Τα ''λιοντάρια'' του Steve Harris, του ανθρώπου που δημιούργησε τη μεγαλύτερη μπάντα που έχει βγάλει ποτέ αυτός ο πλανήτης τους Iron Maiden και μεγάλωσαν γενιές και γενιές, επέστρεψαν μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια και τώρα τίθεται το ερώτημα αν τα κατάφερε στο προσωπικό του project/μπάντα, όπως τα καταφέρνει εδώ και σαράντα χρόνια σε παγκόσμιο μουσικό επίπεδο.
Οι British Lion επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους στις 17 Ιανουαρίου και κυκλοφόρησε από την Parlophone και ο τίτλος αυτής ''The Burning''. Δεν το κρύβω πως ήμουν αρκετά διστακτικός μιας και η πρώτη τους προσπάθεια δεν με είχε κερδίσει, εδώ όμως τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά μιας και η μπάντα έχει κατασταλάξει ακριβώς στο πως θέλουν να ακούγονται και με συνθέσεις που πολλές φορές κατά την ακρόαση του δίσκου με εντυπωσίασαν. Καταρχάς να αναφέρουμε πως ο ήχος των British Lion έχει σίγουρα αναφορές και επιρροές στο Βρετανικό heavy-metal κύμα...αλλά καταφέρνουν να βάλουν μία μοντέρνα πινελιά με άμεσες συνθέσεις, οι οποίες μάλιστα μερικές φορές βγάζουν έναν επικό ήχο που μου θύμισε στιγμές από το ''Brave New World''.
Μεγάλη διαφορά και πολύ καλή εξέλιξη αποτελούν τα φωνητικά του Richard Taylor, βελούδινη χροιά και ένα αξιέπαινο εύρος, με κύρια βάση την μετάδοση συναισθημάτων και όχι αχρείαστων εντυπωσιασμών, ερμηνεύει γνωρίζοντας τα όρια του και το εκμεταλλεύεται προς όφελός του. Νομίζω πως μουσικά σίγουρα θα βρείτε κάποιες ομοιότητες με τον ήχο των Iron Maiden με την διαφορά πως εδώ οι συνθέσεις κυμαίνονται το πολύ μέχρι τα πέντε λεπτά χρονική διάρκεια και σίγουρα αποπνέουν έναν πιο άμεσο μουσικό χαρακτήρα. Το άλμπουμ ξεκινάει με το αρκετά ''μοντέρνο'' ''City Of Fallen Angels'', το οποίο πρέπει να σας αναφέρω ότι στην αρχή μου ξίνισε λίγο και όμως με μία δεύτερη ακρόαση με κέρδισε, το γιατί μπορώ να το εξηγήσω και μόνο από την θετική αύρα του δίσκου, πραγματικά αν ακούσετε το άλμπουμ το τελικό συμπέρασμα είναι πως θα περάσετε καλά με ένα άλμπουμ που αποπνέει μόνο θετικές νότες, δώστε βάση στην επική γέφυρα εκεί στα 03:12... θα καταλάβετε ακριβώς τι λέω.
Κλείνοντας θα είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται, αν στο πρώτο άλμπουμ μου άρεσαν κάποιες συνθέσεις εδώ τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα προτρέποντάς με οπωσδήποτε στην αγορά του βινυλίου, νομίζω πως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και εδώ ο captain-Harris δεν μασάει από τέτοια, έχει αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερα κύματα και τα ''λιοντάρια'' του στην συγκεκριμένη περίπτωση ήρθαν και θα μείνουν...
Το ''Burning'' καλπάζει έντονα και σίγουρα θα σας θυμίσει τους τεράστιους...ξέρετε ποιους, τώρα θα μου πείτε ο Steve Harris έφτιαξε ένα δίσκο που θυμίζει κάτι που κάνει ήδη? Και όμως η διαφορά είναι αισθητή, διότι πέντε άνθρωποι βγάζουν ένα τσαγανό πατώντας στο παρελθόν και δεν τρομάζουν να χρησιμοποιήσουν πιο μοντέρνες μεθόδους σκέψης. Ακούστε το όμορφο ''Father Lucifer'' με τις έξυπνες μελωδικές γραμμές, το ''Elysium'' με το εξαίρετο ρεφρέν και το mid-tempo πέρασμα στη μέση της σύνθεσης...υπέροχη στιγμή! Ακούγοντας ολόκληρο το άλμπουμ αντιλαμβάνομαι πόσο καλή και προσεκτική δουλειά έχει γίνει σε όλες τις συνθέσεις ώστε καμία να μην θεωρηθεί περιττή. Μεγάλη αδυναμία τα ''Spit Fire'', το λατρεμένο ''Land Of The Perfect People'' το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να είναι το επόμενο single, το ίσως κορυφαίο όλων ''Bible Black'' με τους όμορφους καλπασμούς του για να κλείσει το άλμπουμ με την μοναδική μινόρε στιγμή το ''Native Son'', γεγονός λογικό όταν για δέκα συνθέσεις όλες οι εντάσεις είναι στα ύψη το καλύτερο είναι να κλείσει με μία τόσο συναισθηματική σύνθεση.
Κλείνοντας θα είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται, αν στο πρώτο άλμπουμ μου άρεσαν κάποιες συνθέσεις εδώ τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα προτρέποντάς με οπωσδήποτε στην αγορά του βινυλίου, νομίζω πως ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται και εδώ ο captain-Harris δεν μασάει από τέτοια, έχει αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερα κύματα και τα ''λιοντάρια'' του στην συγκεκριμένη περίπτωση ήρθαν και θα μείνουν...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου