Villa Park, Birmingham – 5 Ιουλίου 2025
Γράφει η Κατερίνα Στάντζου …
Δεν ήταν απλώς ένα φεστιβάλ. Ήταν κάτι που όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα μπορώ να εξηγήσω πλήρως σε κάποιον που δεν ήταν εκεί. Μια τελετή. Ένα προσκύνημα. Ένα «ευχαριστώ» γραμμένο με ήχο, φωνή και δάκρυ.
Ήμουν εκεί. Μέσα στη θάλασσα από μπλούζες Iron Maiden, Metallica, Sabbath. Στη μέση του Villa Park, κάτω από τον ουρανό του Birmingham. Στο μέρος που γεννήθηκε ο ήχος που μας μεγάλωσε, που μας έσωσε, που μας διαμόρφωσε. Ήταν το Back to the Beginning. Και ήταν προς τιμήν ενός μόνο ανθρώπου: του Ozzy Osbourne.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο ένιωθες την ενέργεια. Κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα απλό live. Οι Mastodon άνοιξαν με βαρύτητα και πάθος. Οι Rival Sons μάς θύμισαν γιατί αγαπάμε το rock στις ρίζες του. Οι Anthrax έφεραν το πρώτο ομαδικό ουρλιαχτό. Και οι Halestorm – τι φωνή, τι παρουσία.
Οι Lamb of God ήταν καταιγιστικοί, αλλά εκεί που όλα πάγωσαν ήταν στο πρώτο Supergroup (Supergroup A): Zakk Wylde – σταθερός συνοδοιπόρος του Ozzy και κιθαρίστας με τεράστια συναισθηματική δύναμη εκείνο το βράδυ – μαζί με τους Nuno Bettencourt, Frank Bello, Dave Navarro και τον Yungblud — ο οποίος ερμήνευσε επί σκηνής το “Changes” με τρεμάμενη φωνή αλλά ακλόνητο συναίσθημα. Κατάφερε να αποτυπώσει με έναν στίχο όλα όσα νιώθαμε εκείνο το βράδυ.
Οι Alice in Chains βυθιστικοί, οι Gojira σωματικοί, οι Tool σαν τελετουργία. Το “Drum Off” με Travis Barker, Danny Carey και Chad Smith μάς έκανε να γελάμε και να χειροκροτάμε σαν παιδιά.
Οι Pantera ήταν έκρηξη. Ο Anselmo φώναξε «For Ozzy!» και όλοι χάσαμε τη φωνή μας. Οι Slayer, πιο οργισμένοι και θεατρικοί από ποτέ, παρέδωσαν ό,τι είχαν σαν να μην υπήρχε επόμενη φορά. Το “Electric Funeral” έγινε ξαφνικά το δικό μας funeral για μια εποχή.
Όταν βγήκαν οι Guns N’ Roses, ήμασταν ήδη εξουθενωμένοι αλλά δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε. Ήταν εντυπωσιακοί, γεμάτοι ένταση και συναίσθημα. Και μετά… Metallica. Το “Iron Man” με τον Hetfield solo – και τότε λύγισαν κι αυτοί που δεν λυγίζουν ποτέ.
Και τότε βγήκε ο Ozzy. Δεν μπορώ να εξηγήσω το βλέμμα του. Έτρεμε, γελούσε, ήταν παιδί και πατέρας ταυτόχρονα. Ερμήνευσε τα “Mr. Crowley”, “No More Tears”, “Mama I’m Coming Home” και το “Crazy Train”, με μια φωνή ραγισμένη αλλά γεμάτη ψυχή. Και στο τέλος απλώς είπε:
“I love you all… and this music will never die.”
Πριν την ιστορική επανένωση των Sabbath, ο Ozzy εμφανίστηκε για ένα ακόμα σετ – καθιστός μεν, αλλά με ακατέβαστη ενέργεια και βλέμμα πιο καθαρό από ποτέ. Δίπλα του ο Zakk Wylde, σε μια στιγμή που θύμιζε τις πιο δυνατές κοινές τους περιοδείες, έπαιξε σαν να ήταν η τελευταία φορά. Το “Perry Mason” και το “I Don’t Wanna Change the World” έσκασαν με βάρος σχεδόν επικό, ενώ τα “I Don’t Know”, “Mr. Crowley”, “Suicide Solution”, “Mama, I’m Coming Home” και “Crazy Train” ήρθαν σαν κεφάλαια από το προσωπικό του ευαγγέλιο. Ήταν ένας απολογισμός. Ένα «ευχαριστώ». Κι ένα “I love you all” που ακούστηκε πιο αληθινό από ποτέ.
Η εκτέλεση του “Mama, I’m Coming Home” ήταν συγκλονιστική. Ο Ozzy, με ραγισμένη φωνή και βλέμμα που έψαχνε τους δικούς του ανθρώπους ανάμεσα στις 40.000 ψυχές, μας χάρισε μια από τις πιο συναισθηματικές στιγμές ολόκληρης της βραδιάς. Ο Wylde τον στήριξε με τρυφερότητα αλλά και δύναμη, σαν να τον αποχαιρετούσε για πάντα.
Η βραδιά κορυφώθηκε με την ιστορική επανένωση των Black Sabbath. Ozzy, Iommi, Geezer και Ward βγήκαν στη σκηνή για μια τελευταία, συγκλονιστική φορά. Το κοινό πάγωσε. Αυτό που ακολούθησε ήταν μια συγκλονιστική τετράδα τραγουδιών – χωρίς περιττά λόγια, χωρίς φανφάρες:
- “War Pigs”
- “N.I.B.”
- “Iron Man”
- “Paranoid”
Με το “Paranoid” έκλεισε ο κύκλος, και μαζί του μια εποχή. Το Villa Park δεν ήταν απλώς στάδιο – ήταν ναός. Και εκεί, μπροστά στα μάτια μας, οι θρύλοι έγραψαν τον επίλογό τους.
Λίγο πριν το μεγάλο φινάλε, στις κερκίδες ξεκίνησε αυθόρμητα ένα άλλο «τελετουργικό»: οπαδοί άρχισαν να συνδέουν άδεια ποτήρια μπύρας το ένα μέσα στο άλλο, σχηματίζοντας τεράστια «beer snakes» που κυλούσαν σαν φίδια πάνω από τα κεφάλια του πλήθους. Ήταν μια αυθόρμητη έκρηξη χαράς και ενότητας – ένα ακόμα δείγμα ότι το metal είναι κοινότητα, είναι γιορτή, είναι οικογένεια.
Έφυγα από το Villa Park με πονεμένα πόδια, μουσκεμένα ρούχα και μια καρδιά που χτυπούσε ακόμα σε ρυθμό “Iron Man”. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν θέλω να το ξεχάσω ποτέ.
Ήμουν εκεί. Και κουβαλάω αυτό το βράδυ στην ψυχή μου για πάντα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου