύκλωμα εκεί ,από πολλά υπό ιδιώματα του σκληρού ήχου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία για κάποιο άλλο άρθρο.

Στο δια ταύτα τώρα .Από όλες αυτές τις μπάντες που προανέφερα, αυτή που μας απασχολεί εδώ είναι οι UNEARTH. Αν και ακολουθώ όλες αυτές τις μπάντες από την αρχή της δισκογραφίας τους, αυτούς εδώ τους αγάπησα από την αρχή ένα κλικ παραπάνω από τους άλλους και ένας από τους λόγους είναι το ότι δύσκολα με έχουν απογοητεύσει (ίσως μερικώς στο darkness in the light).Κατά τα άλλα είναι ένα σχήμα που σε σχέση με τα προαναφερθέντα ονόματα, αυτοί εδώ, έχουν μείνει πιο πιστοί στον in your face metalcore ήχο και όποιοι πειραματισμοί και εξελίξεις υπήρξαν, βρίσκονταν πάντα εντός ορίων, χωρίς φρου φρου και αρώματα…(ο νοών νοείτω). Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο , ότι όταν το όλο κίνημα βαπτίστηκε New Wave of American Heavy Metal, ήταν οι πρώτοι που την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια από αυτό τον χαρακτηρισμό (και καλά έκαναν) όταν μυρίστηκαν την κατάσταση που παιζόταν. Και αυτός είναι ο λόγος που τους βγάζω το καπέλο. ΠΟΤΕ μα ποτέ δεν θυσιάστηκαν στον βωμό του χρήματος, αλλάζοντας τον ήχο τους, έστω να πιάσουν την καλή. Βλέπετε, έτσι όπως έχει καταντήσει τις μπάντες η σημερινή κατάσταση των δισκογραφικών εταιριών ,η κατάσταση εξίσου στην μπάντα (οικονομικά και ακολούθως ψυχολογικά), ήταν αποκαρδιωτική πριν βγει το προηγούμενο άλμπουμ τους, το φοβερό Watchers of rule και είχαν πει, ότι θα είναι το άλμπουμ αυτό, που θα καθορίσει το αν θα διαλύσουν ή όχι. Ήταν ένα έως το κόκκαλο STATEMENT άλμπουμ , true και in your face, τόσο αληθινό και επιθετικό γεμάτο άχτι για τη άτιμη την κενωνία (Όπως έλεγε και ο Ταμτάκος), που έφερε ανέλπιστα τα επιθυμητά αποτελέσματα  ώστε να τους ξελασπώσει και σήμερα να είμαστε εδώ και να γράφουμε για τον διάδοχο αυτού.

Και ο διάδοχος;;; ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ .Αν και να σας πω, δεν  περίμενα μετά από ένα watchers of rule ότι θα ξανά άκουγα τόσο δυναμικό και ουσιώδες άλμπουμ από αυτό το σχήμα. Ευτυχώς το ένστικτό μου αποδείχτηκε λανθασμένο και το Extinction(s) διαθέτει όλα τα απαραίτητα εφόδια και με το παραπάνω. Όπως έχει δηλώσει μετά τις περιοδείες για το watchers .. ο τραγουδιστής των UNEARTH Trevor Phipps, παρότι ο δίσκος αυτός σκότωνε στην κυριολεξία ακούγοντας τον, στη σκηνή παρατηρούσε τα τραγούδια αυτού ήταν λιγότερο δημοφιλή σε σχέση με άλλα πιο παλιά. Κοινώς η απόλυτη ακρότητα σε ένα δίσκο είναι δύσπεπτη για το κοινό μερικές φορές, προσθέτω εγώ, ασχέτως τι γουστάρω σε προσωπικό επίπεδο. Εδώ είναι η χρυσή τομή που διαφοροποιεί τα δύο τελευταία άλμπουμ. Το Extinction(s) είναι εξίσου δυνατό με το watchers αλλά μακράν πιο ποικιλόμορφο και παράλληλα συγκεντρωμένο, χωρίς να ξεφεύγει αριστερά και δεξιά. Επίσης το βοηθάει η απίστευτη παραγωγή του την οποία επιμελήθηκε ο Will Putney (κιθαρίστας των Fit For An Autopsy), διαυγής, ωμή και αν θα την σύγκρινα, μου βγάζει ένα μείγμα των παραγωγών των: The oncoming storm, του darkness in the light με κάτι και από το watchers of rule.

Το πρωταγωνιστικό στοιχείο μουσικά που οδηγεί όλη τη ροή είναι η ενέργεια και η δύναμη που βγάζει και σε αυτό σημαντικότατο ρόλο παίζουν αυτή τη φορά τα harsh φωνητικά του Trevor Phipps τα οποία έχουν απογειωθεί σε ανώτατα κλιμάκια ακρότητας για τα στάνταρ της μπάντας. Υπάρχουν βέβαια και κάποια καθαρά, αλλά είναι λίγα και έτσι σου ¨μένουν¨ όπου αυτά βρίσκονται π.χ. στο τραγούδι THE HUNT BEGINS που έχουν μέχρι και narrative χαρακτήρα.

Επίσης η απίστευτη (ως συνήθως) κιθαριστική δουλεία από τα 2 τρελόπαιδα Ken Susi και Buz McGrath, οι οποίοι θεωρούνται ως ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως κιθαριστικά δίδυμα του χώρου στον πλανήτη και όχι άδικα.

Η διάρκεια του δίσκου 38 λεπτά, αρκετά καλά για να απολαύσεις αυτό το ¨θηρίο¨ με τα 10 τραγούδια δυναμίτες που σε γραπώνουν από τα μούτρα με το που μπαίνει το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το INCINERATE δηλαδή και σε κοπανάνε αριστερά και δεξιά στο πάτωμα όπως ο HULK τον LOKI στην ταινία THE AVENGERS (πραγματικά.. δείτε αυτή τη σκηνή να μην σας μείνει άντερο από το γέλιο με τη αποσβολωμένη φάτσα του LOKI μετά το ξύλο που μάζεψε από τον  HULK).

Υπάρχουν τραγούδια με μελωδικά περάσματα όπως τα: DUST ,NO REPRISAL (με τα MAIDEN meets ARCH ENEMY (?) riffs στο ρεφραίν) και το ONE WITH THE SUN που κλείνει το δίσκο. Επίσης υπάρχουν και πολύ δυνατά in your face τραγούδια, όπως τα HARD LINED DOWNFALL, SIDEWINDER (με τα blastbeats στο ρεφραίν) και το SURVIVALIST με τα υπέροχα breakdowns και τον live χαρακτήρα που βγάζει (το βλέπω να στρογγυλοκάθεται σε πολλά setlists), αλλά γενικά δεν θα βρείτε κομμάτι που να είναι εξολοκλήρου μελωδικό ή μόνο βαρύ. Υπάρχει αυτή η τέλεια μοιρασιά με όλα τα απαραίτητα hooks, τα τρελά breakdowns τους και όλα τα γνωστά τους στοιχεία που αγαπάμε εμείς οι fans της μπάντας αυτής τόσα χρόνια. Δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω τραγούδια να σας πω την αλήθεια αυτή τη φορά σε δίσκο UNEARTH ,γιατί όλα έχουν κάτι να σου πούνε έτσι όπως τα έχουν δουλέψει αυτή τη φορά συνθετικά. Είναι και το γεγονός ότι υπάρχει και αυτή η άτυπη concept στιχουργική αισθητική που καθοδηγεί στιχουργικά το δίσκο (EXTINCTION : αφανισμός) και την οποία παρουσιάζουν σε όλα τα τραγούδια του δίσκου.

Εν κατακλείδι, οι UNEARTH μας πρόσφεραν λίγο πριν μας αποχαιρετίσει το 2018, ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους, εμπνευσμένο, με άρτια παραγωγή που αναδεικνύει τις δυναμικές του παιξίματος της μπάντας και τις συνθέσεις και εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και να μην το βάλουν κάτω για τα επόμενα πολλά χρόνια ώστε να μας χαρίζουν δισκάρες σαν και αυτή!

9/10.