Αν “κύκνεια άσματα” σαν το Aggression Continuum έχουν σαν αποτέλεσμα του να είναι τόσο καλά albums, τότε να παρακαλούμε να συμβαίνουν πιο συχνά περιστατικά αποχωρήσεων και συγκρούσεων μελών, τύπου FEAR FACTORY και σε άλλες μπάντες.
Πέρα από την πλάκα βέβαια του εισαγωγικού κειμένου, το δέκατο κατά σειρά πόνημα των Αμερικάνων, έχει γλυκόπικρη γεύση, μια χαρμολύπη αν προτιμάτε, μιας και ταυτόχρονα κάνει τον μέσο οπαδό της μπάντας από την μια να γουστάρει τρελά, γιατί εδώ μιλάμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους των FEAR FACTORY και από την άλλη να ξενερώνει γιατί είναι ο τελευταίος δίσκος με ΤΗΝ ΦΩΝΗ αυτή και δεν μπορεί καν να φανταστεί το αγαπημένο του σχήμα με άλλον πίσω από το μικρόφωνο.
Δεν θα σας κουράσω καθόλου με όλα τα σκηνικά που έχουν προηγηθεί μεταξύ των παλιών μελών τους, ούτε και με τα πιο πρόσφατα σκηνικά, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την τελική (?) αποχώρηση του Burton C. Bell. Τα ξέρετε, τα ξέρουμε. Το αποτέλεσμα όλων αυτών και το πείσμα αν θέλετε του Dino Cazares να κυκλοφορήσει επιτέλους το θηρίο που ακούει στο όνομα Aggression Continuum, είναι το ζητούμενο και αυτό που μετράει στην τελική. Μιλάμε για ένα όχι και τόσο “νέο” album, μιας και για καταλάβετε καλύτερα, τα φωνητικά είχαν ηχογραφηθεί και παραδοθεί από τον Burton C. Bell το 2017 ! Με όλα βέβαια τα προβλήματα και τις διαφορές μεταξύ του Dino και του Burton, να οδηγούν την οριστική κυκλοφορία του δίσκου τελικά στις 18 Ιουνίου του 2021 και βέβαια την ανακοίνωση της αποχώρησης του τελευταίου, να έρχεται λίγους μήνες πιο πριν.
Το ότι μας περίμενε τέτοια δισκάρα με όλα τα άσχημα νέα να έχουν προηγηθεί, μάλλον δεν το πίστευε κανείς αν δεν το έβλεπε ή καλύτερα… αν δεν το άκουγε.
Το concept αντιπαλότητας (μηχανών εναντίον ανθρώπων) καλά κρατεί ακόμα μια φορά με τον Burton C. Bell να μας ταξιδεύει σε TERMINATOR μονοπάτια με τον στιχουργικό τρόπο του, ο οποίος και αυτόματα μας οδηγεί στο θέμα των φοβερών και τρομερών διπολικών φωνητικών του, που έγιναν το ΑΠΟΛΥΤΟ TREND στον ακραίο χώρο…. (οι καινοτομίες των FEAR FACTORY δεν σταμάτησαν εκεί ….οι γνώστες καταλαβαίνουν).
Οι Burton C. Bell "διπολικές (copyright protected) σφαλιάρες" έρχονται και μοιράζουν εγκεφαλικά αβέρτα και ο ίδιος μας είπε αντίο με περίσσιο τσαμπουκά και τρομερή ενέργεια δίνοντας τα ρέστα του στο νέο άλμπουμ. Βέβαια υπάρχει και το φοβερό μουσικό υπόβαθρο αυτή τη φορά που πιστεύω ότι του έδωσε παραπάνω ώθηση να τα διαλύσει όλα με τη φωνάρα του!!!
Αφηγηματικά μέρη σε αρκετά σημεία (Recode, Aggression Continuum, Fuel Injected Suicide Machine, Collapse) με τα αλα Borg (Star Trek) επεξεργασμένα φωνητικά, να προσδίδουν την κατάλληλη industrial αισθητική του ήχου, καθώς και τα φοβερά keyboards από τους Igor Khoroshev, Clément Bernard, Giuseppe Bassi (γνωστός από Empyrios και Noveria) και το φοβερό programming του Rhys Fulber, ο οποίος τόσα χρόνια που συνεργάζεται μαζί τους, γνωρίζει άριστα τις απαιτήσεις του ήχου τους και φροντίζει τα τραγούδια με σοβαρό τρόπο και όχι να τα στολίζει σαν τσαντίρι. Ειδικά στα Recode και Aggression Continuum, μου θύμισε μέχρι και Michael Kamen το όλο background.
