Γεια από μένα και σε
όλη τη μεταλλική παρέα του metalnuovο.blogspot.com
H αλήθεια
είναι ότι, ενώ έχω γυρίσει τρεις μέρες από Ιωάννινα,το κεφάλι δεν έχει
καταφέρει ακόμα να σταματήσει να πηγαίνει πάνω κάτω. Έχoντας ακούσει πολλές φορές το νέο δίσκο
των Rotting Christ, κατέληξα
σχεδόν από την πρώτη στιγμή ότι είναι ένα ακόμα βήμα μπροστά του συγκροτήματος
που θέλει χρόνο για να γίνει πλήρως κατανοητό από το
κοινό. Έμενε μόνο να δω το γκρουπ
και ζωντανά.
Τα γεγονότα της Πάτρας (να χαίρεστε τους προοδευτικούς σας όλοι εσείς) και η αλλαγή κιθαρίστα είχαν δημιουργήσει
μια περίεργη ατμόσφαιρα, τουλάχιστον
σε μένα. Τη λίγη ώρα που μεσολάβησε από το τελευταίο κομμάτι των πραγματικά
πολύ καλών melodic death
metallers Psyanide, περίμενα
με ενθουσιασμό και περιέργεια να δω ένα live που θα ήταν για πάρα πολλούς
λόγους σημαντικό.
ΦΟΒΟΣ
-ΔΕΟΣ- ΜΕΝΟΣ- ΔΑΙΜΟΝΑΣ
Οι χτύποι είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν επικίνδυνα από την ώρα που πάνω στη
σκηνή εμφανίστηκε ο Θέμης για να δοκιμάσει των ήχο των ντραμς και ο Γιάννης
Καλαμάτας για να τεστάρει την κιθάρα. Μόλις δε το γκρουπ εμφανίστηκε με
γυρισμένες τις πλάτες στο κοινό και ακούστηκε η εισαγωγή του Hallowed Be Thy Name, έγινε αυτό που πάντα γίνεται στις
συναυλίες RottingChrist:
τα πάντα έπαψαν να έχουν σημασία. Αυτή η μαγική σχέση που με τόσο κόπο και προσπάθεια
έχει καταφέρει να χτιστεί ανάμεσα στο κοινό και σε αυτό το μοναδικό παγκοσμίως
γκρουπ δεν άφηνε θέση για τίποτα άλλο. Ο ήχος ωμός, πολύ μακριά από τα καλογυαλισμένα στάνταρ αυτής της εποχής. Η εκπληκτική κίνηση και σκηνική παρουσία του γκρουπ, το πολύ ισορροπημένο set list χάρισαν σε όλους τους τυχερούς
που παραβρέθηκαν μια ακόμα αξέχαστη εμπειρία που δεν άφηνε καθόλου χώρο για
οτιδήποτε άλλο πέρα από χαρά.
Μετά το Hallowed
BeThy Name που πολλοί
, ανάμεσα τους και εγώ, παρακολούθησαν με περιέργεια το πώς θα ακούγονταν τα νέα κομμάτια ζωντανά (γνώμη μου είναι, όπως συμβαίνει
και με όλα τα άλλα κομμάτια Rotting Christ, ότι
ακούστηκαν τελικά πολύ καλύτερα από ότι ακούγονται στο σπίτι ή σε ένα κλαμπ.)Ο
Σάκης έκανε το γνωστό σε όλους
τους πιστούς της λατρείας κύκλο με το δείκτη του αριστερού του χεριού στον αέρα
και ……..
ΠΟΥΤΑΝΑ
ΟΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!!
Είναι κάποιες
στιγμές που απλά ξεχνάς τον εαυτό σου γιατί
γίνεσαι μέλος σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από σένα. Αυτό πιστεύω ότι περιμένει όποιος πάει σε μια συναυλία Rotting Christ. Το
γκρουπ μετά την αλλαγή του κιθαρίστα μου φάνηκε ότι σίγουρα θέλει κάποιο χρόνο
και για να δέσει πάνω στη σκηνή αλλά και
για να φύγει το άγχος και να ελευθερωθεί το μυαλό. Ο Γιάννης Καλαμάτας είναι
ένας εκπληκτικός κιθαρίστας που έβγαλε άνετα το set list και δεν κρέμασε πουθενά, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ήταν η πρώτη
του συναυλία επί ελληνικού εδάφους. Του εύχομαι κάθε επιτυχία και καλή δύναμη
και πιστεύω ότι έχει πάρα πολλά να προσφέρει. Τα υπόλοιπα μέλη δεν μπορώ καν να
τα σχολιάσω. Θεωρώ ότι μέρος της μαγείας αυτού του γκρουπ είναι το γεγονός πως
όχι μόνο δεν προδίδουν τις απαιτήσεις των οπαδών, αλλά καταφέρνουν με σεβασμό
στο όνομα και στην ιστορία τους να μας οδηγούν σε νέα μονοπάτια,αποκαλύπτοντας νέες,
μαγικές διαστάσεις αυτής της μουσικής, αυτού του τρόπου ζωής, αυτής της
ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ!!!!
Οπαδοί ουρλιάζουν τους στίχους, όλος ο κεντρικός χώρος μπροστά από τη
σκηνή θυμίζει αρχαία μυητική τελετή με εκστασιασμένο το κοινό να χτυπιέται σαν
δαιμονισμένο. Η μυσταγωγία της σκηνής δημιουργούσε ένα ανεπανάληπτο αίσθημα και
μια απροσδιόριστη συγκίνηση.Κάποια στιγμή (στο inYuma- Xibalba) είδα μια κοπέλα μπροστά από τη
σκηνή να έχει κλείσει τα ματιά, να έχει ενώσει τα χεριά και να έχει την έκφραση
ανθρώπου που προσεύχεται. Είναι αυτή η
στιγμή που αναγνωρίζεις στην μουσική την δύναμη της θρησκείας και πιάνεις τον
εαυτό σου να λατρεύεις έναν άλλο θεό.
Το 14 κομματιών set list (κατά τη γνώμη μου πάρα
πολύ σοφά καταρτισμένο, ώστε και να παρουσιάσει και να κάνει γνωστό το νέο άλμπουμ
χωρίς να κουράσει, αλλά και να ικανοποιήσει και την ανάγκη των οπαδών να ακούσουν
παλιά και αγαπημένα κομμάτια –ύμνους του συγκροτήματος) φάνηκαν σίγουρα πολύ
λίγα σε όλους και αυτό ίσως και να ήταν το μόνο πρόβλημα όλων όσων παραβρέθηκαν
σε αυτή τη συναυλία.
Κλείνοντας θα ξαναπώ και θα συνεχίσω να το λέω. Λατρεύω την θρησκευτική
προσήλωση των μελών του συγκροτήματος να αποδίδουν πιστά τα κομμάτια, την οργιαστική
στα όρια τελετουργίας σκηνική παρουσία και τον ήχο που δεν αφήνει κανέναν να ξεχάσει
το πού «πατάει» αυτό το συγκρότημα.
ΥΓ. ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟ ΓΚΡΟΥΠ
ΕΠΑΙΖΕ ΤΟ NON SERVIAM ΠΑΝΩ
ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΟΠΑΔΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΣΑΚΗΣ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΤΗΝ
ΠΑΛΑΜΗ ΤΟΥ ΦΩΝΑΖΟΝΤΑΣ «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ» ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ. ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ. ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΘΑ ΠΩ… ΝΑΙ CAPTAIN,ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!!!!!ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου