ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ METAL NUOVO:ΔΥΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΑΝ

Είναι υπερβολικά δύσκολο να διαλέξεις δύο άλμπουμ που σε στοίχειωσαν,στιγμάτισαν,μεγάλωσες μαζί τους όταν υπάρχουν τόσα πολλά διαμάντια για να διαλέξεις,παρόλα αυτά οι συντάκτες του Metal Nuovo παρουσιάζουν από δύο άλμπουμ ο καθένας και δικαιολογούν για πιο λόγο θεωρούν πως αυτά έχουν περίοπτη θέση στην καρδιά τους,σίγουρα αν έπρεπε να πούμε δέκα άλμπουμ ο καθένας τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα και ίσως πιο δίκαια..για πάμε όμως να δούμε τον καθένα ξεχωριστά...

Σπύρος Ψευτούδης

Rage - The Missing Link 1993

Μια απλή αναφορά σε δύο από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολη. Παρόλα αυτά, θα παραθέσω την προσωπική μου άποψη βασισμένος σε βιωματικά κριτήρια και παραστάσεις. Το εύρος της μουσικής του metal τεράστιο, η επιλογή κάτι παραπάνω από δύσκολη!Τέρμα βιωματικό άλμπουμ. Αρχές της δεκαετίας του '90 και η 'μετάδοση' νέων άλμπουμ και όχι μόνο, γίνεται σχεδόν αποκλειστικά με κενές κασέτες τις οποίες αντιγράφουμε σε διπλά κασετόφωνα και από πικ απ. Όταν δε το χαρτζηλίκι είναι γενναίο, η αγορά κενής κασέτας χρωμίου επιτακτική! Μία τέτοια κασέτα λοιπόν, που είχε λιώσει στο τίμιο κασετόφωνό μου εν έτη 1993, ήταν το Missing Link των Γερμανών heavy power/speed metalers Rage. Δύο Γερμανοί και ένας Έλληνας (Wagner, Schmidt και Ευθυμιάδης) κυκλοφόρησαν το εμβληματικό The Missing Link. Το τραγούδι ''Refuge'' μπορεί να χαρακτηριστεί ως το hit του δίσκου, το οποίο κυκλοφόρησε και τον επόμενο χρόνο σε μορφή EP μαζί με άλλες τρείς διασκευές από Police, Τroggs και Mission. Τα κομμάτια ''Firestorm'' και ''Nevermore'' μας βάζουν για τα καλά στο πνεύμα με την μελωδική ταχύτητά τους. Το ''Refuge'' ακούγεται τακτικά στα σημερινά μας στέκια ως το πιο πιασάρικο τραγούδι, αδίκως κατά την ταπεινή μου άποψη. Το ''Τhe Pit And The Pendulum'' με άκρως κολληματικό ρυθμό, ο οποίος αυτός ρυθμός ακόμη και σήμερα 26 χρόνια μετά, μπαινοβγαίνει κατά περιόδους στο κεφάλι μου! Η στοχευμένη απλότητα του ''From The Underworld'', το μυστηριώδης ''Certain Days'', το εκρηκτικό ''Wake Me When I m Dead'' και το προφητικό ως προς την συνέχεια της ιστορίας που έγραψαν και γράφουν οι Rage ''Lost In The Ice'', είναι μερικά τραγούδια από το παζλ των δώδεκα

κομματιών του καταιγιστικού Missing Link.

Seventh Son Of A Seventh Son 1988

'Όταν αφήνεις στην άκρη κυκλοφορίες που άφησαν ιστορία στον χώρο του σκληρού ήχου όπως κυκλοφορίες από Black Sabbath, Metallica, Slayer, Sepultura, Judas Priest, Scorpions και πολλών πολλών άλλων μεγαθηρίων, νίώθεις λίγο άβολα. Εδώ λοιπόν αναφέρομαι ξανά σε ένα βιωματικό άλμπουμ και συγκεκριμένα για την πρώτη φορά που τα αυτάκια μου άκουσαν Iron Maiden! Στην τρυφερή ηλικία των 10 έμεινα κάγκελο στο άκουσμα μιας αφηγηματικής αντρικής φωνής να λέει.. Seven deadly sins, seven ways to win, seven holy paths to hell.. κ.οκ. Η φωνή αυτή άνηκε στο κύριο Bruce Dickinson βεβαίως βεβαίως! Το σοκ συνεχίστηκε με την εισαγωγή από keyboards, τα οποία για πρώτη φορά χρησιμοποιούν οι Maiden χωρίς αυτό να το γνωρίζω εκείνη τη στιγμή.. Moonchild το τραγούδι, ξεκινώντας το concept έβδομο άλμπουμ των Βρετανών ογκόλιθων. Νομίζω πως είναι περιττό να αναφερθώ στο τί ακολουθεί στη συνέχεια. Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο, λίγο πολύ έχετε ακούσει άπειρες φορές τον συγκεκριμένο δίσκο και όχι μόνο. Το κλασσικό ερώτημα ήταν πάντα ένα. -Ποιός είναι ο αγαπημένος σου δίσκος από Maiden? Αυτή η ερώτηση πάντα μου θύμιζε το δίλημμα Μαραντόνα ή Πελέ? (Μαραντόνα δαγκωτό) Έτσι λοιπόν κι εγώ δεν μπορώ να απαντήσω. Το μόνο που έχω να καταθέσω ως εμπειρία, ήταν αυτή η πρώτη φορά που άκουσα Iron Maiden το καλοκαίρι του 1988 και την μαγική αυτή στιγμή που κάποια δύναμη μου επέβαλε την μουσική που θα αγαπήσω μέχρι τέλους. Seven are your burning fires, seven your desires

Θοδωρής Αδαμόπουλος

Bathory-Hammerheart 1990

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω 2 αράδες για 2 από τα πιο κολλητικά albums που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου, το πρώτο είναι το Hammerheart των θρυλικών BATHORY που κυκλοφόρησε το 1990 και οι λόγοι είναι χιλιάδες. Μερικοί από αυτούς  ακολουθούν αμέσως τώρα:

Από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοθυμηθώ για το πόσες φορές και σε τι καταστάσεις με έχει συντροφεύσει αυτό το ΕΠΟΣ ! 

Καταρχάς μιλάμε για το ζενίθ album που αναφέρεται στην Σκανδιναβική μυθολογία και στην ζωή των Βίκινγκς γενικότερα, σε τόσο τέλειο βαθμό ποιότητας και με βάθος που ακόμα και σήμερα, ΚΑΜΙΑ μπάντα δεν έχει πλησιάσει ούτε κατά διάνοια (και ούτε πρόκειται…), για να μην πιάσω το επόμενο album, το Twilight of the Gods δηλαδή και χάσουμε τη μπάλα παντελώς!!!!

Διάλεξα αυτό εδώ όμως γιατί ,πώς να το πω ρε παιδί μου….η επική τραχύτητα του ήχου του, (δεν μπορώ να φανταστώ αυτό το album με άλλη παραγωγή ούτε για αστείο και ούτε θέλω),ο πιο metal χαρακτήρας του σε σχέση με το Twilight.. είναι που με πορώνει σε φάση berzerker κάθε φορά που το ακούω, διαβάζω τους απίστευτους στίχους του (και σε αυτόν τον τομέα ο Quorthon ήταν εξίσου τεράστιος).O άνθρωπος έγραφε, αρκετές φορές μάλιστα σε μουσικά και στιχουργικά μοτίβα που πατούσαν σε αρχαίες Σκανδιναβικές αντίστοιχες φόρμες, αναδεικνύοντας έτσι τις ιδέες του σε ακόμα πιο αυθεντικά αποτελέσματα ως προς την ιστορία του Βορρά, κάτι που δεν συνήθιζε κανείς τότε. Viking metal όπως δεν ακούστηκε ποτέ και δεν θα ξανά ακουστεί ξανά, γραμμένο και ραμμένο από τα χέρια του τιτανοτεράστιου και αδικοχαμένου Quorthon, σε παραγωγή του Tomas "Boss" Forsberg, πατέρα του Quorthon, ο οποίος και αυτός μας άφησε χρόνους τώρα τελευταία.

 Το Hammerheart είναι ένα κράμα από αληθινό επικό metal με ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ πολυφωνικά μέρη που τα έκανε όλα μόνος του και τα συναντάμε στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου παρέα με τα τραχιά φωνητικά του να αναφέρονται σε ιστορίες εξορμήσεων των Βίκινγκς (Shores in flames), θυσίες προς τους αρχαίους Θεούς και ψυχικής προετοιμασίας για την επερχόμενη μάχη ( Valhalla),αναμνήσεις από την κάθαρση και βάπτιση του υιού από τον πατέρα του και πως το παιδί βλέπει την ίδια του την ανάπτυξη μεγάλος πλέον, και θυμάται αυτές τις στιγμές (Baptised in Fire and Ice), η γέννηση του υιού και η μεταλαμπάδευση των αρχών, αξιών και ηθών από τον πατέρα Βίκινγκ σε αυτόν, η υπόσχεση:

 Oh, my child please take heed

Through you I am granted to live on

These words more worth than you will ever know

Make them live on from father to son,…. άντε γεια δηλαδή…είναι που η metal μουσική δεν έχει να σου μεταφέρει καλά μηνύματα κατά τα άλλα έτσι? (Father to Son),

Έχει και άλλα όσον αφορά την φοβερή στιχουργική και τα θέματα με τα οποία καταπιάστηκε ο μεγάλος των Σουηδών σε αυτό το album, αλλά τα αφήνω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας και να μιλήσω λίγο ακόμα, οπαδικά αλλά και πολύ προσωπικά για τη συνέχεια:

Hammerheart σε πρωτοάκουσα όταν ήδη το 1991 είχα γνωρίσει τι εστί BATHORY όταν είχα αγοράσει το πρώτο μου ever cd τοTwilight of the Gods, που είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά (Από τότε τσάκιζα τα βινύλια και αυτό ήταν το πρώτο μου cd λοιπόν).

Hammerheart μου αγαπημένο, εσύ μου έμαθες τι εστί ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΠΙΚΟ ΜΕΤΑΛ ,εσύ…που μου έκανες παρέα στις 6 και μισή τα πρωινά φεύγοντας από το Λαύριο όταν ατένιζα την ανατολή του ηλίου που έσκαγε από τη θάλασσα ( ένα πράγμα ίδιο με το inlay του δίσκου-ψάξτε το) μέσα από το ΚΤΕΛ και πάντα σε έβαζα από την αρχή του Shores in flames που ακούγονται τα κύματα και αρχίζουν οι απόλυτοι στίχοι του τραγουδιού: Mother winter leaves our land

And opens wide the seas

The lukewarm breeze does beckon me

As it whispers through the trees….

Hammerheart μου λατρεμένο εσύ που κάθε φορά που βρίσκομαι στο μέσα στην απόλυτη φύση χωριό μου, με κάνεις να θέλω να πάρω σπαθί στα χέρια και να πάρω κυνήγι όποιον πούστη βρω μπροστά μου χωρίς λόγο και αιτία (lol) 

God of thunder

Who crack the sky

Swing your hammer

Way up high.

Hammerheart … το album που ξεχωρίζω όσο λίγα λοιπόν…το album που είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ του αληθινού επικού metal, και όχι αυτά τα σερβιέτα – metal απαλά σαν βαμβάκι σκατά που βγαίνουν από εδώ και από εκεί και μας τα πασάρουν σαν Viking metal και λοιπές αηδίες! Ρεεε αν το album δεν μυρίζει ατσάλι, στάχτη ,αίμα, λάσπη, φύση ,σκατά σκύλου (άκου το intro του Father to Son και πρόσεχε μην τα πατήσεις..) δεν είναι ρε φίλε μεταλ .Πάρτο χαμπάριιιιιιιιιιι!!! Το Hammerheart των BATHORY λοιπόν, είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω από όσα έγραψα! Θέλετε και μια βαθμολογία? Όχι τίποτα άλλο… επειδή ο Quorthon έφυγε από τη ζωή και δεν πρόκειται έχω την ευκαιρία να γράψω ποτέ δισκοκριτική σε νέο BATHORY album……..

100 / 10. Ακόμα κάθεστε και δεν το αγοράσατε???

Entombed-Clandestine 1991

Το δεύτερο λοιπόν album από τα 2, ανήκει στους εξίσου Σουηδούς ENTOMBED και στο ιστορικό για την ευρύτερη death metal σκηνή album τους CLANDESTINE ,που κυκλοφόρησε το 1991 (ένα χρόνο μετά το HAMMERHEART των BATHORY που είναι το έτερο album για το οποίο έγραψα πριν).

Δεν φτάνει ρε ENTOMBED που με στείλατε αδιάβαστο 14 χρονών παιδάκι (ΕΔΩ ΓΕΛΑΜΕ: Ο μέσος όρος ηλικίας των μελών της μπάντας όταν έβγαλαν το LEFT.. ήταν 17 χρονών!!!) τότε το 1990 με το ντεμπούτο σας LEFT HAND PATH, που σκιαζόμουν και μόνο που αντίκρυζα το πνιγηρό και  κακιασμένο εξώφυλλό του (να μου το θυμηθείτε….μμμπππρρρ κάτι κρύβεται εκεί μέσα στο δάσος…εγώ τα λέω χρόνια τώρα αλλά δεν με πιστεύει κανένας σας), μου σκάτε λοιπόν ακόμα καλύτερο δίσκο ένα μόλις χρόνο μετά (1991) το clandestine και περιμένετε εμένα 15 χρονών σκατό, να αντέξω ένα ακόμα τέτοιο χτύπημα.

Παιδιά… πλέον έχουμε 2019 και εκ του ασφαλούς, γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά τη σπουδαιότητα και την ποιότητα τέτοιων ιστορικών δίσκων σαν και αυτόν (μιλάω πιο πολύ για τους νεότερους).

Όμως θα σας πω ένα μυστικό…..

Εμείς οι παλιοί που τα ζήσαμε….. ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΞΕΡΑΜΕ ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΦΙΛΕ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!

Από τότε ξέραμε, από την ίδια την κωλομέρα που κυκλοφορούσαν!!! Το μύριζες στην ατμόσφαιρα σε φίλε! Δεν ήταν τυχαίο! Έμελε να γίνει που λέμε το κακό.

Δεν είμαι παρελθοντολάγνος  μα τον Τουτάτη όπως έλεγε και ο Αστερίξ…απλά πλέον τέτοιοι δίσκοι βγαίνουν πολύ αραιά έως καθόλου και το βλέπετε έτσι? Μη γελιόμαστε μεταξύ μας…

Λοιπόν… πάμε και στο δίσκο …

Καταρχάς …όταν αγαπάς έναν δίσκο ΤΟΟΟΣΟΟΟ πολύ, οφείλεις να τον έχεις: 2 φορές σε βινύλιο (μια η πρώτη κόπια όταν βγήκε δλδ με το ανάγλυφο εξώφυλλο, μια φορά στην επανακυκλοφορία του σε βινύλιο FDR από την EARACHE, κασέτα (από τότε) , cd (από τότε), cd επανακυκλοφορία με bonus το κλασσικό live dvd Monkey Puss (Live in London), την live εκτέλεσή του σε βινύλιο στην εμφάνιση τους το 2016 που το έπαιξαν και ως μπάντα αλλά και εκτελέσθηκε ΑΠΟΛΥΤΑ από την Malmö Symphony Orchestra. Και βέβαια T-shirt.

ΑΛΛΙΩΣ θα ήσουν για τα πανηγύρια Θοδωράκη και δεν θα είχες δικαίωμα να γράψεις για αυτό το μεγαθήριο που λέγεται CLANDESTINE εδώ μέσα!!!!

Αφού λοιπόν πληρώ όλες τις προδιαγραφές και έχω περάσει και ΚΤΕΟ, εεε ναι, γράφω λοιπόν.

Μυστήριο κάλυπτε το θέμα των φωνητικών του δίσκου τότε και παρά τους κόπους της μπάντας να αποκρύψει έντεχνα το ότι τα φωνητικά ανήκαν στον drummer της μπάντας Nicke Andersson (βλέπε ένθετο του δίσκου με φωτό στο line up και τον Johnny Đorđević ως τραγουδιστή και καλά - βέβαια τον είχαν για κάποια shows μετά -)  έγινε λοιπόν γνωστό, ότι σε αυτόν ανήκαν τα κατά πολλούς ΚΑΛΥΤΕΡΑ φωνητικά που ακούστηκαν ποτέ σε δίσκο των ENTOMBED.

Αν και είχα συνηθίσει και λατρέψει τα απίστευτα φωνητικά του L-G Petrov στο LEFT HAND PATH, εδώ οφείλω να ομολογήσω ότι η όλη αλλαγή στο πιο απόκοσμο και σκοτεινό κόσμο του CLANDESTINE ταίριαζαν πιο πολύ τα φωνητικά του Nicke Andersson και τα horror backing vocals του κιθαρίστα Ulf "Uffe" Cederlund. Ήταν έτσι να γίνει ρε παιδιά τελικά μου φαίνεται. Και τα φωνητικά αυτού του δίσκου είναι μεγάλοοοοο κομμάτι της ποιότητας αυτού του δίσκου!!!! Ο σεμνότυφος Nicke Andersson αντί να βγαίνει και να κομπάζεται για τη φωνάρα που έβγαλε στο CLANDESTINE, προσπαθούσε για χρόνια να κρύψει την αλήθεια και να καρπωθεί την επιπλέον δόξα σαν μουσικός. 

Πολλές φορές νομίζεις ότι είναι πανεύκολο να γράψεις για ένα από τα πολύ αγαπημένα σου album και ενώ κατακλύζεσαι από χιλιάδες σκέψεις για το τι πρωτογράψεις, τελικά από το να καταλήξεις να γράψεις βιβλίο αντί άρθρου, πρέπει δυστυχώς να αφήσεις πολλά σημαντικά πράγματα απ’ έξω.

Θα προσπαθήσω να γίνω περιεκτικός:

To CLANDESTINE λοιπόν το γνώρισα στην τρυφερή ηλικία των 15 χρόνων όπως προ είπα, σε εποχές που η ακραία μουσική δεν είχε και πολλά χρόνια στην πλάτη της, παρόλα αυτά βρισκόταν ταυτόχρονα σε ιδιαίτερα υψηλά σημεία ποσότητας και ποιότητας!

Το album αυτό έφερε το απόλυτο χαμό όπως πολύ εύκολα μπορείτε να παρατηρήσετε από τις εκατοντάδες (και λίγες λέω) στην κυριολεξία μπάντες που ακόμα και σήμερα, αποτίνουν φόρο τιμής στον ήχο που δημιούργησαν οι ENTOMBED με αυτά τα 2 πρώτα τους albums.

Ας δούμε όμως γιατί το λατρεύω εγώ τόσο πολύ από τότε που κυκλοφόρησε:

Παρότι είχα αρκετά death metal albums ήδη στην κατοχή μου, και παρότι είχα λατρέψει το απόλυτο ντεμπούτο τους (και ακόμα λατρεύω και θα λατρεύω μέχρι να σβήσει ο ήλιος), όταν ακούμπησα τη βελόνα του πικαπ για πρώτη φορά στο βινύλιο του CLANDESTINE και με χτύπησαν οι σαν ξυράφια κιθάρες του Living Dead και βρέθηκα σε αυτή την νέα μουσική πρόταση από τους Σουηδούς, διαφορετικής από το ντεμπούτο τους με τα αλλαγμένα φωνητικά, από τη μια προσπαθούσα μέσα στην τρελή χαρά να κατανοήσω τα νέα τραγούδια τους και από την άλλη, να γίνω ένα με τα νέα δεδομένα της πιο αγαπημένης μου death metal μπάντας!!!!

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε πολύ περισσότερο από το άκουσμα του Living Dead και αμέσως βουρρρ στον πατσά που λέμε:

Τι ριφάρες είναι αυτές???????? Τι τυμπανάρες είναι αυτές?????? Τι σκατένια κακιά και απόκοσμη ατμόσφαιρα βγάζει το ρημάδι το album?????? Τι guitar hooks είναι αυτά που έχουν αντιγράψει ΟΛΟΙΙΙΙΙ από τότε μέχρι σήμερα?????? Τι διαβολεμένες ιδέες είναι αυτές στα ΙΣΤΟΡΙΚΑ πλέον σόλος αυτού του δίσκου?????????Τι ΦΟΒΕΡΑ SAMPLES από ταινίες είναι αυτά που τόσο τέλεια είναι προσαρμοσμένα μέσα στα τραγούδια???? Γιατί κράτησε μόνο για ένα δίσκο όλο αυτό????????? Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα??????

 ΦΤΟΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥΥ και πάλι φτου!!!! Βέβαια οι ENTOMBED ήταν ΠΡΩΤΟΠΩΡΟΙ πάντα και αν συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο, η ιστορία δεν θα μας έδινε WOLVERINE BLUES κλπ κλπ…  

Το πόσες χιλιάδες φορές έχω ακούσει αυτό το ΕΠΟΣ δεν περιγράφεται. Γνωρίζω και την παραμικρή λεπτομέρεια του κάθε millisecond του!!!!! Έχει εμποτισθεί στο DNA μου και οι κοντινοί μου φίλοι, κάποιοι από αυτούς αρθρογραφούν εδώ μέσα μάλιστα, μπορούν να σας επιβεβαιώσουν την αρρώστια που έχω με αυτό το album.

Δεν μπορώ να φανταστώ την εξέλιξή μου ως metal ακροατή χωρίς την τόσο σημαντική κατ’ εμέ γνωριμία μου, με αυτό το τόσο σημαντικό album της ευρύτερης και όχι μόνο death metal σκηνής. Δεν μπορώ επίσης να φανταστώ την πορεία της Ευρωπαϊκής ακραίας μουσικής αν οι ENTOMBED δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ αυτό το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα CLANDESTINE.

Αν και κοντοζυγώνει η ώρα που θα κάνω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ δισκοκριτική στο επερχόμενο album επιστροφής των αυθεντικών ENTOMBED, εδώ μου δίνεται η ευκαιρία να βάλω έναν βαθμό έτσι γιατί το έχω άχτι από το 1991..

100 / 10 και άμα σας αρέσει!!!!!!!!!

 Αντώνης Βουβέλης

Ulver- Perdition City ( Music to an interior film ) (2000)

Ατέρμονη δισκογραφία και αστείρευτη πηγή έμπνευσης. Το να κατηγοριοποιήσει κάποιος τους Ulver, θα αποβεί μάταιο και απρόσφορο. Η Νορβηγική κολλεκτίβα με κάθε δίσκο της, προσφέρει το δικό της όραμα και μετά τα Themes from William Blake's The Marriage of Heaven and Hell ( LP ) και το Metamorphosis ( EP ) το Perdition City είναι η απτή μουσική '' γέφυρα '' για τον πειραματικό τους ήχο. Κινηματογραφικό, ατμοσφαιρικό, υπαρξιακό και βαθύτατα ενδοσκοπικό, καταφέρνει να συνδυάσει ambient, trip hop, jazz και avante- garde στοιχεία, τοποθετώντας μας, ίσως, σε μία τσιμεντένια, γκρίζα, άτονη πόλη ή πιθανότατα, μας ορίζει πρωταγωνιστές στο δικό μας φανταστικό σμίλευμα. "This is for the stations before and after sleep. Headphones and darkness recommended."

Sólstafir- Ótta (2014)

Ισλανδικό ψύχος, αίσθηση μελαγχολίας , απεγνωσμένες μελωδίες και δραματικότητα, με τον μινιμαλισμό να είναι η ρότα του δίσκου. Το άλμπουμ, χωρίζει την ημέρα σε 8 κομμάτια, σύμφωνα με ένα παλαιό, Ισλανδικό μοναστικό σύστημα μέτρησης του χρόνου, το '' Eykt '' . Το κάθε τραγούδι αντιπροσωπεύει ένα από τα 8 κομμάτια, και σαν σύνολο, καταφέρνει να μας βυθίσει στην ληθαργική ενδοχώρα των Sólstafir, χωρίς να έχει αδύναμες στιγμές. Ρέει σαν τον ίδιο τον χρόνο, με άψογες και δημιουργικές διαφοροποιήσεις και κάθε φορά που ο ακροατής έρχεται σε επαφή με αυτό το άλμπουμ, υπάρχουν νέα εδάφη προς εξερεύνηση, χωρίς να είναι μονότονα ή κουραστικά. Το πιάνο και τα βιολιά, σμίγουν ιδανικά με τις distorted κιθάρες και τα πένθιμα ή σπαρακτικά vocals του Aðalbjörn Tryggvason δημιουργώντας μοναδικά ηχοχρώματα. Όλα είναι γραμμένα στα Ισλανδικά, ενώ μέχρι και το εξώφυλλο σε μεταφέρει σε ένα άλλο φυσικό τοπίο, πιο ψυχρό.

Τελίδης Γιώργος
Metallica-Kill'em All (1983)

Η Μεγάλη Έκρηξη (αγγ: Big Bang, Μπιγκ Μπανγκ) είναι κοσμολογική θεωρία σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπερβολικά πυκνή και θερμή κατάσταση, πριν από περίπου 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Η θεωρία αυτή για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι η πιο διαδεδομένη σήμερα στην επιστημονική κοινότητα. Στο heavy metal το Big Bang κατά την πλειοψηφία του μουσικού κόσμου, έγινε στις 13 Φεβρουαρίου από τον ομώνυμο δίσκο των Black Sabbath. Άλλοι υποστηρίζουν πως η αρχή έγινε από τους Beatles, τον Jimmy Hendrix ή τους Blue Oyster Cult. Εάν λοιπόν ως Big Bang λογίζεται η αρχή της ζωής όπως την αντιλαμβανόμαστε, το 1983 είχαμε την απαρχή μίας νέας ζωής στο metal. Κάτι που παρομοιάζεται με την δημοφιλέστερη και επικρατέστερη θεωρία της γνωστής πτώσης του αστεροειδούς στη γη, πριν από 65,000,000 χρόνια. Όχι οι Black Sabbath, οι Led Zeppelin, οι Judas Priest και τόσα άλλα μεγαθήρια της μουσικής δεν εξαφανίστηκαν σαν τους δεινόσαυρους. Έδωσαν όμως όλα τα εφόδια για την γέννηση μίας μπάντας που όπως απέδειξε η ιστορία, έμελλε να γίνει το μεγαλύτερο heavy metal σχήμα που υπήρξε ποτέ.

Οι νεαροί και οργισμένοι Hetfield, Ulrich, Mustaine, κατάφεραν να πιάσουν κάθε σβέρκο ακροατή με τις συνθέσεις τους και να τον κάνουν να κινείται με ταχύτητα και δύναμη προς κάθε κατεύθυνση. Η μουσική τους με την προσθήκη του καινοτόμου παιξίματος μπάσου για τον χώρο, του κύριου Cliff Burton, έφερε στην επιφάνεια ακριβώς αυτό΄ ένα εκρηκτικό συναίσθημα που υπό τους ξέφρενους ρυθμούς κομματιών όπως το Motorbreath, Phantom Lord, Metal Militia και φυσικά του Whiplash σε προκαλεί να θέλεις να καταστρέψεις ότι βρίσκεται στον περιβάλλοντα χώρο σου, δίχως να το σκέφτεσαι ιδιαίτερα καθώς έχεις χάσει τον έλεγχο του ίδιου σου του σώματος. Ανήκεις στους Metallica και δεν το έχεις καταλάβει. Τραγούδια όπως τα Hit The Lights, Seek & Destroy , Jump In The Fire, No Remorse, The Four Horsemen, είναι κομμάτια που όχι μόνο βοήθησαν τους Metallica να κατακτήσουν τον heavy metal κόσμο, γεμίζοντας στάδια με πολλές χιλιάδες ανθρώπους παντού στον πλανήτη, αλλά ανήκουν εκεί ψηλά, στα πιο καλογραμμένα και καλύτερα εκτελεσμένα heavy metal τραγούδια της μουσικής ιστορίας.

25 Ιουλίου 1983. Kill ‘em all. “Τι, που, πως;”, πρέπει να αναρωτήθηκαν όσοι για πρώτη φορά άκουγαν Metallica και το ντεμπούτο album τους, είμαι σίγουρος όμως πως ένιωσαν όπως εγώ αρκετά χρόνια αργότερα, όταν τους άκουγα στο φθηνό ηχοσύστημα μου. 100 τρισεκατομμύρια μετρικοί τόνοι σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων ήταν η εκρηκτική δύναμη του περίφημου αστεροειδούς στην επιφάνεια του ατλαντικού ωκεανού, που σήμανε την αρχή μίας νέας περιόδου για τον πλανήτη μας. Τόση ήταν και η δύναμη με την οποία χτύπησαν και οι έφηβοι μουσικόφιλοι Metallica, τον μουσικό κόσμο. Black Sabbathικά refrain σε Fast Forward ταχύτητες, Diamond Head αίσθηση στο εκτελεστικό ύφος, πολλές επιρροές από New Wave Of British Heavy Metal με κύριους εκφραστές αυτών των επιρροών τους Iron Maiden, hard core punk στον υπερθετικό βαθμό και άλλες αναρίθμητες ιδέες σκόρπιες από δεξιά και αριστερά, όλα σε ένα μπλέντερ με μορφή βινυλίου. To αποτέλεσμα; Η γέννηση του Thrash Metal είναι γεγονός. Θυμάμαι τον εαυτό μου κινούμενο στους ήχους του Kill’em All, να τραγουδάω μέσα από το κακόμοιρο booklet του CD, το οποίο με δυσκολία κρατούσα σταθερό για να μάθω όλους τους στίχους, μέχρι που έφευγε από το χέρι μου για να προσποιηθώ και εγώ ότι είμαι ο Kirk Hammett και εκτελώ αυτά τα περίφημα κυκλοθυμικά σόλο τρελών ταχυτήτων. Σε άλλες στιγμές απλά χτύπαγα κάθε μόριο οξυγόνου γύρω μου με τα χέρια μου γιατί ήθελα να νιώσω ότι ναι σου μοιάζω ρε Lars Ulrich! Δες τι ωραία παίζω στο air drum kit μου την εισαγωγή του Whiplash…! Μέχρι να πάρουν φωτιά τα χέρια μου και να παραδοθώ σε ανελέητο headbang-ing! Το Kill’em All είναι το πρώτο κεφάλαιο μίας ένδοξης μουσικής ιστορίας, μια ιδέα που ταυτίστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, μία γέννηση την όποια έσπευσαν να προσεγγίσουν πολλοί. Ο ακραίος χώρος του metal απέκτησε νονό και πολλοί άλλοι απέκτησαν πατέρα…. Metal Up Your Ass!!!

Metallica-Master Of Puppets (1986)
Ο σεισμός της Πάρνηθας του 1999, ευρύτερα γνωστός ως σεισμός της Αθήνας του 1999, με μέγεθος 5,9 στην Κλίμακα Ρίχτερ, έλαβε χώρα στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, 14:56:50 τοπική ώρα, και προκάλεσε 143 θανάτους και ζημιές που έφτασαν τα 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Είναι ο φονικότερος σεισμός των τελευταίων 50 ετών και η φυσική καταστροφή με το μεγαλύτερο κόστος σε υλικές ζημιές που έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα. Ο σεισμός, αν και όχι ιδιαίτερα ισχυρός και με συνολική διάρκειά μόλις 15 δευτερόλεπτα, προκάλεσε πολλές καταστροφές εξαιτίας της εγγύτητας του στην Αθήνα, με επίκεντρο 18 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης, ανάμεσα στις Αχαρνές και τον Εθνικό Δρυμό Πάρνηθας, καθώς και του μικρού εστιακού βάθους, από 9 μέχρι 14 χιλιόμετρα. Στην επιφάνεια του εδάφους υπήρξαν ελάχιστες ρηγματώδεις και ήταν δύσκολο να βρεθεί η προέλευση του σεισμού. Το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών ανακοίνωσε αρχικά πως ο σεισμός προκλήθηκε από ρήγμα μήκους 15 χιλιομέτρων που καλύπτει την περιοχή μεταξύ Πεντέλης και Πάρνηθας. Με βάση τη μελέτη δορυφορικών δεδομένων που εξετάζουν την παραμόρφωση καθ' ύψος του εδάφους που επιβεβαιώθηκε αργότερα από σεισμολογική μελέτη, και έγινε το 2008 αποδεκτή και από το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο βρέθηκε ότι έγιναν δύο σεισμοί, μεγέθους 5,8 και 5,5 ρίχτερ, σε διαφορετικά ρήγματα και με διαφορά 3,5 δευτερολέπτων ο ένας από τον άλλο. Την στιγμή του σεισμού ο ψηλόλιγνος έφηβος εαυτός μου, βρισκόταν στο μεγαλύτερο μουσικό κατάστημα της Αθήνας στο κέντρο, με σκοπό να αγοράσω έναν Metallica δίσκο με πολύ όμορφο και εμπνευσμένο εξώφυλλο. Δεν είχε περάσει άλλωστε μεγάλο χρονικό διάστημα από την εμπειρία ζωής που λέγεται Metallica συναυλία και είχα βιώσει λίγους μήνες νωρίτερα. Ήμουν και εγώ άλλος ένας νέος ακόλουθος τους, που ως σωστός στρατιώτης έπρεπε να έχω στην κατοχή μου τα άπαντα από τον μουσικό κατάλογο τους.

Το Master Of Puppets ήταν ο τρίτος δίσκος των νεαρών ακόμη Metallica και ήδη ο ντόρος γύρω από το όνομα τους ήταν τόσο μεγάλος, που έφθασαν να ανοίγουν τις συναυλίες του μεγαθηρίου που λέγεται Ozzy Osbourne. Αυτή θα ήταν και η τελευταία φορά που θα άνοιγαν συναυλία για κάποιον άλλο ως support συγκρότημα… Μετά τον σεισμό επέστρεψα σπίτι, ευτυχώς υπήρχε και οι άνθρωποι μου ήταν όλοι καλά. ¨Τυχεροί είμαστε Θεέ μου¨, σκέφτηκα. Δεν έχασα χρόνο. Σκίζω την ζελατίνα της συσκευασίας, το κουτί της Πανδώρας ανοίγει αποκαλύπτοντας το Cd και το οπισθόφυλλο από το book-let του Master Of Puppets. Ανοίγω το ίδιο φθηνό ηχοσύστημα που είχα χρόνια και τοποθετώ με προσοχή το CD. Πατάω play και αργά αργά φθάνουν στα αυτιά μου οι πρώτες νότες βγαλμένες από κλασσική κιθάρα, που με ξάφνιασε τότε θυμάμαι, του πρώτου τραγουδιού. Ήταν το Battery, ένας τίτλος που δικαιολογεί απόλυτα το θέμα του κομματιού. Τρελή ορμή στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, σόλο εξωφρενικά καλό, στίχοι metal και μπαταρία τελικά γίνεται ο ακροατής καθώς κατά ένα ανεξήγητα επιστημονικά τρόπο, η ενέργεια των Metallica που εκρέει από τα ηχεία, μεταφέρεται μέσα μας, συσσωρεύεται έως ότου την χρειαστούμε για το ασταμάτητο headbanging που θα χρειαστούμε στην συνέχεια του δίσκου. Για το επόμενο κομμάτι δεν νομίζω πως υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί. Master Of Puppets. Ένα τραγούδι με θέμα τα ναρκωτικά και την επίδραση τους στην ζωή μας, αλληγορικά μας εξηγείται ότι χάνουμε τον έλεγχο και αφέντης μας γίνεται ο εθισμός μας σε αυτά, μέσα σε 8 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα thrash metal μεγαλείου, με downpicking, στίχους τέλεια δεμένους με το ακουστικό σημείο στα 3 λεπτά και 34 δευτερόλεπτα να σπάει κάθε συναισθηματικό φραγμό, δίνοντας σου την αίσθηση ότι βρίσκεσαι τόσο κοντά στον Θεό. Το Mas-ter Of Puppets κατά την άποψη μου, είναι το σπουδαιότερο heavy metal κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Ευτυχώς το ίδιο πιστεύουν και εκατομμύρια άλλοι που το έχουν ανακηρύξει ως το κορυφαίο εκ των κορυφαίων σε διάφορα polls και λίστες σε ένθετα του χώρου. Στο The Thing That Should Not Be, εμπνευσμένο από βιβλίο του H. P. Lovecraft, οι ταχύτητες πέφτουν ακόμη περισσότερο από την φρενίτιδα του Battery, είναι όμως τόσο βαρύ, τόσο ατμοσφαιρικό δεν μπορείς να μην αισθανθείς την ανατριχίλα του τέρατος Cthulhu, που σε πλησιάζει. Πολλοί φίλοι της μπάντας υποστηρίζουν πως θα έπρεπε να βρίσκεται στο ίδιο al-bum με το Call Of Ktulu instrumental κομμάτι από τον προηγούμενο Ride The Lightning δίσκο καθώς έχουν ακριβώς το ίδιο θέμα και το The Thing That Should Not Be είναι η φυσική συνέχεια του Call… Αυτό που είναι ανυπέρβλητο στοιχείο του δίσκου είναι πάντως η heavy κυριολεκτικά αίσθηση του τραγουδιού, τόσο που τσακίζει κόκαλα με τόσο υπέροχη μαεστρία… Το επόμενο κομμάτι που ονομάζεται Welcome Home (Sanitarium), είναι άλλη μια απόδειξη ωρίμανσης των Metallica σε σχέση με τα προηγούμενα album, καθώς ξεφεύγουμε από θεματολογίες ανάλαφρες και πάμε σε πιο πολιτικοποιημένα και ανθρωπιστικά ζητήματα, με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας να είναι παγιδευμένος σε ένα ψυχιατρικό άσυλο και να προσπαθεί να δραπετεύσει. Οι αργές κιθάρες, τα κρουστά που κάνουν είσοδο μετά, τα φωνητικά με echo του James Hetfield, το heavy refrain, μετά ξανά το αργό σημείο για να έρθει η κλιμάκωση με το ταχύτατο σόλο και τον Hetfield να ουρλιάζει : “Kill such a friendly word, seems the only way, for reaching out again...”, σε κάνουν όχι μόνο να ταυτίζεσαι με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας, αλλά να υποστηρίζεις την απόδραση του από το άσυλο του εν μέσω πτωμάτων όπως υπαινίσσεται η ιστορία του τραγουδιού. Κάθε κομμάτι σε αυτό το δίσκο θα μπορούσε να ¨σηκώσει¨ ολόκληρο δίσκο και ας ήταν απλά fillers τα υπόλοιπα τραγούδια. Όχι; Disposable Heroes και η μπάλα έχει χαθεί…. Η έκπληξη μου ήταν έκδηλη από κάθε έκφραση του προσώπου μου, κάθε κίνηση του σώματος μου. Δεν πίστευα πως μετά από πέντε τραγούδια, δεν υπήρχε ένα κομμάτι μέτριας ποιότητας, ένα κομμάτι που να μην είναι κολλητικό… Καθώς άκουγα τους οργισμένους αντί – συστηματικούς στίχους του Hetfield, για τις ανθρώπινες ψυχές μίας χρήσης που χαραμίζονται σε αυτή την παράλογη φρικαλεότητα που λέγεται πόλεμος, κοίταζα το εξώφυλλο του δίσκου και νοερά έφεραν στο μυαλό μου όλους αυτούς που χάθηκαν για το τίποτα, και πλέον ήταν κάτω από τις ταφόπλακες. Στο Lepper Messiah που ακολουθεί με το αργόσυρτο παίξιμο και τους στίχους που εκτοξεύει ο Hetfield στο μικρόφωνο, προς κάθε θρησκευόμενο, ειδωλολάτρη, συντηρητικό, θυμήθηκα τον Λούθηρο και τα συγχωροχάρτια που πουλούσε για μια θέση στον παράδεισο. Εκεί που σκεφτόμουν πως επιτέλους θα ακούσω ένα κομμάτι δίχως να σε ξεσηκώνει σκάει αυτό το γύρισμα της κιθάρας μετά από τρία λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα, που για να γίνει ακόμη πιο καλό προϋπαντούν τα εμβατήρια του Lars στα τύμπανα… Έχω μείνει άναυδος… Ένα από τα χαρακτηριστικά του έπους με την ονομασία Master Of Puppets, είναι πως έχει ακριβώς την ίδια δομή τραγουδιών με τον πρόγονο του, το Ride The Lightning. Ανέφερα παραπάνω πόσο το Call Of Ktulu ταιριάζει για εισαγωγικό του The Thing That Should Not Be. To ορχηστρικό λοιπόν Orion, είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα σκοτεινό κομμάτι, εμπνευσμένο με απίστευτα περάσματα για να σε ταξιδεύει. Το Orion σε προκαλεί. Το Orion σε παλουκώνει επιτέλους να πάρεις μια ανάσα από το κοπάνημα και τις εκπλήξεις, με σκοπό να βγάλει από μέσα σου ευαισθησίες. Αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός των Metallica, δεν εξηγείται αλλιώς. Fade in, απαλές αρμονικές των Hetfield / Hammett, το σόλο του τεράστιου και αδικοχαμένου Cliff Burton, το σκληρό γύρισμα και κλείσιμο με Fade out. Αυτό είναι συνταγή για heavy metal ύμνο, όχι για ένα ορχηστρικό κομμάτι που γράφτηκε για να γεμίσει ένα δίσκο… Ααααα ναι! Ξέχασα. Εδώ μιλάμε για το κορυφαίο heavy metal δίσκο της ιστορίας. Έτσι εξηγούνται πολλά. Μισό λεπτό έχει και άλλο! Για το τέλος το πιο γρήγορο κομμάτι του δίσκου, ένα από τα πιο γρήγορα που έχουν συνθέσει οι Metallica, Damage Inc. Δεν είχα χτυπηθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου, όπως με το καταστροφικό αυτό κομμάτι. Γεγονός είναι, πως σπανίως ερμηνεύουν live αυτό το κομμάτι αλλά όποτε το κάνουν, στην αρένα των οπαδών επικρατεί πανζουρλισμός! Θα μπορούσα πολύ απλά και με λόγια κοφτά να πω πως αυτός ο δίσκος δεν στιγμάτισε μόνο εμένα αλλά και το 99% των συγκροτημάτων που ακούμε να πρωταγωνιστούν στη σκηνή αυτή την στιγμή που μιλάμε. Πως αυτός ο δίσκος έθεσε όχι σταθερές, αλλά ένα πήχη που κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει ξεπεράσει, και που είναι αδύνατο να χωρέσει σε μια κουβέντα ως μέτρο σύγκρισης γιατί πολύ απλά… δεν συγκρίνεται καν! Προτού χαμογελάσεις θετικά ή αρνητικά, σκέψου λίγο. Μιλάω για τον καλύτερο δίσκο στην ιστορία του metal

Αντώνης Τσιγώνιας

Vinnie Moore-Mind's Eye (1986)

Vinnie Moore ΄΄Mind's Eye΄΄ (1986, Shrapnel Records): Το ντεμπούτο του αμερικανού βιρτουόζου κιθαρίστα Vinnie Moore και νυν κιθαρίστα των UFO, ήταν ο κυριότερος λόγος για τον οποίο αγάπησα τόσο πολύ την ηλεκτρική κιθάρα και γενικότερα το metal. Ένα από τα καλύτερα (κατ' εμέ το καλύτερο) instrumental άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει ποτέ στο χορό. Το γκρούπ αποτελούμενο από τους Tony MacAlpine στα πλήκτρα, Andy West στο μπάσο και Tommy Aldridge (Ozzy Osbourne, Gary Moore, Whitesnake, Ted Nugent, Thin Lizzy, Yngwie Malmsteen κ.α) στα ντραμς, κυκλοφορεί ένα άλμπουμ τόσο επιδραστικό (αν όχι ορόσημο), που αποτελεί την επιτομή του neoclassical metal και ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει όλους τους (heavy metal και μη) κιθαρίστες παγκοσμίως. Πραγματικά αξεπέραστο!!! 

Yngwie Malmsteen's Rising Force-Rising Force (1984)

Σε κάτι λιγότερο από 40 λεπτά ο Σουηδός (μόλις 21 χρονών τότε) παραδίδει μαθήματα απλού, εμπνευσμένου, με άφθονα στοιχεία κλασικής μουσικής power metal. Άλμπουμ που αποτελεί ορόσημο και ουσιαστικά οριοθετεί το ιδίωμα. Τα κιθαριστικά μέρη, με ταχύτητα ασύλληπτη για την εποχή, είναι τόσο άρτια εκτελεσμένα, που ακόμα και σήμερα κάνουν τον οποιονδήποτε επίδοξο guitar hero να σωπαίνει με δέος. Με τους Jeff Scott Soto (Journey,Talisman, W.E.T., Sons of Apollo, Trans-Siberian Orchestra κ.α) στα φωνητικά, Jens Johansson (Stratovarius, Ritchie Blackmore's Rainbow) στα πλήκτρα και τον Barriemore Barlow (Jethro Tull) στα ντραμς. Πρόκειται για ένα άλμπουμ που με έκανε να λατρέψω την ηλεκτρική κιθάρα, αποθαρρύνοντάς με παράλληλα να ασχοληθώ μαζί της!! Ο δίσκος περιέχει και instrumetal συνθέσεις, τόσο μοναδικές στο είδος τους, όση και η φρεσκάδα που αποπνέει ο δίσκος και ας γράφτηκε 35 ολόκληρα χρόνια πριν!!

Καραγεωργίου Κωνσταντίνος

Iced Earth-Burnt Offerings (1995)

Το απόλυτο metal άλμπουμ,ότι πιο σκοτεινό,επιβλητικό,ομορφότερο έχω ακούσει ποτέ μου.Η πρώτη φορά που άκουσα αυτό το άρτιο έργο τέχνης μπορεί να συγκριθεί μόνο με σημαντικές στιγμές της ανθρωπότητας,έτσι λοιπόν αν η μουσική έγινε λίγο πιο πλούσια από όσο ήταν, ήταν εξαιτίας αυτής της μουσικής δημιουργίας.Το απόλυτο σκοτάδι, η απόλυτη έννοια της ατμόσφαιρας στην πιο ακραία της μορφής σε όποιο είδος της metal μουσικής θέλετε να αναφέρετε...heavy,doom,speed,death,black...όλα μα όλα τα είδη βρίσκονται μέσα σε αυτό το μαγικό δισκάκι με μία φωνή που θα μας στοιχειώνει στους αιώνες των αιώνων, από το εξώφυλλο μέχρι το απύθμενο ψηφιακό δισκάκι,βινύλιο ή και κασέτα γιατί πολύ απλά το έχω σε κάθε έκδοση και θα με ακολουθεί σε κάθε στιγμή της ζωής μου.Κάθε φορά που το ακούω ανατριχιάζω,σεληνιάζομαι, το έτος 1995 η κόλαση του Δάντη ζωντάνεψε μπροστά μας,οι βρικόλακες όντως υπήρξαν και η ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας δεν ακούστηκε ποτέ τόσο όμορφη όσο σε αυτό το δίσκο.Το άλμπουμ που για τον δημιουργό του αντικατοπτρίζει δυσκολίες και μαύρες εποχές εμείς ανακαλύπτουμε το απόλυτο μουσικό σκοτάδι και έναν βάρδο που μας στέλνει στο κάτω κόσμο...Υποκλίνομαι στο απόλυτο μουσικό έργο που όμοιο του δεν θα ξανά βγει...

Stratovarius-Fourth Dimensions (1994)

Αν θέλετε να μάθετε πως φτιάχτηκαν οι πυραμίδες,πως θα μπορούσε να είναι το ιδανικό σενάριο για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, τότε απλά αφεθείτε σε ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα που έγιναν ποτέ για ευρωπαϊκό power metal άλμπουμ,το συγκρότημα που για τα μετέπειτα χρόνια θα αποτελέσει την ιδανική μου αγάπη και παρέα για πολλές, άπειρες στιγμές και όλοι οι οπαδοί της βαρυμεταλικης σκηνής να υποκλίνονται στο μεγαλείο τους. Αν με το Dreamspace άνοιξαν οι πόρτες για αυτούς με το Fourth Dimension κάθε διάσταση τους καλωσόρισε με μεγάλη θέρμη σε παγκόσμια κλίμακα.Το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει σπάσει κάθε κοντέρ ακρόασης,για κάθε στίχο, κάθε γέφυρα, σόλο κτλ έχω δημιουργήσει την δική του εικόνα, την δική του ιστορία, κάθε τραγούδι του δίσκου έχει ζωντανέψει στο μυαλό μου ,άπειρες ακροάσεις τόσες πολλές που πλέον είναι κομμάτι του εαυτού μου,καθόλου τυχαίο που ο σεβασμός και η αποδοχή είναι καθολική από τους οπαδούς κάθε παρακλάδι του metal, ίσως ένα από τα πιο όμορφα πειράματα που θα μπορούσαν να γίνουν μεταξύ του Ευρωπαϊκού power των Helloween και της progressive νοοτροπίας των Queensryche.Είναι περιττό να αναφερθώ σε συγκεκριμένο τραγούδι θα ήταν ιεροσυλία, αλλά αν επιμένετε τόσο πολύ να αναφερθώ στο μέγιστο "Lord Of The Wasteland" με τις πυραμίδες πλέον να ακουμπάνε το έδαφος κατά την προσάραξη τους(είπαμε, έχω εικόνες για κάθε τραγούδι) και το "Twilight Symphony"  για τα πιο μαγικά power metal έπη....Αλλά ειλικρινά πότε ακούσατε instrumental οπως το "Stratovarius" που να πιάνουν κορυφή και εκεί κοντά στο 2:52 να θέλεις να κοπανηθείς σαν να μην υπάρχει αύριο...