ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ : 3/5/1988
ΕΤΑΙΡΕΙΑ : EMI
''Ένα concept album πάντα ήταν κάτι που ήθελε η μπάντα να δημιουργήσει και μπορώ να σου πω με απόλυτη ειλικρίνεια πως το να το φτιάξουμε ήταν ένα πάρα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Θέλαμε την μουσική να σου ζωγραφίζει στο μυαλό μια εικόνα, είχαμε ένα όραμα και εργαστήκαμε πολύ σκληρά για όλα τα τμήματα του. Η ιστορία είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση μέσω μιας εικονικής πραγματικότητας που στο σύνολό της ίσως και να δείχνει με το δάχτυλο ως κατηγορούμενη την Αμερική του σήμερα. Υπάρχει μια κυνικότητα σε όλη την πλοκή της αλλά στην πορεία μεταμφιέζεται σε μια μυθοπλασία. Ο Geoff είναι υπεύθυνος για τους στίχους που αντικατοπτρίζουν αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει και στα σίγουρα εδώ δεν μιλάμε για ένα album που σε προτρέπει να πας στην παραλία και να κάνεις πάρτι! Από την άλλη πλευρά δεν ήταν ποτέ επιθυμία μας να φανούμε στον κόσμο αντιπατριώτες, κάτι το οποίο δεν είμαστε σε καμία περίπτωση. Απλά μας αρέσει να γράφουμε σκοτεινές και διεστραμμένες ιστορίες οι οποίες να σε κάνουν να σκέφτεσαι..''
Chris DeGarmo
Δεν νομίζω πως υπάρχει κανένας άνθρωπος που να μπορούσε να προλογίσει καλύτερα με λίγα λόγια αυτό το αριστούργημα που λέγεται Operation:Mindcrime από τον Chris DeGarmo.
Οι Queensryche το 1988 παρουσίασαν στον κόσμο την ίδια την εικόνα του (!!) με ένα album που θα είναι για πάντα επίκαιρο τόσο για την τεράστια αξία του μουσικά όσο και για τα μηνύματα που περνάει μέσα από κάθε στίχο. Το Mindcrime το άκουσα πολύ μετά από την κυκλοφορία του και πραγματικά ένιωσα μεγάλη λύπη για το ότι δεν το είχα ψάξει νωρίτερα. Μέχρι και το 1991 τα δύο μοναδικά κομμάτια που γνώριζα από αυτή την super band ήταν το take hold of the flame και φυσικά το sillent lucidity. Για ακόμα μία φορά η αιτία που αγόρασα το cd ήταν το MTV αλλά και διάφορα διθυραμβικά άρθρα στο Ελληνικό Metal Hammer. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και μέχρι ακόμα και σήμερα ανακαλύπτω το μεγαλείο του. Η ιστορία του Nikki ξεκίνησε σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου με τον ίδιο να προσπαθεί να φέρει στο μυαλό του τι τον οδήγησε σε αυτή την μοίρα και μια γυναικεία φιγούρα να του δίνει άλλη μια δόση θανάτου και να του εύχεται ''sweet dreams, you bastard..'' κλείνοντας πίσω της με δύναμη την πόρτα του πεπρωμένου του. Το I Remember Now ξύπνησε όλες μου τις αισθήσεις ο εισαγωγικός μουσικός πρόλογος συνεχίστηκε με το Anarchy-X συστήνοντας μου τον διαβολικό Dr. X , ενώ δευτερόλεπτα αργότερα η λέξη επανάσταση χαράκτηκε μέσα από την αφήγηση του Geoff Tate για πάντα στην μνήμη μου. Revolution Calling!!
Μέσα από μια progressive metal θύελλα ο Nikki με την φωνή του Geoff Tate ξεδίπλωνε την πιο ζοφερή πραγματικότητα. Παλεύοντας ανάμεσα στα όνειρα και τον εθισμό του, ο Dr. X παρουσιάστηκε μπροστά του ως ο απόλυτος Μεσσίας και καθοδηγητής του και το ταξίδι του στο έγκλημα είχε μόλις ξεκινήσει. ''For the money I'd do about anything except pull the trigger, for that I'd need a pretty good 'cause..then I heard of Dr.X the man with the cure, just watch the television, you'll see there's something going on!'' Ο εχθρός ήταν ορατός και πανίσχυρος. Οι πολιτικοί, τα media και το χρήμα ήταν απέναντι του και το σχέδιο του Dr.X είχε στόχο την δική του ανέλιξη μέσα από την απόδοση ''δικαιοσύνης'' σε όλο το σύστημα.
Από τραγούδι σε τραγούδι όλο και περισσότερο καταλάβαινα την ποιότητα της μουσικής που άκουγα από αυτούς τους ανθρώπους. Οι κλεφτές ματιές που έριχνα στο booklet του cd ήταν για να βλέπω τους στίχους αλλά και το ποια μέλη της μπάντας είχαν περισσότερη συνθετική συνεισφορά στο album. Mε μοναδική εξαίρεση τον Eddie Jackson (μπάσο), η δουλειά στην σύνθεση ήταν συλλογική και σε γενικές γραμμές η χημεία μεταξύ τους απλά απερίγραπτη. Το ομότιτλο κομμάτι του album έδινε μέσω ενός τηλεφωνήματος μία και μόνη εντολή του Dr.X προς τον Nikki: Mindcrime! ''Είμαστε μια υπόγεια επανάσταση, βρήκες σκοπό στην ζωή σου..μου δίνεις τις φλέβες σου, σου προσφέρω την θεραπεία..δεν έχεις τίποτα να χάσεις, έγινες μια μηχανή του θανάτου..πάρε το όπλο σου και περίμενε οδηγίες μου..'' Ο Tate στα φωνητικά ένας πραγματικός ερμηνευτής - ηθοποιός και τα solos της κιθάρας ανατριχιαστικά!
Νο5 το speak και ο όχλος ουρλιάζει. Ο Nikki πλέον είναι ένα εκτελεστικό όργανο της κάθαρσης, η θρησκεία μπαίνει στο παιχνίδι και η επανάσταση γίνεται όρκος. H χειραγώγηση ενός ανθρώπου μέσω της προπαγάνδας και των ναρκωτικών έπαιρνε μια δραματική και τραγική διάσταση. Όλα αυτά τα άκουσα για πρώτη φορά το 1991, το album κυκλοφόρησε το 1988, όμως μου είναι αδύνατον να μην κάνω συγκρίσεις με το σήμερα και με όλα όσα ζήσαμε στο πολύ πρόσφατο παρελθόν αφού οι ομοιότητες είναι εξωπραγματικές! ''Let's tip the power balance and tear down their crown, educate the masses we'll burn the white house down!''
Γράφοντας σήμερα, εν μέσω πανδημίας, για το πως ένιωσα τότε όταν άκουσα το Spreading The Disease μου έρχεται κάπως περίεργα! Οι έννοιες εδώ βέβαια έχουν αλληγορικό νόημα αλλά δεν παύουν να μου δημιουργούν παράξενους συνειρμούς! Ο Scott Rockenfield στα drums ήταν πραγματικά φοβερός και όλο το κομμάτι έμοιαζε να έχει κορμό την δική του τεχνική. Στην ιστορία του Nikki ακούστηκε για πρώτη φορά το όνομα της Sister Mary και το πως αυτή η κοπέλα από μια πόρνη του δρόμου ασπάστηκε την θρησκεία και μεταμορφώθηκε για να σώσει την ψυχή της από το αμαρτωλό παρελθόν της. Μέντορας της σε όλα αυτά ήταν ο Father William και συνδετικός κρίκος μεταξύ αυτών των δύο χαρακτήρων και του Nikki ήταν φυσικά ο Dr.X! Σύμφωνα με την πλοκή της ιστορίας ο ρόλος του Father William πάντως μόνο Άγιο δεν μου θύμιζε: ''Father William saved her from the streets, she drank the lifeblood from the saviour's feet!'' Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση στους στίχους ήταν ο ειρωνικός συσχετισμός της θρησκείας με το πληρωμένο σεξ, κάτι το οποίο τότε ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα γραμμένο σε στίχους τραγουδιού!
Στο The Mission το αστέρι του DeGarmo έλαμπε μέσα από όλη την καλλιτεχνική του αξία. Ο Nikki αναζητούσε την συγχώρεση κάνοντας δεύτερες σκέψεις για τα εγκλήματα που είχε διαπράξει. Η μόνη λύτρωση του βρισκόταν στα λόγια και την ψυχή της Sister Mary την οποία και έψαχνε απεγνωσμένα σε μια προσευχή. Περιτριγυρισμένος από αναμμένα κεριά που συμβόλιζαν την κάθε ψυχή που είχε αφαιρέσει προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι έκανε το σωστό μέσω της αποστολής που είχε φέρει εις πέρας. Δεν έχω λόγια και δεν είμαι μουσικός ώστε να μπορέσω να μιλήσω με όρους φωνητικής για το τι ήταν ικανός να κάνει ο Geoff Tate με την φωνή του. Εκείνο όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως ακούγοντας το Mission (χωρίς να θέλω να μειώσω τις υπόλοιπες ερμηνείες του στο album) άκουγα έναν τραγουδιστή φαινόμενο ο οποίος άνετα θα μπορούσε να ερμηνεύσει τα πάντα χωρίς να δυσκολευτεί ιδιαίτερα.
Στο Suite Sister Mary η δραματική ιστορία του Nikki έφτανε στην κορύφωση της. Αυτό το έπος διάρκειας σχεδόν έντεκα λεπτών με συγκίνησε αφάνταστα από τις πρώτες κιόλας νότες ενώ όσο το άκουγα τόσο έμπαινα περισσότερο στον ρόλο του Nikki. Αυτή η τεράστια μπάντα είχε στήσει στο δωμάτιο μου μια κανονική μουσική θεατρική παράσταση.
Η Pamela Moore στον ρόλο της Sister Mary και η ερμηνεία της στα φωνητικά δίπλα στον Tate ήταν συγκλονιστική! Η εξελισσόμενη σχέση ανάμεσα στον Nikki και την Mary είχε αρχίσει να ενοχλεί τον Dr.X και οι εντολές του προς τον Nikki ήταν ξεκάθαρες. Ο William και η Mary έπρεπε να πεθάνουν και την βρώμικη αυτή δουλειά έπρεπε να την κάνει ο Nikki! Η μπάντα χρησιμοποίησε ακόμα και μια Λατινική χορωδία και ο συνδυασμός όλων αυτών των Ορχηστρικών στοιχείων με την Heavy Metal μουσική μου έδωσαν να καταλάβω για πρώτη φορά τι είναι αυτό που λίγο καιρό αργότερα θα μάθαινα πως λέγεται Rock Όπερα. Ο ήρωας της ιστορίας νιώθοντας αφόρητα πιεσμένος αποφασίζει να παρατήσει την οργάνωση του Dr.X και να αλλάξει την ζωή του ακολουθώντας την Mary σε ένα κοινό τους νέο ξεκίνημα. Μιλώντας για το The Needle Lies θα ήταν άδικο να μην πω λέξη για τον έτερο κιθαρίστα της μπάντας τον Michael Wilton αφού αυτό το κομμάτι ήταν και μία από τις δικές του μουσικές δημιουργίες στο album. Πιτσιρικάς τότε με τις λίγες γνώσεις που είχα στην μουσική κάθε φορά που σκεπτόμουν τους Ryche το πρώτο όνομα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν αυτό του DeGarmo αλλά ακολουθώντας την πορεία αυτής της μπάντας βήμα βήμα ανακάλυπτα όλο και πιο πολύ το τεράστιο ταλέντο και τις συνθετικές του ικανότητες του Wilton.
Στην συνέχεια της ιστορίας άκουσα τον Nikki να φωνάζει στον Dr.X πως τα παρατάει και τον X να του απαντάει πως δεν είναι και τόσο εύκολο να φύγει από δίπλα του. Τον κρατούσε με μια βελόνα.. ''you'll never get away'' . Ακούγοντας το album συνεχώς βομβαρδιζόμουν από μηνύματα αλλά σε αυτό το κομμάτι το μήνυμα που μου πέρασε η μπάντα ήταν και το καλύτερο ''Ποτέ να μην εμπιστεύεσαι την βελόνα, σου λέει ψέματα!'' Το υπονοούμενο κατά της χρήσης των ναρκωτικών ήταν σαφέστατο.
Τα έξη τελευταία κομμάτια του album ήταν και ο τραγικός επίλογος στην αριστουργηματική μουσική ιστορία που άκουγα. Οι απόκοσμες μελωδίες γέμιζαν ονειρικά τον χώρο μου και το ταξίδι του Nikki δεν έμοιαζε να καταλήγει σε ένα happy end. Στα Electric Requiem και Breaking The Silence ο Nikki γύριζε στην Εκκλησία και έβρισκε την Mary νεκρή προσπαθώντας να θυμηθεί αν είναι αυτός που την σκότωσε, στο εκπληκτικό I don't Believe In Love περιέγραφε την τραυματική εμπειρία που του προκάλεσε η αγάπη του γι' αυτή την γυναίκα και το πως όλο αυτό τον στιγμάτισε για πάντα, ενώ στην τριλογία Waiting For 22, My Empty Room και Eyes Of A Stranger η ιστορία τελείωνε εκεί ακριβώς όπου είχε αρχίσει. Ο Nikki απομονωμένος σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου να προσπαθεί να θυμηθεί το ποιος είναι στην πραγματικότητα κοιτάζοντας σε ένα καθρέφτη και κάνοντας ένα flash back σε όλες του τις μνήμες. Τρεις τελευταίες λέξεις ''I Remember Now..''
Το Operation: Mindcrime μέχρι και σήμερα (μιλάω καθαρά υποκειμενικά) είναι μακράν το καλύτερο concept album που έχω ποτέ ακούσει. Οι Queensryche πήραν μια ιδέα από μια προσωπική εμπειρία του τραγουδιστή τους Geoff Tate και πάνω σε αυτήν δημιούργησαν κάτι που για εμένα ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια του Heavy Metal. Ακόμα και η φράση progressive metal εμένα προσωπικά δεν με καλύπτει όταν μιλάω για το συγκεκριμένο album το οποίο έτσι και αλλιώς μέχρι και σήμερα είναι μια κατηγορία από μόνο του. Κλασική Μουσική είναι ίσως οι δύο καλύτερες λέξεις που μπορούν να το χαρακτηρίσουν! Και όσο βλέπω στο booklet το όνομα του Michael Kamen στους συντελεστές τόσο πιστεύω ότι δικαιώνομαι σε αυτή μου την άποψη! Δεν θα ήθελα να μιλήσω για την εξέλιξη της μπάντας με μία και μοναδική εξαίρεση. Οι Queensryche αλλά και η μουσική γενικότερα είναι φτωχότεροι(η) χωρίς αυτή την μουσική ιδιοφυία που ακούει στο όνομα Chris DeGarmo. Mακάρι να τον δούμε κάποια στιγμή να επιστρέφει.
Το Operation:Mindcrime δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη ανθρώπου που αγαπάει την καλή μουσική. Στην ιστορία της μουσικής οι Queensryche απέδειξαν περίτρανα πως η ποιότητα ενίοτε μπορεί άνετα να είναι και εμπορική χωρίς να χάνει ούτε ένα στοιχείο από την αξία της!
Υ.Γ. : Κρίμα γιατί δεν τους είδα live τότε...
Λατρεύω τον Todd La Torre!
Άντληση πληροφοριών, videos και artwork :
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου