Στις αρχές του 80, το San Francisco ήταν το επίκεντρο της γρηγορότερης, δυνατότερης και πιο βαριάς metal μουσικής στον κόσμο, γνωστή και με το όνομα San Francisco Bay Area Thrash. Εκεί τέθηκαν οι βάσεις για το αμερικάνικο thrash και πιο συγκεκριμένα εκεί γεννήθηκαν μπάντες που εκπροσώπησαν και το εκπροσωπούν πανάξια όπως οι Metallica, οι Exodus,οι Testament οι Possessed και οι Death Angel.
Εκεί γεννήθηκαν και οι Heathen το 1984, από τον κιθαρίστα Lee Altus (Exodus, πρώην Angel Whitch) και τον ντράμερ Carl Sacco (πρώην Metal Church). Το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1987 με τίτλο ''Breaking the Silence''. Ήταν μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία, την οποία διαδέχθηκε το επίσης πολύ καλό ''Victims of Deception'', τέσσερα χρόνια αργότερα. Λίγα χρόνια μετά, η μπάντα διαλύεται και επανενώνεται το 2001. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό συγκρότημα, που δεν ξεχνά να μας θυμίζει σχεδόν σε κάθε κυκλοφορία τις μουσικές επιρροές των μελών του που αποτίουν φόρο τιμής σε μπάντες, διασκευάζοντας κομμάτια τους. Στο ντεμπούτο τους οι Heathen διασκεδάζουν το ''Set me Free'' των Sweet (των οποίων το ιδρυτικό μέλος, ο μπασίστας Steve Priest απεβίωσε στις 5 Ιουνίου) ή το ''Kill the King'' των Rainbow στο άλμπουμ ''Victims of Deception''. Το 2010 κυκλοφορεί το εξαιρετικό ''Evolution of Chaos'' το οποίο περιέχει καταιγιστικό speed thrash, με φοβερά riffs και τεχνικά σόλο, με μουσικά στοιχεία από τις προαναφερθείσες μπάντες αλλά και εμπλουτισμένο με τον προσωπικό τους ήχο.
Χρειάστηκε πάντως να περάσουν 10 ολόκληρα χρόνια για την επιστροφή στη δισκογραφία. Στις 18 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε το 4ο άλμπουμ τους με τίτλο ''Empire of the Blind'' από την Nuclear Blast, με τη μπάντα να αποτελούν οι Lee Altus και Kragen Lum (κιθάρες), David R. White (φωνητικά), Jason Mirza (μπάσο) και Jim DeMaria (ντραμς). Το καταπληκτικό εξώφυλλο του δίσκου προηγείται του φοβερού μουσικού σφυροκοπήματος που δέχεται ο ακροατής από το πρώτο άκουσμα (με τα ''The Blight'' και ''Empire of the Blind''). Η παραγωγή είναι εξαιρετική, το άλμπουμ πιο βαρύ αλλά συνάμα και πιο μελωδικό από τον προκάτοχό του με καλοδουλεμένες κιθάρες, προσεγμένα και άρτια εκτελεσμένα σόλο χωρίς φλυαρίες και υπερβολές και συνθέσεις που, χωρίς να είναι πομπώδεις, θυμίζουν τους τεράστιους Nevermore, με τη φωνή του White να θυμίζει σε αρκετά σημεία τον αείμνηστο Warrel Dane. Αλλά και κιθαριστικά, το στοιχείο αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο και συγκεκριμένα στο instrumental "A Fine Red Mist", όπου η επιρροή του Jeff Loomis και του Jason Becker είναι κάτι παραπάνω από εμφανής . Συνοψίζοντας, πρόκειται για μια επιστροφή έκπληξη, μία εξαιρετική δουλειά που αποτελεί χωρίς δισταγμό μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το 2020 και η οποία είναι εδώ για να μας θυμίσει για ποιο λόγο μας αρέσει τόσο πολύ το γρήγορο, βαρύ και τεχνικό thrash!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου