Slayer: Decade Of Aggression Live
Κυκλοφόρησε: 22 Οκτωβρίου το 1991
Εταιρεία: Def American
''To χειρότερο πράγμα στις περιοδείες είναι το ταξίδι. Ξέρεις είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό που αντιμετωπίζεις με τις αλλαγές της ώρας, δεν μπορείς να κοιμηθείς σωστά και στο τέλος βρίσκεις βαρετό ακόμα και να ανέβεις στην σκηνή για το επόμενο show. Μα όλα αυτά συμβαίνουν πριν ανέβεις στην σκηνή γιατί πίστεψε με όταν ανέβεις στην σκηνή όλα ξαφνικά γίνονται καλύτερα.''
Kerry King
To σημερινό μου άρθρο έχει να κάνει με την πρώτη επαφή που είχα με τους Slayer το 1991. Μέχρι εκείνη την χρονιά τα πράγματα που ήξερα για αυτή την μπάντα ήταν ελάχιστα. Στην εκπομπή Headbangers Ball του MTV είχα δει ένα, δύο videoclip τους από το album τους του 1990 Seasons In The Abyss και αυτό ήταν όλο. Όταν βρήκα στο Rock City το διπλό βινύλιο του 'Decade Of Aggression' και είδα τα κομμάτια στο οπισθόφυλλο σκέφθηκα πως αφού δεν είχα κανένα album τους καλό θα ήταν να το αγοράσω ώστε να έχω τραγούδια τους από ολόκληρη την μέχρι τότε πορεία τους, αν και σε γενικές γραμμές δεν άνηκα τουλάχιστον μέχρι και εκείνη την μέρα στους φανατικούς του καθαρόαιμου thrash. Τα ακούσματα μου τότε είχαν να κάνουν περισσότερο με hard rock, heavy και power metal. Στην δισκοθήκη μου βέβαια υπήρχαν ήδη album των Tankard, των Kreator, των Overkill και αρκετών άλλων αλλά τίποτα από Slayer. Εκείνη την ημέρα το thrash μπήκε για τα καλά στο αίμα μου και οι Slayer έγιναν μία από τις πιο λατρεμένες μου μπάντες. Βάζοντας την βελόνα στον πρώτο δίσκο ένα μανιασμένο πλήθος και μια δαιμονισμένη εισαγωγή κατέλαβαν τα ηχεία μου. Ακόμα και σήμερα έχω το ίδιο βινύλιο με αρκετές γρατζουνιές πάνω αφού προσπαθούσα να το γυρίσω ανάποδα ώστε να καταλάβω τι έλεγε η εισαγωγή. 'Join Us, Join Us....WELCOME BACK ένα ουρλιαχτό από το πλήθος, ένα χτύπημα του Dave στα drums και η κόλαση δεν περίμενε, αλλά ήταν ήδη στον χώρο μου. HELL AWAITS..
Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο οι κιθάρες των Kerry και Jeff, έφτυναν φλόγες μαζί με το μπάσο του Tom Araya και ο Lombardo έκανε εξωπραγματικά πράγματα στα drums. Ούτε το booklet δεν πήρα στα χέρια μου, δεν με ενδιέφεραν και τόσο οι στίχοι και ας μην τους καταλάβαινα. Αυτό που άκουγα με γέμιζε οργή, με έκανε να ξεσπάσω και μου ήταν αρκετό. Ενστικτωδώς απλά άνοιξα τέρμα το volume στον ενισχυτή και απολάμβανα ένα βίαιο ηχητικό θρίλερ. Το Antichrist μπήκε σαν φυσιολογική συνέχεια του Hell Awaits και οι ρυθμοί έγιναν λίγο πιο αργοί. Ξεκίνησα να καταλαβαίνω τους στίχους...'screams and nightmares of a life I want, can't see living this lie no a world I haunt..' μια ψυχή σε εσωτερική σύγκρουση επιλέγει το κακό. Όντας λάτρης από τότε των ταινιών τρόμου δεν μπορούσα παρά να λατρέψω αυτό που άκουγα στιχουργικά και μουσικά. Τα solos των Kerry και Jeff με έκαναν να ανατριχιάσω και το φινάλε του τραγουδιού να ταυτιστώ..'insanity is what I am, eternally my soul will rot!!'
No3 στο album το War Ensemble. Thrash ρυθμοί στο full και στίχοι που υπενθύμιζαν στον ακροατή το τι συνέβαινε στον πλανήτη μέσα από την φρίκη ακόμα ενός πολέμου, αυτόν που οργάνωσε τότε το πολεμικό γεράκι ο Geοrge Bush ο πρεσβύτερος κατά του Ιράκ. 'The sport is war, total war when the end is a slaughter, the final swing is not a drill..is how many people I can kill!' Όταν αργότερα αγόρασα σχεδόν όλη την δισκογραφία των Slayer συνειδητοποίησα πως οι live εκτελέσεις των κομματιών ξεπερνούσαν ακόμα και τις ηχογραφήσεις τους στο studio. Οι άνθρωποι ήταν πραγματικά φαινόμενα. O Tom Araya χωρίς να ήταν τενόρος μέσα από τα ουρλιαχτά του κεντούσε στο μυαλό σου εικόνες από τον κάθε στίχο. Τα South Of Heaven, Raining Blood, Altar Of Sacrifice και Jesus Saves μέχρι και σήμερα στο μυαλό μου είναι χαραγμένα ως μια ενότητα του live υπό τον τίτλο '' Νότια του Παραδείσου''. Η μπάντα μέσω αυτής της ενότητας κατάφερνε να μου δώσει μια αρχική εικόνα από παλαιότερες δουλειές της και να με κερδίσει ακόμα περισσότερο. Συνειδητοποίησα με ένα μόνο άκουσμα πως στους Slayer ενώ υπήρχε εξέλιξη, δεν υπήρχαν εκπτώσεις αλλά ούτε και χώρος για πιο χαλαρά πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ακριβώς ότι άκουγε ο οπαδός τους από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησαν να υπάρχουν ως σχήμα και προφανέστατα το να ακολουθήσουν άλλα μονοπάτια με απώτερο σκοπό το κέρδος τους άφηνε παγερά αδιάφορους.
Η δεύτερη πλευρά του πρώτου δίσκου μέχρι και σήμερα είναι η αγαπημένη μου από όλο το album. Ο τρόπος που παρουσίασε το 'Dead Skin Mask' ο Tom Araya με έβαλε σε σκέψεις.. 'γιατί να μην έχω αγοράσει ακόμα το seasons in the abyss?' ''Gonna tell you a little story about a man named Ed..who used to sleep and dance with the dead...'' ''Μέσα στα βάθη ενός άρρωστου μυαλού, η φαντασία και η πραγματικότητα είναι το ίδιο..'' Αυτός είναι και ο στίχος που μπορεί καλύτερα να εκφράσει τα Dead Skin Mask, Seasons In The Abyss, Mandatorry Suicide και Angel Of Death κατά την ταπεινή μου άποψη. Heavy Metal που έφτανε μέχρι και στο ακατάπαυστο thrash στο Angel Of Death. Διαδοχικές ιστορίες τρόμου με πρωταγωνιστές διάφορα άρρωστα και εγκληματικά μυαλά από τον Ed Gein μέχρι και τον Josef Mengele και κάπου εκεί μια άβυσσος και μία 'υποχρεωτική' αυτοκτονία. Ειδικότερα η αλλαγή από το Dead Skin Mask στο Seasons In The Abyss είναι μέχρι και σήμερα μακράν η καλύτερη αλλαγή που έχω ακούσει σε live concert.
Στον δεύτερο δίσκο του Decade Of Aggression η μπάντα είχε συμπεριλάβει αποσπάσματα από δύο live εμφανίσεις της στο Wembley (Λονδίνο) και στο Orange Pavilion (California) ενώ ολόκληρος ο πρώτος δίσκος ήταν ηχογραφημένος στο Lakeland Civic Center (Florida). Μέχρι και σήμερα μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω ένα από τα τρία live και κάθε φορά που προσπάθησα να το κάνω στο τέλος το αποτέλεσμα πάντα ήταν ίδιο. Αδιέξοδο!
Τα Hallowed Point και Born Red συνέχιζαν να προσφέρουν στα αυτιά μου έναν Thrash n' Heavy όλεθρο. To Seasons In The Abyss album είχε γίνει μέσα σε ένα απόγευμα μία από τις επόμενες must αγορές μου. Στα Die By The Sword και Black Magic οι Slayer με ταξίδεψαν στα πρώτα τους βήματα μέσα από το Show No Mercy album. H ενέργεια εδώ το ίδιο ατόφια αλλά περισσότερο ωμή και οι στίχοι είχαν να κάνουν με αποκρυφισμό, μαύρη μαγεία και τον έκπτωτο άγγελο. Στο ίδιο ύφος και το Captor Of Sin. Κάπου σε αυτό το σημείο και καθώς άκουγα το εκπληκτικό Born Of Fire παρατήρησα πως την μεγαλύτερη συνθετική και στιχουργική συνεισφορά στο album την είχε ένα όνομα: Jeff Hanneman.
Oι Slayer βέβαια ήταν μια μπάντα άρτιων μουσικών που δούλευαν πολύ σκληρά και σε συλλογικό επίπεδο αλλά η σκέψη που αμέσως μου ήρθε στο μυαλό μου τότε βλέποντας το όνομα του Jeff παντού, ήταν 'άραγε ποια θα ήταν η εικόνα η μοίρα και η εξέλιξη της μπάντας χωρίς τον Jeff..?' Το album έκλεινε με τα Postmortem, Spirit In Black, Expendable Youth και το φοβερό Chemical Warfare. Θυμάμαι τα αυτιά μου να βουίζουν, ένα τασάκι γεμάτο αποτσίγαρα και έναν ενισχυτή που κόντευε να πάρει φωτιά! Έβαλα τα βινύλια και το booklet στην θήκη τους με ευλάβεια. Tο Decade Of Aggression από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα είναι το καλύτερο live album που έχω ακούσει από τον χώρο της σκληρής μουσικής. Oσα live και αν είδα η άκουσα στα χρόνια που ακολούθησαν, κανένα δεν κατάφερε να μου δημιουργήσει αυτά τα συναισθήματα. Ειδικότερα αν θέλω να ξεσπάσω κάπου τον θυμό και την οργή μου μετά από ένα άσχημο γεγονός η περιστατικό το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να το ακούσω σε πολύ υψηλή ένταση.
Οι Slayer έτσι και αλλιώς τότε δεν είχαν τίποτα να αποδείξουν και σε κανέναν. Το Decade Of Aggression ήταν πολύ απλά αυτό που έλεγε ο τίτλος του. Ένα Θείο Δώρο στους οπαδούς τους αλλά και στα νέα παιδιά που δεν τους ήξεραν (όπως εγώ) μία εκτενής παρουσίαση όλων όσων είχαν δημιουργήσει μέχρι τότε μέσα από αυτό που έκαναν πολύ καλά: Tις Live εμφανίσεις! Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου για το ότι τους είδα live με το original line up το 2010 στο Terra Vibe. Κλείνοντας θα ήταν σίγουρα τουλάχιστον άδικο να μην αναφέρω ένα ακόμα όνομα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτό το album. Αυτό του Rick Rubin στην παραγωγή. Η συμβολή αυτού του ανθρώπου ήταν τεράστια και στα σίγουρα τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτόν. Αν κάπου βρείτε ο βινύλιο του Decade Of Aggression απλά αρπάξτε το. Σε κάθε περίπτωση όμως και σε οποιαδήποτε μορφή του και αν το βρείτε επενδύστε άφοβα. Όσο απαισιόδοξο και αν ακουστεί αυτό που θα πω, σήμερα είμαι 44 και δεν πιστεύω πως θα δω να κυκλοφορεί άλλο τέτοιο live album. Μακάρι να μην επιβεβαιωθώ, εγώ θα χαρώ πρώτος από όλους περισσότερο!
''All Love Is Lost...''
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου