Όταν καταφέρνεις και χρησιμοποιείς την μελαγχολία υπέρ σου, σε μουσική μορφή γεμάτη από όμορφες νότες, τότε κάτι καλό υφίσταται εδώ.
Οι Aeons In Solitude με το πρώτο τους δίσκο δείχνουν ότι έχουν όλα τα φόντα, να μας προσφέρουν ποιότητα στο doom metal ιδίωμα, συνδυάζοντας πολλά και όμορφα ηχοχρώματα που θα σας θυμίσουν Candlemass, Sorcerer, Paradise Lost, Cathedral, Blood Divine (θυμάστε το υπέροχο ντεμπούτο τους?!). Μέσα σε 50 λεπτά περίπου δείχνουν ότι μπορούν με ένα δύσκολο μουσικό είδος να γίνουν άμεσοι και εντυπωσιάζουν με τις άκρως ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες τους.Το ντεμπούτο τους άλμπουμ φέρει την ονομασία "Mourning Cloak" και περιέχει οκτώ συνθέσεις εθιστικού doom metal, όπου μόνο καλές εποχές θα σας θυμίσει. Πολύ καλές ερμηνείες
από τον Αλέξη Ρούσσο συνδυάζοντας καθαρά και brutal φωνητικά όπου πρέπει, όμορφες μελωδίες στις κιθάρες που σίγουρα θα σας εντυπωσιάσουν και μεταλλικά ξεσπάσματα για τους πιο απαιτητικούς.
Μέσα στα θετικά της μπάντας η ικανότητά τους να γράφουν άμεση μουσική σε ένα ιδιαίτερο και πολύπλοκο μουσικό ιδίωμα. Το εναρκτήριο "βαμπιρικό" "White Witch" σε βάζει στο κλίμα και σε καθηλώνει παράλληλα για τα καλά. Στοιχειωμένη ατμόσφαιρα στο "The Beast Within" με τις υπέροχες μουσικές μελωδίες και φωνητικές γραμμές θυμίζοντας τις ένδοξες εποχές των Paradise Lost. Αργόσυρτες μελωδίες στο "Age Of Darkness'' με την αλλαγή ρυθμού στο τέταρτο λεπτό περίπου να σε "στέλνει" και τα εντυπωσιακά brutal φωνητικά να κολλάνε γάντι και καλό θα ήταν να τα χρησιμοποιήσουν περισσότερο στο μέλλον, ενώ είμαι σίγουρος ότι θα εντυπωσιαστείτε από το hit του δίσκου το "A Rotting World".
Το θετικό της υπόθεσης στη μουσική τους είναι πως και οι οκτώ συνθέσεις έχουν τον δικό τους μουσικό χαρακτήρα, εύκολα αν δώσετε τον απαιτούμενο χρόνο θα το αντιληφθείτε και εσείς, μία τέτοια σύνθεση είναι και το αγαπημένο μου "Until The End", τρομερή σύνθεση που συνδυάζει όλα τα στοιχεία του δίσκου σε ένα τραγούδι. Το "The Innocent Abandoned" είναι ένα σχεδόν δεκάλεπτο γοτθικό έπος, το "Phantoms In The Mirror" ενώ ξεκινά αρκετά μελαγχολικά εξελίσσεται σε ένα μεταλλικό δυναμίτη για να κλείσει το άλμπουμ με το "...And They Lived On?".
O τελικός απολογισμός μόνο θετικός μπορεί να είναι, αν στο πρώτο άλμπουμ δημιουργείς τόσο όμορφες συνθέσεις τότε σίγουρα αγωνιάς για κάτι καλύτερο στο μέλλον, όταν σε ένα τέτοιο δύσκολο doom metal μουσικό ύφος πλάθεις τόσο ευφάνταστες μελωδίες και μάλιστα με μία εξαιρετική παραγωγή, τότε μόνο τα καλύτερα περιμένεις για το μέλλον.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου