ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΣΤΙΣ 8 ΙΟΥΝIΟΥ ΤΟY 1992 ΑΠΟ ΤΗΝ SLASH / REPRISE RECORDS
Γράφει ο Πάνος Βαγενάς ✏✏
Οι λέξεις παράνοια και ψυχική διαταραχή είναι νομίζω ίσως οι καλύτερες για να ξεκινήσω μια περιγραφή στο φαινόμενο που λέγεται Faith No More, αλλά και ειδικότερα σε αυτό το album το οποίο θυμάμαι και αναλύω σήμερα. Το Angel Dust από οποιαδήποτε όψη και αν το δεις είναι πολύ δύσκολο να το κατανοήσεις και πολύ δυσκολότερο να το κατατάξεις κάπου βάζοντας του ταμπέλα! Εδώ δεν υπάρχουν μουσικά είδη, δεν υπάρχουν στερεότυπα, δεν υπάρχει καν έστω μια σταθερή ηχητική βάση! Πέντε εντελώς διαφορετικοί τύποι οι οποίοι κατά καιρούς έχουν και οι ίδιοι ομολογήσει πως δεν μιλάνε μεταξύ τους για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα και ένα album τόσο πολύ σκοτεινό όσο εξίσου σατυρικό και κωμικό. Μια σατυρική μουσική ιστορία τρόμου που θα ζήλευε ακόμα και ο Stephen King! Το Angel Dust με πάει πίσω στο μακρινό 1992 και στο σπίτι ενός πολύ καλού μου φίλου, του Δημήτρη με τον οποίο το ακούσαμε για πρώτη φορά παρέα. Η μοναδική μου επαφή με τους Faith No More μέχρι τότε ήταν το ''Epic'' μέσω του κραταιού τότε MTV. Tο πρώτο πράγμα που μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν το φοβερό εξώφυλλο, αλλά κοιτάζοντας μετέπειτα το booklet για να δω τους στίχους η αντίδραση μου ήταν λίγο πολύ κάπως έτσι : '' Ρε φίλε τι θα ακούσουμε..?''
Το Land Of Sunshine εισέβαλλε στα ηχεία βίαια ως ο καλύτερος πρόλογος, ενώ την βασική μελωδική γραμμή κατέληξαν να έχουν το μπάσο και τα keyboards. Οι στίχοι τρομεροί αλλά αλλοπρόσαλλοι και ασύνδετοι. Ο ρυθμός και η μουσική μου έφτιαχναν την διάθεση, μα κοιτάζοντας τους στίχους αισθανόμουν περίεργα. ''you are an angel heading for a land of sunshine and fortune is smiling upon you... do you feel sometimes that age is against you, sing and rejoiche, I, I can help you help yourself..does life means worthwile to you..?
Πολύ αργότερα ανακάλυψα πως όλα αυτά τα ερωτήματα ήταν ένα τεστ προσωπικότητας το οποίο γίνεται σε κάθε υποψήφιο μέλος της Εκκλησίας της Σαιεντολογίας. Το Caffeine ήταν και είναι για εμένα το πιο σκοτεινό κομμάτι στο album. Στην εισαγωγή άκουσα κάτι σαν μια φάρμα ζώων (!!!) και τα riffs της μεταλλικής κιθάρας του Big Jim Martin σαν να μου θύμισαν πως είχε κάποια συγγένεια με το heavy metal αυτό που ακούγαμε! Θυμήθηκα επίσης μια συνέντευξη του Mike Patton στο Metal Hammer όπου ο ίδιος όταν τον ρώτησαν για τους στίχους απάντησε : ''Γράφω σχεδόν ολοκληρωτικά μόνος μου τους στίχους των τραγουδιών για να μπορώ να τους αισθάνομαι καλύτερα!'' Τα ουρλιαχτά και η ερμηνεία γενικότερα του Patton στο Caffeine ήταν κάτι σαν καμπανάκια μέσα στο μυαλό μου υπενθυμίζοντας μου πως ο τυπάς δεν πάει καλά! H προσθήκη του στην μπάντα το 1989 έμοιαζε περισσότερο με royal flush και η χημεία του με όλους τους υπόλοιπους τουλάχιστον σε μουσικό επίπεδο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής . Όσο συνέχιζα να ακούω το album συνειδητοποιούσα πως δεν ήταν μόνο ένας χαρισματικός frontman και συνθέτης αλλά ήταν και ένας πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Η να το πω καλύτερα ήταν το απόλυτο πολυμορφικό cartoon! Mέσα από τις ερμηνείες του μπορούσε να αλλάξει 5 με 6 ρόλους σε κάθε κομμάτι! No3 στο cd ήταν και το πρώτο single από το album, το Midlife Crisis.
Ο μέγιστος Mike Bordin με ένα κολασμένο drum intro μέσα από το πολύ ιδιαίτερο παίξιμο του, έδειχνε σαφέστατα το ποιος ήταν και είναι η ηγετική φυσιογνωμία σε αυτή την μπάντα. Τα keyboards του Roddy Bottum ήταν απλά ανατριχιαστικά ενώ οι κιθάρες του Jim μάλλον βρίσκονταν σε δεύτερη μοίρα συμπληρώνοντας τις όποιες μελωδικές γραμμές. Οι στίχοι είχαν να κάνουν ακριβώς με τον τίτλο του κομματιού και με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται δίνοντας με λεπτομέρειες, ακραίες σκέψεις και συναισθήματα, έναν άνθρωπο που έχει φτάσει σε αυτό το δύσκολο σταυροδρόμι. Ο Ναρκισσισμός σε όλο του το μεγαλείο '' you're perfect yes it's true, but without me you're only you..'' Η αίσθηση (αν)ασφάλειας και τα αμφιλεγόμενα κοινωνικά status είχαν την τιμητική τους ''sense of security, like pockets jingling, midlife crisis.. suck injenuity down to the family tree..'' . Το RV ακούστηκε στα αυτιά μου σαν μια πολύ χαλαρή μπαλάντα την οποία άνετα θα μπορούσε να είχε γράψει και ερμηνεύσει ο Elton John! Μια κιθάρα σε funky παραμόρφωση, ένα πιάνο να δίνει τον ρυθμό και όλη η υπόλοιπη μπάντα να ακολουθεί. Οι στίχοι εδώ είχαν να κάνουν με ενδοοικογενειακές καταστάσεις τις οποίες και περιέγραφε με το μοναδικό του ύφος ο Mike Patton φτάνοντας στην τελευταία ατάκα του κομματιού όπου και συνοψίζονταν όλα όσα ήθελε να δείξει ότι περνάνε από την μία γενιά στην επόμενη.. ''I think it's time I had a talk with my kids.. I'll just tell them what my daddy told me...YOU AIN'T NEVER GONNA AMOUNT NOTHING!'' Ένας στίχος που με στοιχειώνει ακόμα και σήμερα! No 5 το smaller and smaller και ένας Ανατολίτικος ρυθμός ντυμένος με ηλεκτρικές κιθάρες άρχισε να γεμίζει τον χώρο. Ο Mike Patton για ακόμα μία φορά αιμορραγούσε ουρλιάζοντας μα όσο και αν διάβαζα τους στίχους αδυνατούσα να βγάλω ένα νόημα που να είχε συνοχή, αρχή και τέλος! Το κομμάτι στην μέση είχε ένα Ινδιάνικο μοιρολόι(?) ενώ ο γενικότερος ρυθμός του καρφώθηκε αμέσως στο μυαλό μου. Ένα από τα τέσσερα singles που κυκλοφόρησαν από το album ήταν και το Everything's Ruined το οποίο και ακολούθησε.
Εδώ εύκολα μπορούσες με ένα και μόνο ονοματεπώνυμο να καταλάβεις τον χαρακτήρα του κομματιού : Bill Gould! Αυτός ο πολύ μεγάλος μουσικός με το μπάσο του ήταν η αρχή και το τέλος σε αυτή την φοβερή σύνθεση. Ο άνθρωπος έκανε ότι ήθελε, έμπαινε όπως ήθελε και έχτιζε πάνω στο παίξιμο του όλο τον κορμό για την υπόλοιπη μπάντα! Ο Patton στιχουργικά ένιωσα πως σατίριζε ολόκληρο το αναπαραγωγικό κοινωνικό μοντέλο και με το ρεφρέν σχεδόν το προσομοίαζε με ολική καταστροφή.. ''baby became a fat nickel so fast, then came puberty exponentially, soon our boy became a million! People love him so, and helped him to grow, everyone knew the thing that was the best, he must invest!!'' Το Malpractice, ένας industrial ύμνος σε μουσική και στίχους του Patton ήταν για εμένα ο ορισμός του τρελού Headbanging σε αυτό το album. Με εξαίρεση μια μαγική μικρή παρένθεση με keyboards από τον Bottum όλο το κομμάτι ήταν σε τρελές ταχύτητες και με αρρωστημένα brutal φωνητικά όπου ο Patton παρουσίαζε την σχέση ενός καλλιτέχνη με το κοινό του μέσα από τα δικά του μάτια. Η απόλυτη χιουμοριστική αλλά και συνάμα τραγική εκδοχή του τι μπορεί κάποιος να νιώθει ως μαθητής σε σχολικό θρανίο ήρθε στα αυτιά μου με το kindergarden! Tο άστρο του Big Jim Martin επιτέλους έλαμπε πραγματικά μέσα από τις χορδές τις κιθάρας του σε πρωταγωνιστικό ρόλο με όλους τους άλλους να τον συμπληρώνουν αριστουργηματικά σε μια από τις καλύτερες hard rock στιγμές του album. Το επόμενο κομμάτι στο cd ήταν το Be Aggressive σε μουσική και στίχους του Roddy Bottum. Διαβάζοντας τους στίχους το μυαλό μου σαν να βομβαρδίστηκε από υπονοούμενα, κάτι στο οποίο επιβεβαιώθηκα λίγο καιρό αργότερα οπότε και ο Roddy δημόσια πλέον εξομολογήθηκε με απόλυτη ειλικρίνεια το ότι είναι ομοφυλόφιλος. Το be aggressive ήταν και είναι ένα από τα πιο λατρεμένα μου κομμάτια στο album, χτισμένο ολόκληρο πάνω σε ένα γρήγορο funky ρυθμό με ολόκληρη την μπάντα να ζωγραφίζει αριστοτεχνικά και ένα ρεφρέν ερμηνευμένο από ένα τσούρμο Cheerleaders! Την πιο χαρούμενη νότα στο album την βρήκα στο A small Victory!
Λάτρεψα τόσο πολύ την βασική μελωδία του, που εγώ ένα lyric junkie (!!) δεν έδωσα σχεδόν καμία σημασία στους στίχους. Τα samples και τα keyboards έφτιαχναν μια πολύ δυνατή και αρμονική ατμόσφαιρα σε όλο το album αλλά ειδικότερα σε αυτό το κομμάτι μαζί με την κιθάρα του Big Jim έκαναν πραγματικά την διαφορά! Για πολύ καιρό έφτιαχνα μια δική μου εικόνα στο μυαλό μου για το τι θα μπορούσαν να μιλάνε αυτοί οι στίχοι, ενώ μόλις πριν λίγα χρόνια ψάχνοντας την ιστορία του single στο wiki είδα πως ο Mike Patton το έγραψε για τον πατέρα του που ήταν προπονητής σε μια μικρή ομάδα basketball! Νο 11 ήταν το Crack Hitler..! Πολεμικές σειρήνες, παραμορφωμένα φωνητικά, και ένα μπάσο από τα πιο άρρωστα που έχω ακούσει όσα χρόνια ασχολούμαι με την σκληρή μουσική. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στους στίχους, πίστεψα πως ήταν μια πολύ καλή ειρωνική σάτιρα στον μεγαλύτερο εγκληματία της ανθρωπότητας και στους εθισμούς του. Διαβάζοντας όμως αργότερα μια συνέντευξη του Bill Gould κατάλαβα πως δεν ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο ίδιος λοιπόν όταν τον ρώτησαν για το συγκεκριμένο κομμάτι δήλωσε τα εξής: '' Το Crack Hitler το γράψαμε για ένα κάθαρμα βαρόνο - μεγαλέμπορο ναρκωτικών ο οποίος έπαιρνε Crack και συνέκρινε τον εαυτό του με τον Hitler αφού μπορούσε να διατάζει χιλιάδες εξαρτημένους ανθρώπους.. και ξέρεις τι ήταν το πιο γελοίο σε όλη αυτή την ιστορία..? Το ότι ο ίδιος ήταν έγχρωμος και συνέκρινε τον εαυτό του με τον μεγαλύτερο ρατσιστή και δολοφόνο της ανθρωπότητας! Σκεφτήκαμε λοιπόν να του αφιερώσουμε το συγκεκριμένο κομμάτι!! '' Το album ουσιαστικά έκλεινε με το αργό ατμοσφαιρικό και τρομακτικό industrial Jizzlobber και μία πολύ καλή διασκευή στο Midnight Cowboy του John Barry από το soundtrack της ομότιτλης ταινίας. Ο συγκεκριμένος επίλογος ήταν ότι καλύτερο για να αδειάσουν τα αυτιά μου από όλο τον ηλεκτρισμό αυτού του αριστουργηματικού album!
Ειλικρινά δεν ξέρω πόσα ''δυστυχώς'' πρέπει να γράψω για το ότι αυτό ήταν και το τελευταίο album των Faith No More με τον Big Jim Martin στις κιθάρες. Τα επόμενα τους βήματα ήταν πολύ δυνατά αλλά όσοι ζήσαμε την εποχή του Angel Dust πάντα γνωρίζαμε πως ένα κομμάτι του puzzle έλειπε και λείπει ακόμα και σήμερα! Αν και ο ίδιος έχει απορρίψει κάθε σκέψη η ιδέα για ένα reunion με τους υπόλοιπους, ελπίζω κάποια στιγμή να το δούμε να γίνεται πραγματικότητα. Το ότι αυτή η μπάντα πάντως έστω και χωρίς τον Jim παραμένει ενεργή, ενώ πέρασε από 1000 κύματα, είναι κάτι πάρα πολύ καλό και ελπιδοφόρο όχι μόνο για εμάς που τους λατρέψαμε και τους λατρεύουμε αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο της μουσικής. Το Angel Dust ήταν αντικειμενικά ένα από τα καλύτερα album των 90's και έτη φωτός μπροστά από την εποχή του. Όσοι δεν το έχετε ακούσει η αποκτήσει επενδύστε άφοβα. Όσοι δεν τους έχετε δει live αν σας δοθεί η ευκαιρία να τους δείτε μην την χάσετε. Ακόμα βουίζουν τα αυτιά μου από το concert τους το 2009 στο θέατρο βράχων!
Υ.Γ. Επιτηδευμένα δεν αναφέρθηκα στα videos από τα singles. Μέχρι και σήμερα δεν τα έχω δει παρά μόνο αποσπασματικά σε μουσικές εκπομπές.. Για τα τραγούδια των Faith No More πάντα προτιμούσα να δημιουργώ δικές μου εικόνες μέσα στο μυαλό μου! Αυτό μέχρι και σήμερα στα 44 μου μου έχει συμβεί μόνο με δύο μπάντες..
Αφιερωμένο στους καλούς μου φίλους Δημήτρη Χατζηπέτρο, Θοδωρή Αδαμόπουλο, Κώστα Καραγεωργίου και Γιάννη Δράκο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου