ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ: PARADISE LOST - OBSIDIAN

Το “OBSIDIAN” είναι  ο 16^ος δίσκος για τους Άγγλους πρωτοπόρους της gothic doom death metal σχολής PARADISE LOST, με το οποίο κάνουν πάλι ένα νέο ηχητικό “reboot”, τo οποίο μετουσιώνεται σε κάτι που παντρεύει το πρόσφατο ηχοτρόπιό τους, με αρκετά “cookies” του ένδοξου παρελθόντος μπολιασμένα με μια ισχυρή 80’ς gothic δόση, φέρνοντας στο φως ένα ποικιλόμορφο αποτέλεσμα, που με χαμαιλεοντικό τρόπο βασιζόμενο είτε στα  πιο διανθισμένα αυτή τη φορά φωνητικά του Nick Holmes, είτε στις μοναδικές riff-ολογίες του Gregor Mackintosh, αποδεικνύει ότι οι PARADISE LOST του σήμερα έχουν ακονίσει καλά τα δόντια τους και έχουν πολλά να πουν ακόμα!

Ως πανάρχαιος οπαδός τους, μιας και τους ανακάλυψα όταν κυκλοφορούσαν το δεύτερο album τους “GOTHIC” το 1991 και παρακολουθώντας την πορεία τους έως και σήμερα ζώντας την δίσκο με δίσκο, έχω βιώσει στο “πετσί” μου που λέμε, όλα τα up & downs τους, την τεράστια άνοδο τους στα 90’ς, θρυλικά lives τους, την αγωνία του να περιμένεις πότε θα προβληθεί στην εκπομπή HEADBANGERS BALL του MTV στις δυο η ώρα το βράδυ, το videoclip π.χ. του AS I DIE και λοιπές άλλες τραγελαφικές χωρίς internet καταστάσεις. Έχουν μεγαλώσει…. και μαζί τους και εγώ. Και γι’ αυτό και μόνο, οφείλω να κάνω μια ενδοσκόπηση και να μιλήσω λίγο περισσότερο για το ποιοι είναι οι PARADISE LOST.

Οι νεότεροι, σίγουρα δεν γνωρίζουν και σίγουρα δεν φταίνε γι’ αυτό, (όλοι υπήρξαμε πιτσιρικάδες) λόγω ηλικίας και λόγω έλλειψης της τριβής διαχρονικά με το σχήμα, πόσο επιδραστικοί ήταν και είναι ακόμα και σήμερα οι PARADISE LOST, και τι επανάσταση έφεραν στον metal ήχο. Καλό είναι οι μεγαλύτεροι χωρίς να το παίζουν φωστήρες και να φουσκώνουν σαν γαλοπούλες όλο στόμφο, να μεταλαμπαδεύουν στους νεότερους τη γνώση και να εξηγούν στους νεότερους πως οι INSOMNIUM π.χ (ένα μεταγενέστερο σχήμα δηλαδή), πήραν τη σκυτάλη και μετεξέλιξαν τον ήχο των LOST και αυτοί με τη σειρά τους μεταφέροντας τον στο σήμερα.

Οι παλαιότεροι από την άλλη, θα θυμάστε ότι για τα 90’ς ειδικά, τρεις ήταν οι μπάντες που θεωρούνταν TOP όσον αφορά την επίδραση και την επιρροή καθώς και την τότε (και όχι μόνο) εξέλιξη της metal μουσικής: PANTERA, DREAM THEATER, PARADISE LOST. Η καθεμία στον χώρο της έφερε τέτοια επανάσταση και μετεξέλιξη στον ήχο, που ακόμα και σήμερα παρατηρούμε τις βάσεις τους να ακούγονται σε σύγχρονα albums. Υπήρξαν (και συνεχίζουν να εμφανίζονται ακόμα) wannabies , οι οποίοι ήταν πολλοί αλλά χάθηκαν στον χωροχρόνο και λογικό ήταν, εφόσον δεν κατάφεραν ποτέ να μεταφέρουν την μοναδικότητα και την αυθεντικότητα που παρουσίασαν οι PARADISE LOST. Ακόμα και στις δύσκολες και πειραματικές τους περιόδους, οι LOST “έδιναν” σεμινάρια τόλμης, κάνοντας άλματα και face-lifting του ήχου τους, μη δίνοντας δεκάρα τσακιστή για το τι πίστευε ο μέσος fan της εποχής για τα εγκληματικά για την εποχή εκείνη εξελικτικά βήματα τους (βλέπε “One Second” και κυρίως “Host”).  Αυτό βέβαια ως πολιτική, το “δανείστηκαν” από τους άλλους αγαπημένους τους , τους METALLICA και όλο το background των LOAD / RELOAD που είχε ήδη προηγηθεί και περάσει το crash test… (Πολλοί το έκαναν αυτό μετά το 1996, έτσι για την ιστορία…)

Άξια τέκνα της 80’s γοτθικής σκηνής, των CELTIC FROST και άλλων πολλών καταστάσεων και επιρροών, οι PARADISE LOST όπως καταλαβαίνετε, είχαν και αυτοί τις επιρροές τους και δεν φύτρωσαν ξαφνικά με παρθενογένεση. Το θέμα είναι ο ΤΡΟΠΟΣ μεταχείρισης και ο σεβασμός στις επιρροές μιας μπάντας και το πώς αυτή θα τις μετουσιώσει σε αυτό που θα παράγει και θα ονομάσει δικιά της μουσική.

Οι LOST αυτό το έπραξαν καλά και σε συνδυασμό με τις τρομερές συνθέσεις τους ,τους οδήγησε να γίνουν μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες του ήχου εκείνου που γεννήθηκε τότε και πρεσβεύτηκε κυρίως με τους ίδιους, τους MY DYING BRIDE και τους ANATHEMA. Η Αγγλική σκηνή μίλησε ξανά και ιδιαιτέρως ηχηρά, όπως και παλαιότερα με το NWOBHM.

Όμως και σήμερα παρατηρούμε ότι οι LOST τελικά δεν είναι ένα φάντασμα του ένδοξου παρελθόντος τους, μιας και με την στροφή που έκαναν προς το πιο ακραίο ύφος τους με τα τρία τελευταία albums τους, δημιούργησαν από το πουθενά μια “μόδα θύμησης” μια ακολουθία λησμονικού χαρακτήρα αν θέλετε, η οποία οδήγησε με τη σειρά της σε μια σωρεία πολλών κυκλοφοριών από παλαιότερα αλλά και ολοκαίνουργια σχήματα, τα οποία κινήθηκαν και αυτά με τη σειρά τους σε αυτό το στυλ.

Στο σήμερα λοιπόν και στο 16^ο album τους με τον τίτλο “OBSIDIAN” οι PARADISE LOST επιχειρούν και το πετυχαίνουν με απόλυτη επιτυχία, τη δημιουργία δηλαδή ενός δίσκου γεμάτου από αξιολογότατες συνθέσεις, με περισσότερες αποχρώσεις του μαύρου από την παλέτα τους (τι περιμένατε ?ροζ?) συγκριτικά με τα δυο προηγούμενα πιο doom death metal albums τους που ξένισαν τους οπαδούς που λατρεύουν τη μεσαία περίοδο των LOST.

Ξέρετε ότι έχουν προηγηθεί τα εξής έτσι?: Lost Paradise / Gothic / Shades of God / Icon / Draconian Times. Όχι γιατί θα ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε δηλαδήςςςςς....Η ιστορία τους δεν ξεκίνησε από το “One Second” !!!Αν είχε ξεκινήσει από εκεί, ναιιιιι δεν το συζητάμε, θα κάναμε άλλου είδους κουβέντα τώρα!

Πάμε και track by track τώρα για το δεύτερο αυτόν δίσκο για τον drummer Waltteri Väyrynen με τους PARADISE LOST.

“Darker thoughts” : Μελωδικό intro, φωνητικά του Nick Holmes πλαισιωμένα με κλασσική κιθάρα και βιολιά τα οποία χρωματίζουν το background και όλα αυτά μαζί, οδηγούν στο ξέσπασμα με growls φωνητικά σε ηλεκτρική πλατφόρμα πλέον για τη συνέχεια του τραγουδιού, με πολλά σκαμπανεβάσματα στην πορεία του! Τραγούδι που διαθέτει σχεδόν όλα τα “πρόσωπα” των LOST! Ιδανικό για έναρξη του δίσκου λοιπόν.

“Fall from grace” και “Ghosts” : Τα έχουμε ακούσει όλοι μας πλέον, έτσι απλά αναφέρω τις “γκοθιές” του δεύτερου και τη μαυρίλα του πρώτου με τα clean & growls του Nick Holmes και τις στοιχειωμένες riff-άρες του Gregor Mackintosh.

“The Devil Embraced” : Γενικά το “OBSIDIAN” έχει αρκετή δόση από τη λογική της τριλογίας IN REQUIEM / FAITH DIVIDES.. / TRAGIC IDOL και η εναλλαγή clean / growls παρέα με τα θεϊκά όπως πάντα leads του Greg, κάνουν μικρά θαύματα ισορροπώντας τις ορέξεις και ικανοποιώντας τα “θέλω” των ακροατών τους, κυρίως αυτών που έχουν θέμα με τα φωνητικά. Ωραίο κομμάτι στα ως άνωθεν πρότυπα.

 “Hope Dies Young” και “Forsaken” : Οι SISTERS OF MERCY (και όχι μόνο αυτοί) “ξαναχτυπούν” και εδώ όπως και στο “Ghosts”. Όσοι γουστάρετε τους LOST όταν παίζουν GOTHIC (βάζω και την αφεντιά μου μέσα σε αυτούς) κάντε πάρτι από τώρα! Ίδια λογική πάνω κάτω λοιπόν και εδώ, με περισσότερα παντρέματα όμως με άλλες πτυχές του ήχου τους!

“Serenity”: Πιο up tempo, growls και riff- άρες στην αρχή! Τραγούδι καθαρά συναυλιακό και το έχω ήδη ξεχωρίσει και τοποθετήσει στα αγαπημένα μου του νέου δίσκου. Επίσης θα έλεγα ότι διαθέτη αρκετή μαυρομεταλλική χροιά και άνετα θα μπορούσε να έχει και black metal φωνητικά!

“Ending Days”: Ξεκίνημα ηλεκτροακουστικό με clean vocals του Nick Holmes! Στη συνέχεια εξελίσσεται σε ένα πανέμορφο μελωδικό τραγούδι με διπλά φωνητικά στα κουπλέ, πολύ ωραία solos κιθάρας και κάποια βιολιά χρωματίζουν εδώ και εκεί περαιτέρω την ατμόσφαιρα.

“Ravenghast” : Καταχνιά και μαυρίλα σε όλο το μεγαλείο της σε αυτόν εδώ τον ύμνο που σε στοιχειώνει με την ατμόσφαιρά του. Clean & growls από Nick , doom ταχύτητες και ένα καταραμένο πιανάκι να στολίζει νοσηρά σε σημεία. Γύρω στη μέση το κομμάτι ανεβαίνει σε ρυθμό για να οδηγήσει σε ένα solo. Μακράν από τις κορυφές του δίσκου!

Πάμε και στα δυο bonus tracks του δίσκου τα οποία είναι τα: “Hear the Night” και “Defiler”.

Το μεν “Hear the Night” θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται και στα δυο προηγούμενα albums, ωραιότατο τραγούδι με clean & growls, καταπληκτικό ρεφραίν και riff- άρες από την δυάδα των Aaron Aedy και Gregor Mackintosh.

Το δε “Defiler” ξεκινάει με solo κιθάρας και με αρκετά rock “κοψίματα” στην αρχή του στις κιθάρες. Δεν το λες διόλου αδιάφορο κομμάτι, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά φαίνεται λόγω της διαφορετικότητας του γιατί επιλέχθηκε σαν bonus track.

Στο δια ταύτα: Φίλοι των PARADISE LOST αγοράστε άφοβα αυτό το δίσκο διαμάντι που ακούει στον αριθμό 16 κατά σειρά κυκλοφορίας και αυτό λέει πολλά από μόνο του για το τι είναι ικανοί οι  PARADISE LOST του σήμερα! Εγώ προσωπικά έμεινα υπερκαλυμμένος από το αποτέλεσμα του “OBSIDIAN”, κάτι που πιστεύω θα γίνει και με τους περισσότερους από εσάς! Για τους υπόλοιπους που έχουν μια επιδερμική επαφή με το ιστορικό πλέον (μη γελιόμαστε) σχήμα αυτό, δώστε στον εαυτό σας την ευκαιρία να τους γνωρίσετε μέσω αυτού του φοβερού νέου τους δίσκου, που περιέχει μια καλή δόση καλών PARADISE LOST με τα περισσότερα χρώματα της μουσικής παλέτας τους συγκεντρωμένα υπό μια σκέπη!

FACEBOOK PAGE