Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΥ ΔΙΣΚΟΥ...#4

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ 🖋

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ : 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1991

ΕΤΑΙΡΕΙΑ : DGC

Άνοιξη του 1991. 

‘’Αγόρι μου αυτό που ακούω θα σε πάει μέχρι το φεγγάρι και ακόμα πιο ψηλά. Είναι τόσο μα τόσο καλό που θα αλλάξει τα πάντα στην ζωή σου. Αυτό που θα γίνει μετά την κυκλοφορία του θα είναι τόσο μεγάλο που δεν νομίζω πως θα μπορέσεις να το διαχειριστείς. Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που πας να κάνεις...?’’ 

Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις της Wendy O’ Connor  μητέρας του Kurt Cobain όταν ο Kurt της έβαλε να ακούσει τότε, το demo του Smell’s Like Teen Spirit.Και ξεκινάω έτσι αυτό το ταξίδι στο ανατρεπτικό album Nevermind γιατί εγώ, αλλά και σχεδόν όλος ο πλανήτης, δεν γνωρίζαμε καν τι ήταν οι Nirvana πριν να ακούσουμε και να δούμε το video του συγκεκριμένου τραγουδιού στο MTV.Το μόνο που θυμάμαι αμυδρά από αυτή την μπάντα στην προ Nevermind εποχή ήταν ένα άρθρο σε ένα τεύχος (1989 / 1990) του Metal Hammer (αν θυμάμαι καλά πρέπει να ήταν του μέγιστου Αλέξανδρου Ριχάρδου) το οποίο παρουσίαζε την πρώτη τους δουλειά το Bleach και που πέραν από μια σύντομη ανάγνωση δεν του είχα δώσει και πολύ σημασία. Το Nevermind ήρθε για πρώτη φορά στα χέρια μου σε κασέτα και ήταν δώρο για τα γενέθλια μου τον Ιανουάριο του 1992.Μέχρι τότε όμως μέσω των Media είχα μάθει σχεδόν τα πάντα γι’ αυτούς.

 Η πρώτη φορά όμως που άκουσα ολόκληρο το album μέχρι και σήμερα παραμένει για εμένα μια πραγματικά απίστευτη και ιδιαίτερη στιγμή. Έβαλα την κασέτα στο στερεοφωνικό και οι νότες της κιθάρας του Cobain άρχισαν να δίνουν ζωή στο εφηβικό πνεύμα. Για πρώτη φορά είχα τους στίχους μπροστά μου στο Booklet και μπορούσα να ρίξω μια ματιά μέσα στην ψυχή και το μυαλό του Cobain..’’load up on guns, bring your friends it’s fun to lose and to pretend...with the lights out it’s less dangerous, here we are now entertain us...I’m worst at what I do best and for this gift I feel blessed...και μια σπαραχτική φωνή στο τέλος να ουρλιάζει A DENIAL..!!Ακόμα και σήμερα μου είναι αδύνατον να καταλάβω πως αυτός ο τύπος κατάφερε να ‘’κουμπώσει’’ ένα κομμάτι τόσο καλά στην εφηβική μου ζωή. Το videoclip του κομματιού σαν να είχε αυτόματα διαγραφεί από την μνήμη μου και στην θέση του ήταν τα εφηβικά μου βιώματα σε μια πολύ περίεργη, δύσκολη και παράξενη εποχή.

O Dave Grohl και ο Krist Novoselic στα drums και στο μπάσο αντίστοιχα ήταν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις και πλαισίωναν τις κιθάρες και τα φωνητικά του Cobain ακριβώς με τον τρόπο που έπρεπε. Νο 2 κομμάτι το in bloom και άρχισα να χάνω τον λογαριασμό καθώς δεν ήξερα πλέον το τι άκουγα. Ήταν hard rock(?), ήταν pop(?), ήταν punk(?), έκανα το λάθος και προσπάθησα να τους βάλω ταμπέλα.. αδύνατον. Κάποιοι αργότερα άκουσα να το αποκαλούν Grunge.Η κιθάρα καλογυαλισμένη μεν από τον Butch Vig αλλά άρρωστη όπως και το μπάσο. Οι στίχοι να μου θυμίζουν κάτι από Beatles αλλά να περνάνε αλήθειες μέσα από μια ωμή και σκοτεινή διάσταση. Το άνθος έμοιαζε να ευωδιάζει αλλά το λουλούδι υπέφερε. Το come as you are ήταν με λίγα λόγια η επιτομή της ειλικρίνειας.’’Come as you are, as you were, as I want you to be..and I swear that I don’t have a gun..’’ Μια πρό(σ)κληση στον κόσμο μου. Αυτό που βλέπεις αυτό είμαι και εσύ διαλέγεις τον τρόπο και τον χρόνο! Η κιθάρα που άκουγα δεν ήταν και κάτι το τρομερό, ήταν όμως τόσο απλό όσο συγχρόνως και απίστευτα εμπνευσμένο, (αργότερα ανακάλυψα πως ήταν κόπια)!Το Breed ξεκίνησε πιο βίαια.. οι στίχοι του αλλά και η ερμηνεία του Cobain έμοιαζαν να ντύνουν με έναν ειρωνικό οίστρο τις παραμορφωμένες κιθάρες, ενώ τα συναισθήματα μου πήγαιναν από τον δισταγμό και τον φόβο μέχρι και την αδιαφορία και την οργή. Νο 5 το Lithium και τα ηχεία μαζί με τον ενισχυτή σαν να είχαν πάρει φωτιά. Η παραμόρφωση έλειπε από την κιθάρα, ενώ το μπάσο και τα drums ήταν σε ένα χαρούμενο pop σχεδόν χορευτικό ρυθμό! Ακούγοντας τους στίχους ήμουν σίγουρος πως αυτό δεν θα κρατούσε για πολύ..’’light my candles in a daze ‘cause I found God..YEAH YEAH..’’ και μια ψυχή σε παραλήρημα. Ένιωσα σαν κάποιος να μου έκανε δωρεάν ψυχανάλυση ενώ οι λέξεις πλέον είχαν κατά πολύ σπάσει στερεότυπα και δήθεν ισορροπίες.’’I’m so exhited , I can’t wait to meet you there and I don’t care..μου λείπεις, σ’ αγαπώ, σε σκότωσα..’’ Μια ακουστική κιθάρα στην συνέχεια με σύστησε σε μια κοπέλα που την έλεγαν Polly.Ένα πολύ εύθραυστο και τρυφερό ακουστικό τραγούδι ξεδίπλωνε μπροστά μου μια ιστορία ενός πολύ ταλαιπωρημένου πλάσματος που έμοιαζε να ψάχνει τρόπο να ξεφύγει από την ίδια του την μοίρα. Πριν από λίγα χρόνια κάπου διάβασα πως τα κρουστά για το Polly τα είχε ηχογραφήσει ο προηγούμενος drummer της μπάντας, Chad Channing.

 Αλλάζοντας πλευρά στην κασέτα πρόσεξα στο booklet το ότι η συνολική διάρκεια της ήταν μόλις 40 λεπτά! Το Territorial Pissings που ήταν και το πρώτο κομμάτι της δεύτερης πλευράς ήταν ένας ταχύτατος punk ύμνος! Ο Dave Grohl είχε απογειωθεί στα drums και οι Sex Pistols μαζί με τους Dead Boys ήρθαν αυτόματα στο μυαλό μου. Ο Cobain στο τέλος του κομματιού έβγαζε τις φωνητικές του χορδές από την θέση τους και στις παρέδιδε ματωμένες στα χέρια σου.Νο2 το Drain You ένα πολύ καλό hard rock σχεδόν ερωτικό(?) κομμάτι με ένα ενδιάμεσο ξέσπασμα, σαν αυτό που είχαν κάνει  οι Led Zeppelin στο Whole Lotta Love.Μια βασική διαφορά βέβαια ήταν πως στην περίπτωση του Drain you αδυνατούσα να καταλάβω το τι ακριβώς ήταν ο κάθε ήχος που άκουγα στο συγκεκριμένο σημείο του τραγουδιού. Όλες αυτές οι απορίες μου λύθηκαν πολύ αργότερα βλέποντας ένα video με τον Butch Vig (παραγωγό του album) στο youtube όπου ο ίδιος μιλάει για την συγκεκριμένη ηχογράφηση αναλύοντας τα πάντα.To Lounge Act που ακολούθησε ήταν πάνω κάτω στους ίδιους σκληρούς ρυθμούς αλλά χωρίς τον ερωτικό στιχουργικό μανδύα. Εδώ οι εσωτερικές αναζητήσεις έρχονται και πάλι σε πρώτο πλάνο ενώ το μπάσο του Krist Novoselic έφτιαχνε ένα από τα καλύτερα intros του album.Στους γρήγορους ρυθμούς του Stay Away ο στίχος ‘’I’d rather be dead than cool’’ ένιωσα να μου περνάει κάποιο μήνυμα του Cobain.

Έχοντας διαβάσει και ακούσει πολλά πράγματα για την ζωή, τους εθισμούς και τους δαίμονες του, μου ήταν αδύνατον να φανταστώ αυτόν τον τύπο να υιοθετεί ένα superstar life style με ότι αυτό συνεπάγεται. Το κομμάτι τελείωνε με την μπάντα σαν να σάρωνε ότι έβρισκε στο πέρασμα της και έναν Cobain να ουρλιάζει ‘’stay away, God is Gay’’ βάζοντας την σφραγίδα του επάνω στα ερείπια. Νο 5 της δεύτερης πλευράς το πιο χαλαρό και εξομολογητικό on a plain.Ακόμα μια φορά οι στίχοι με ταρακούνησαν, ‘’I start this off without any words, I got so high that I scratched till I bled..’’ Το υποσυνείδητο μου ταξίδεψε σε αδικοχαμένους νεότατους και πολύ ταλαντούχους καλλιτέχνες  όπως ο Jim Morrison, ο Stiv Bators ο Sid Vicious και η Janis Joplin.Δεν το πολυσκέφτηκα όμως, καθώς μου αρκούσε το ότι άκουγα επιτέλους μια φωνή και μια μπάντα η οποία εξέφραζε με τον πιο δυναμικό και αληθινό τρόπο την εφηβεία μου και τα βιώματα μου και προτίμησα να μείνω στο παρών ξορκίζοντας κάθε αρνητικό συνειρμό. Το album έκλεινε με μια ακουστική κιθάρα, ένα τσέλο και έναν ανατριχιαστικό ψίθυρο. Το Something in the Way ήταν ποιητικά, αρμονικά και μουσικά ένα κόσμημα τόσο λαμπερό όσο και απλό! Ο καλύτερος επίλογος σε αυτό το αριστουργηματικό album..!Οι Grohl και Novoselic απλά συμπλήρωναν το refren δίνοντας τις απαραίτητες μουσικές ανάσες που είχε ανάγκη ο Cobain ενώ ψιθύριζε ‘’it’s ok to eat fish cause they don’t have any feelings...

H κασέτα αυτή δεν άντεξε για πολύ, ούτε τρεις μήνες! Το συγκεκριμένο album το έχω αγοράσει μέχρι και σήμερα 4 φορές και δεν έπιασα ποτέ τον εαυτό μου να αισθάνεται ότι βαρέθηκε να το ακούει. Ο Kurt Cobain κατάφερε να με κάνει να ανοίξω το μυαλό μου και να ασχοληθώ και με άλλα είδη μουσικής που μέχρι τότε με άφηναν παγερά αδιάφορο. Μέσα σε μια νύχτα ο μουσικός κόσμος άλλαξε για πάντα και όπως είχε πει και αργότερα ο Krist Novoselic: ‘’Nirvana didn’t go to the mainstream, the mainstream came to Nirvana and that was our big crisis..’’Θυμάμαι ειδικά το Teen Spirit να παίζει παντού, να ρίχνει τον Michael Jackson από την κορυφή των Charts και να αναγκάζει τους Djs σε όλο τον πλανήτη να στήνουν από την αρχή το πρόγραμμα τους ώστε σε αυτό να υπάρχει rock ενότητα και φυσικά το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Kurt Cobain κατάφερε να εκφράσει την Generation X, αλλά και να γίνει κάτι το οποίο ο ίδιος ποτέ δεν επιθυμούσε και το οποίο ο ίδιος απέρριψε με έναν τραγικό τρόπο λίγα χρόνια αργότερα. 

''Αφιερωμένο στον Γιώργο Κανελλόπουλο που ήταν ο πρώτος DJ από τον οποίο άκουσα για πρώτη φορά το Smells Like Teen Spirit.''