Αν και δεν είχα θέμα με τις παραγωγές των πρόσφατων άλμπουμς των FEAR FACTORY, εδώ ξανα- παραμιλάω με την (ευτυχώς) έλλειψη της πολύ “πλαστικούρας” ,μιας και οι κύριοι Damien Rainaud (Producer, Engineering) και ο mastermind Andy Sneap (Mixing, Mastering) έχουν κάνει τρομερή δουλειά παραδίδοντας έναν τρομερά οργανικό αλλά και σύγχρονο ήχο, χωρίς να λείπει τίποτα από όλα αυτά που έχουμε αγαπήσει τόσα χρόνια από τον ήχο της μπάντας, αλλά αδερφάκι μου εδώ γουστάρεις να ακούς τις δυναμικές της κιθάρας του Dino Cazares και ειδικά τα ΚΑΝΟΝΙΚΑ τύμπανα του καθόλα τρομερότατου Mike Heller, ο οποίος έχει δώσει τρελά ρέστα και αυτός με τη σειρά του σε όλο το άλμπουμ, δείχνοντας τόσο το προσωπικό του στυλ, αλλά και αποτίνοντας φόρο τιμής στο ΙΣΤΟΡΙΚΟ για το είδος drumming του αξεπέραστου “παλαιού” Raymond Herrera !!!!
10 τρομερές συνθέσεις, όλες μια προς μια, να σου δίνουν αυτό που χρειάζεσαι και με το παραπάνω από που ζητάς από ένα θρυλικό σχήμα σαν αυτών των FEAR FACTORY. Ακόμα και οι πιο εμπορικές τους στιγμές εδώ, περιορίζονται σε δυο μόλις τραγούδια κατά βάση (Purity, Monolith) άντε και σε κάνα δυο σημεία σε άλλα τραγούδια. Ποτέ δεν μας χάλασαν και ποτέ ελπίζουμε να μην μας ξαναχαλάσουν και στο μέλλον…Κατά τα άλλα… χαμός στο ίσιωμα με δυνατές στιγμές στο περισσότερο τμήμα του δίσκου (Recode, Disruptor , Aggression Continuum, Manufactured Hope, Cognitive Dissonance).
Αυτοί είναι οι FEAR FACTORY του 2021 με το δέκατο τους άλμπουμ Aggression Continuum, να κλείνουν ένα τεράστιο κεφάλαιο (φυγή του Burton C. Bell) με τον πιο απίστευτο τρόπο δημιουργώντας έναν από τους 3 με 4 σημαντικότερους κατ’ εμέ δίσκους της καριέρας τους! Δεν το συζητάω καν ότι οι βαμμένοι πρέπει να το αποκτήσουν, αλλά και για τους νεότερους μια ιδιαίτερη ευκαιρία να γνωρίσουν αυτό το θρυλικό συγκρότημα, για το οποίο έχουν την τιμή μετά των επιρροών τους από αυτή, να μπορούν να δισκογραφούν, να περιοδεύουν και να πίνουν νερό στο όνομα τους μέχρι και σήμερα, μουσικοί και μπάντες όπως : STRAPPING YOUNG LAD, DEVIN TOWNSEND, MESHUGGAH, MACHINE HEAD, CHIMAIRA, MNEMIC, SLIPKNOT, KILLSWITCH ENGAGE, STATIC – X, THREAT SIGNAL, GOJIRA, SYBREED, DAGOBA, DAATH,SCARVE,XERATH και κάτι χιλιάδες άλλοι…..
"Aggression Continuum" track listing:
01. Recode
02. Disruptor
03. Aggression Continuum
04. Purity
05. Fuel Injected Suicide Machine
06. Collapse
07. Manufactured Hope
08. Cognitive Dissonance
09. Monolith
10. End Of Line
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου