ΝΤΕΜΠΟΥΤΑ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΣΚΗΝΗΣ

Το καλοκαιρινό αφιέρωμα του Metal Nuovo έχει να κάνει με ντεμπούτα albums που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμο την εξέλιξη του σκληρού ήχου. Παρθενικές κυκλοφορίες εμβληματικών συγκροτημάτων που στιγμάτισαν σε μεγάλο βαθμό, δημιουργώντας νέες τάσεις και μουσικές ταυτότητες που έως και σήμερα ενώνουν ή διχάζουν το κοινό. Οι συντάκτες του Metal Nuovo με γνώμονα πάντα την αντικειμενικότητα αλλά σαφώς και την προσωπική τους αρέσκεια, επισημαίνουν τις κυριότερες κυκλοφορίες που δημιούργησαν ή και εξέλιξαν είδη του χώρου.

 

EVANESCENCE - FALLEN (2003)

Γράφει ο Πάνος Βαγενάς

2003 και μετά από αρκετούς πειραματισμούς και κυκλοφορίες σε ep και demos μέσω μικρών ανεξάρτητων δισκογραφικών μία άγνωστη μέχρι τότε μπάντα καταφέρνει να κλείσει συμβόλαιο με την Epic Records και να κυκλοφορήσει το πρώτο της album Fallen. Το όνομα τους Evanescence! To line up τους τουλάχιστον στουντιακά αποτελούνταν από την Amy Lee (φωνητικά) τον Ben Moody (κιθάρες) και τον David Hodges (keyboards, programing) ενώ για τις ανάγκες των ηχογραφήσεων και των Live εμφανίσεων τους, τους πλαισίωναν διάφοροι session μουσικοί όπως ο Josh Freese, ο Francesco DiCosmo και ο Dave Fortman. Ο δαιμόνιος Ben Moody, που ήταν και η βασική συνθετική φυσιογνωμία της μπάντας, έβαλε πινελιές από gothic στο nu metal που έπαιζε η μπάντα και όλο αυτό ήρθε και έδεσε μαγικά και αριστοτεχνικά με την πολύ καλή φωνή της Amy Lee. To fallen μέσα σε λίγο καιρό έγινε πλατινένιο παντού. Τραγούδια όπως τα Going Under, My Immortal, Bring Me To Life και το Everybody's Fool έγιναν singles και videos και μπήκαν σε κάθε σπίτι ενώ η επιτυχημένη μουσική συνταγή που ακολούθησε ο Moody έκανε δεκάδες μπάντες να προσπαθήσουν να κάνουν το ίδιο άλλες εξίσου επιτυχημένα και άλλες όχι. Προσωπικά για εμένα η απόλυτη metal μπάντα με γυναικεία φωνητικά ήταν και είναι ακόμα οι Nightwish (τους οποίους φυσικά δεν μπορούν να φτάσουν οι Evanescense ούτε στο μικρό τους δαχτυλάκι σε όλα τα επίπεδα.) Οφείλω όμως να αναγνωρίσω στους Evanescense πως εκείνο τον καιρό έδωσαν ένα καλό boost στην σκληρή μουσική, με καλά και ποιοτικά τραγούδια που άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου. Και ενώ τότε ολόκληρη η μουσική βιομηχανία πίστευε πως αυτή η μπάντα ήρθε για να μείνει, η αποχώρηση του Ben Moody έσκασε σαν βόμβα! Η Amy Lee ανέλαβε ρόλο leader ενώ  όλοι οι μουσικοί που την πλαισιώνουν μέχρι και σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο παρά hired session musicians. Η Amy Lee κράτησε στο όνομα της τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος των Evanescense (κάτι σαν και αυτό που είχε κάνει ο Axl Rose με τους Guns N' Roses) και η συνέχεια της πορείας της ''μπάντας'' δεν είχε καμία σχέση με το πολύ δυνατό ξεκίνημα τους. Ο Ben φεύγοντας άφησε ουσιαστικά εγκεφαλικά νεκρό το  συγκρότημα. Oι Moody και Lee μέχρι και σήμερα έχουν αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο επανασύνδεσης τους με την τελευταία κοινή τους εμφάνιση να γίνεται σχεδόν με το ζόρι στα μουσικά βραβεία Grammys το 2004. Το μόνο που μας έμεινε από εκείνη την εποχή ήταν το album Fallen και ένας θίασος που περιοδεύει τον κόσμο μέχρι και σήμερα με την ρεκλάμα να γράφει Evanescense.

NIGHTWISH - ANGELS FALL FIRST (1997)

Γράφει η Κατερίνα Στάντζου

Μπορεί οι Nightwish να μην είναι οι πρωτοπόροι του Symphonic metal, καθώς αυτός ο τίτλος κατά τη γνώμη μου ανήκει στους Therion, όμως είναι η πρώτη female fronted μπάντα, η οποία παρουσιάστηκε με το ντεμπούτο άλμπουμ της το 1997,  γιγαντώνοντας το κίνημα του οπερατικού metal , προσθέτοντας στην συνθετική μαεστρία του Tuomas Holopainen, τις σοπράνο φωνητικές ικανότητες της σειρήνας Tarja Turunen, και καταφέρνοντας να κάνουν στην πορεία των χρόνων, τους Nightwish τη μεγαλύτερη Symphonic metal band του πλανήτη!

Το ντεμπούτο άλμπουμ τους μπορεί να στερείται παραγωγής και τα φωνητικά του Tuomas δεν είναι στα καλύτερά του, όμως περιέχει κάποια πολύ καλά τραγούδια, όπως το "Elvenpath", "Angels Fall First", "Know why the Nightingale sings", τα φωνητικά της Tarja είναι εκπληκτικά, και έχουν χρησιμοποιηθεί έντονα folk στοιχεία, τα οποία περιορίστηκαν στο ελάχιστο στα επόμενα άλμπουμ.

RHAPSODY - LEGENDARY TALES (1997)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καραγεωργίου

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν το 1997 ήμουν στα γραφεία της Sound And Vision, μαζί με το έτερο ήμισυ Αδαμόπουλο Θοδωρή, όπου ο αξέχαστος The Lord (Βαγγέλης Μπαλτάς, για όσους θυμούνται, ο ιδιοκτήτης των Rock City), μας έλεγε για ένα ιταλικό συγκρότημα όπου το ντεμπούτο του άλμπουμ θα έφερνε τα πάνω-κάτω στο μουσικό στερέωμα....Όπερ και εγένετο, το απίστευτο πρώτο ξεκίνημα των Ιταλών Rhapsody με την ονομασία "Legendary Tales'' σάρωσε, συγκίνησε, πρωτοτύπησε, μας ισοπέδωσε, ένα αδαμάντινο δημιούργημα όπου δυστυχώς όμοιό του δεν έφτιαξαν ξανά, πλησίασαν αλλά δεν άγγιξαν, κανείς μα ούτε και οι ίδιοι. Να ξεχωρίσω τραγούδια????!!! Αχαχαχαχα....δεν το τολμώ, απλά ιεροσυλία για ένα άλμπουμ όπου όλοι οι μυθικοί κόσμοι ζωντάνεψαν, γίγαντες, δράκοι, Τρολ, μάγισσες, με τον πιο άρτιο τρόπο και με έναν Fabio Lione όπου καλύτερος ίσως να μην ξανά υπάρξει. Η κλασσική μουσική δεν έχει ισορροπήσει ποτέ με τέτοιο όμορφο τρόπο με το epic/power/speed metal των Ιταλών. Όσοι δεν το έχουν τολμήσει να το κάνουν ΤΩΡΑ και όσοι τόλμησαν ας επαναλάβουν...

ENTOMBED - LEFT HAND PATH (1990)

Γράφει ο Θοδωρής Αδαμόπουλος

Στις 4 Ιουνίου του 1990, δεν κυκλοφόρησε απλά το κολοσσιαίο και δυσθεώρητο ντεμπούτο  LEFT HAND PATH των Σουηδών death metallers ENTOMBED, αλλά γεννήθηκε μια τεράστια σχολή που ακολούθησαν, ακολουθούν και θα ακολουθούν εκατοντάδες και παραπάνω μπάντες του ακραίου ήχου! Αυτό που γεννήθηκε τότε, αργότερα βαπτίστηκε Old School Swedish Death Metal (Σκηνή της Στοκχόλμης για την ακρίβεια) και έτσι είναι γνωστό έως και σήμερα. Όμως για προσπαθήστε να φανταστείτε πως μπορεί να ακουγόταν στα άγουρα ακόμα αυτάκια των τότε death metallers όταν πρωτο κυκλοφόρησε; Η τότε παγκόσμια death metal σκηνή ήταν ακόμα νέα και κάθε μέρα ξεπηδούσαν διάφορα φρέσκα συγκροτήματα τα οποία έχτιζαν σιγά σιγά με ποικίλες προτάσεις τον ήχο αυτό. Ο ήχος ε;…χμμ εδώ είναι το 50 % του μυστικού του δίσκου αυτού, αλλά για να λύσουμε το μυστήριο σωστά, πρέπει να πάμε δυο χρονάκια πιο πίσω, όταν και οι Σουηδοί ENTOMBED λέγονταν ακόμα NIHILIST…

Τα πρώτα ψήγματα μπήκαν στο δεύτερο demo των NIHILIST “Only Shreds Remain” του οποίου την παραγωγή είχε αναλάβει (και εκεί ξεκίνησε και η ιστορική τους συνεργασία) ο θρυλικός Tomas Skogsberg στα Sunlight Studios. Όμως, η “μαγιά” μπήκε από τον τότε κιθαρίστα τους, Leif "Leffe" Cuzner (R.I.P. 2006), ο οποίος και έμελλε να δημιουργήσει τον λεγόμενο "buzzsaw" guitar tone με χαμηλοκούρδισμα σε (Β), οδηγημένο μέσω του θρυλικού Boss HM-2 Heavy Metal pedal (τέρμα όλα) και διαμέσου του DS-1 Distortion pedal σε έναν Peavey ενισχυτή. Χαμούλης ε;;; Έτσι ξαναπάμε στον Ιούνιο του 1990 και με αυτόν τον ήχο κιθάρας σε συνεργασία με την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ παραγωγή (ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα) του Tomas Skogsberg και φυσικά τις απίστευτες συνθέσεις της μπάντας, μας παραδόθηκε το ΑΛΜΠΟΥΜ που έμελλε να μείνει στο πάνθεον του (κατά βάσει Ευρωπαϊκού) death metal ήχου! Μπορώ να γράφω και μιλάω για ώωωωρες ατελείωτες για το συγκεκριμένο άλμπουμ, αλλά αφού καλύψαμε τα στοιχειώδη, ας πούμε και μερικά ακόμα σημαντικά πραγματάκια…

 Εξώφυλλο: ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ για την ακρίβεια!!!!!! Τι σκοτεινιά και τι τρομερή εμπνευσάρααα είχε μέσα στο κεφάλι του το παλουκάρι ο Dan Seagrave και έφτιαξε αυτό το απίστευτο έργο?????? Μακράν μέσα στα πιο αγαπημένα μου εξώφυλλα δίσκων όλων των εποχών. 

Ο τίτλος: Παρμένος από το βιβλίο The Satanic Bible του γνωστού σατανούλη Anton LaVey, έχει να κάνει με το αντίστοιχο Left-Hand Path belief system.

Το ομώνυμο τραγούδι: Στο 3:54 του ομώνυμου τραγουδιού, αλλάζει όλο το μουσικό ύφος και ουσιαστικά λειτουργεί ως outro του όλη αυτή η συνέχεια, με τρομερό τζαμάρισμα από τη μπάντα δημιουργώντας μια απίστευτη mid-tempo ατμοσφαιρική διάθεση. Η πιανιστική αυτή μελωδία που οδηγεί αυτό το δεύτερο μισό του τραγουδιού, είναι παρμένη από το μουσικό θέμα της κλασσικής horror ταινίας του 1979  Phantasm.

Κλείνοντας, θα πω ότι απλά κυκλοφορώντας αυτό το θρυλικό πλέον ντεμπούτο τους οι ENTOMBED, σε τόσο μικρή ηλικία (18-άρηδες κατά μέσον όρο) άθελα τους ,δημιούργησαν με αυτήν τη νεανική αφέλεια τους αν θέλετε, έναν δίσκο πρώτη ύλη για όλο το Ευρωπαϊκό death metal που ακολούθησε από εκεί και πέρα και μάλιστα ταχύτατα, μιας και ΟΛΟΙ έσπευσαν (κάποιοι και μέσα στο 1990) να τους αντιγράψουν στα πάντα…..κάποιοι καλά ,αλλά οι περισσότεροι ούτε κατά διάνοια! Από εκεί και πέρα τα υπόλοιπα είναι γραμμένη ιστορία…..

DREAM THEATER - WHEN DREAM AND DAY UNITE (1989)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καραγεωργίου

Το 1989 έμελλε να είναι η χρονιά εκείνη, όπου ένα από τα πιο αρτιότερα progressive album όλων των εποχών, αν και θεωρήθηκε εμπορική αποτυχία, θα αποτελούσε ο ακρογωνιαίος λίθος όλων εκείνων των μουσικών όπου θα ξεκινούσαν το δικό τους συγκρότημα, τη δική τους μουσική πορεία και το progressive κύμα θα εξαπλώνονταν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Αν και η επόμενη τους κυκλοφορία ήταν η κοσμική αποκορύφωση της μπάντας, αυτή είναι μία ιστορία όπου θα αναφερθούμε σε κάποιο άλλο αφιέρωμα. Το πρώτο άλμπουμ των Dream Theater, με την ονομασία "When Dream And Day Unite", κυκλοφόρησε στις 11 Ιουνίου του 1989 μέσω της δισκογραφικής εταιρίας "Mechanic Records". Σε αυτό το εντυπωσιακό ντεμπούτο, όπου η αξία του και η ποιότητα του αναγνωρίστηκε δυστυχώς από πολλούς αργότερα, η τεχνική, η δεξιοτεχνία, η λυρικότητα, τα υψίφωνα φωνητικά και οι απίστευτες ερμηνείες από τον αγαπημένο Charlie Dominici βρίσκονται διάχυτες σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Είναι απίστευτο το γεγονός πως κατάφεραν πέντε υπέροχοι μουσικοί, μέσα από ένα δύσκολο μουσικό είδος, να δημιουργήσουν οκτώ συνθέσεις όπου παρόλη την απίστευτη προοδευτική και τεχνική τους νοοτροπία, η αμεσότητα, οι μελωδίες θα μας κατακτούσαν και θα συνεχίσουν να μνημονεύονται ακόμα και 32 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Ποια να ξεχωρίσεις... Από το εκπληκτικό ξεκίνημα του "A Fortune in Lies", το "Status Seeker" όπου οι τεράστιοι δάσκαλοι Marillion και Rush μνημονεύονται, το κορυφαίο instrumental στην μουσική τους ιστορία "The Ytse Jam" ή ακόμα και το "The Killing Hand" το σχεδόν εννιάλεπτο προοδευτικό τους έπος με τις απίστευτες ερμηνείες του Domonici. Η εμπορική αποτυχία του δίσκου, οδήγησε τα μέλη του σχήματος σε προσωπικές διαμάχες και στην αποχώρηση του τραγουδιστή Charlie Dominici μετά τις πέντε προγραμματισμένες εμφανίσεις των Dream Theater για την προώθηση του άλμπουμ. H ιστορία της μουσικής απέδειξε πως το συγκεκριμένο ντεμπούτο αποτέλεσε την αρχή ενός κινήματος όπου όμοιό του δεν έχει υπάρξει, τόλμησαν και έγραψαν την δική τους ιστορία...

GUNS N' ROSES - APPETITE FOR DESTRUCTION (1987)

Γράφει ο Πάνος Βαγενάς

Το 1987 πέντε αληταράδες έγραψαν ιστορία. Οι Axl, Slash, Duff, Steven και Izzy μέσα από δώδεκα Hard Rock τραγούδια κατάφεραν να περιγράψουν όλη την ζωή του δρόμου και κάθε λεπτομέρεια της αδυσώπητης πραγματικότητας των '80s. Οι Guns N' Roses μέσα από το Appetite For Destruction βγήκαν μπροστά χωρίς να αλλάξουν τίποτα από αυτό που πραγματικά ήταν, δεν συμβιβάστηκαν, δεν έγραψαν γλυκανάλατες μπαλάντες και φυσικά δεν προτίμησαν τον όποιο εύκολο δρόμο θα μπορούσε να τους οδηγήσει με ευκολία σε μια καλή θέση στα charts. Πρώτο single το Welcome To The Jungle, το οποίο απαγορεύτηκε αμέσως, με το MTV πάντως λίγο αργότερα να αναθεωρεί και να παίζει τελικά το videoclip μία και μοναδική φορά στις πέντε τα ξημερώματα. Αυτό που ακολούθησε ήταν κάτι το εξωφρενικό. Το κανάλι δέχτηκε την επόμενη μέρα χιλιάδες τηλεφωνήματα που απαιτούσαν να δουν ξανά και ξανά το video. Αυτό ήταν, η αρχή για τους Guns είχε γίνει και η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη και από ότι είχε ποτέ ονειρευτεί ο David Geffen όταν κατάφερνε μετά πολλών βασάνων να τους βάλει να υπογράψουν συμβόλαιο και να τους κλείσει στο studio! Sweet Child O' Mine, Paradise City, Nightrain, Mr Brownstone και it's so easy παίζουν παντού και εκτοξεύουν τις πωλήσεις του album από 200.000 σε πολλά εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη. Το εξώφυλλο του album λίγο μετά την κυκλοφορία του απαγορεύτηκε και την θέση του πήρε ο γνωστός σταυρός με τα μέλη της μπάντας. Προσωπικά αν βγάλω έξω το πιο μέτριο (αλλά όχι κακό) Anything Goes μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποια από τα υπόλοιπα κομμάτια του album. Όσο για τις μουσικές ικανότητες και το ταλέντο των μελών της μπάντας ότι και να πω θα είναι λίγο. O Rose έκανε ότι ήθελε με την φωνή του δίνοντας την εντύπωση στον ακροατή πως η μπάντα έχει δύο και τρεις τραγουδιστές, οι Slash και Izzy συμπλήρωναν με μια βίαιη και παρανοϊκή αίσθηση της αρμονίας ο ένας τον άλλον στις κιθάρες, ο Duff με το μπάσο του περνούσε τις punk επιρροές του στο όλο μουσικό αποτέλεσμα ενώ ο Steven στα drums είχε ένα απίστευτο feeling, μια πολύ καλή σταθερότητα σε Rock N' Roll μουσικά μονοπάτια και δεν χρειάζονταν να κάνει πολλά. Έπαιζε τόσο καλά και όσο απλά  ήθελαν τα συγκεκριμένα τραγούδια. Στο Rocket Queen ο ακροατής γίνεται και μάρτυρας μιας προσωπικής στιγμής του Axl Rose και της τότε κοπέλας του Steven Adler (!!!) που έκαναν sex μέσα στο studio ενώ ο Mike Clink τους ηχογραφούσε! Αξίζει τέλος να αναφερθεί πως το ηχητικό αποτέλεσμα του Appetite For Destruction, κατά τα λεγόμενα του Slash στην αυτοβιογραφία του, ο ίδιος αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας δεν μπόρεσαν ποτέ να το επαναλάβουν. Σε αυτό είχε τεράστια ευθύνη και o Mike Clink ως παραγωγός του album. To Appetite For Destruction είναι μέχρι και σήμερα το πιο επιτυχημένο (σε πωλήσεις) debut album όλων των εποχών και ένα από τα πιο επιτυχημένα hard rock album στην ιστορία της μουσικής. Οι Guns μετά από αυτό σιγά σιγά κάηκαν μέσα από τις καταχρήσεις τους, και η συνέχεια με τα Gn'R Lies και τα Illusions albums ήταν μεν καλή αλλά τίποτα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το πρώτο τους album. Σε αυτό έπαιξαν ρόλο και οι αλλαγές στο line up της μπάντας. Οι πέντε αυτοί τυπάδες πάντως έχουν να βρεθούν όλοι μαζί στην σκηνή από το 1990. Ο Axl Rose όταν ρωτήθηκε το 2014 αν υπάρχει περίπτωση να γίνει ένα reunion του original line up απάντησε με το γνωστό ''not in this lifetime'' (που δυστυχώς ισχύει ακόμα και σήμερα) ενώ ακόμα και το tour reunion των G3 (Axl, Slash & Duff) το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη από το 2016 είναι αδύνατον να πλησιάσει έστω και στο ελάχιστο το μεγαλείο του Appetite For Destruction. Εγώ προσωπικά πλέον ακόμα και αν οι G3 κυκλοφορήσουν νέο album έχω πάψει να τρέφω ουτοπίες. Album σαν το Appetite δυστυχώς σήμερα δεν μπορούν να υπάρξουν και πήραν την θέση τους στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και στις δισκοθήκες μας. Ήμουν έντεκα χρονών τότε και ακόμα και σήμερα κάθε φορά που ακούω έστω και μια νότα από το album τα συναισθήματα μου είναι τα ίδια ακριβώς με τότε. Rock n' Fn Roll αποθέωση!

 CANDLEMASS - EPICUS DOOMICUS METALLICUS (1986)

Γράφει ο Στέλιος Γερασίμου

1986… Την χρονιά που το thrash άρχισε να πατάει για τα καλά στα πόδια του με τρομερές κυκλοφορίες (Reign in Blood των Slayer, Pleasure to Kill των Kreator, το τρομερό Eternal Devastation των Destruction, το Darkness Descends των Dark Angel αλλά και τα αρχέγονα των Sodom και Sepultura με τα Obsessed by Cruelty και Morbid Visions αντίστοιχα, αλλά και πολλά άλλα…) το ντεμπούτο των Σουηδών ήρθε όχι ως κεραυνός εν αιθρία, αλλά ως ένα τεράστιο σύννεφο που έριχνε μαύρες σταγόνες στη γη καλύπτοντάς τη, για να αλλάξει το ρου της μεταλλικής μουσικής… Riffs αργόσυρτα, βασανιστικά, βυθίζονται μέσα στην λάσπη, την ώρα που πασχίζουν αλλά δεν καταφέρνουν να βγουν από το βούρκο που τα τραβάει άλλο και πιο κάτω.... Rhythm section βαρύ…. πολύ βαρύ…. σε σημείο που θυμίζει νεκρική πομπή... επιτάφιο θρήνο... "Hate is my only friend, pain is my father, torment is delight to me...." ακούγεται στο Solitude… Το “καλωσόρισμα” της μπάντας στον ανυποψίαστο μέχρι τότε ακροατή… Ο Johan Lanquist βογκάει, σπαράζει, υποφέρει να βγάλει κάθε λέξη από το στόμα του. Η απόκοσμη φωνή του σε ταξιδεύει στο απόλυτο σκότος χωρίς επιστροφή. Οι στίχοι βγαλμένοι από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ψυχής του Leif Edling δεν σε αφήνουν να σηκώσεις το κεφάλι σου για μια ανάσα. Σε διαπερνούν, καίνε τα σωθικά σου χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις… Ο δίσκος που ήρθε για να ισοπεδώσει και να εξαφανίσει κάθε ελπίδα, κάθε αισιοδοξία, κάθε αχτίδα φωτός στην ψυχή του ακροατή. O δίσκος του οποίου τη ζοφερότητα και την αποπνικτική ατμόσφαιρα όσο και να προσπάθησαν μετά οι ίδιοι οι Candlemass, δεν κατάφεραν να αποδώσουν ποτέ ξανά, όσο  καλές κι αν  ηταν οι μετέπειτα κυκλοφορίες (ειδικά το Nightfall ήταν καταπληκτικό), όσο και τρομερός τραγουδιστής και αν ήταν ο Messiah Marcolin. 

O δίσκος που γέννησε ένα ολόκληρο μουσικό ιδίωμα: Το Doom Metal....... 

Epicus, Doomicus, Metallicus..... 

HELLOWEEN - WALLS OF JERICHO (1985)

Γράφει η Κατερίνα Στάντζου

To 1985 η παρέα των Kai Hansen, Michael Weikath, Marcus Grosskopf και Ingo Schwitchtenberg, συνδυάζοντας την επιθετικότητα και τον γρήγορο ρυθμό του thrash metal με το βρετανικό NWOBHM και προσθέτοντας τον δικό τους συνθετικό και μελωδικό οίστρο, αποκρυστάλλωσαν πριν ακόμη βγουν από την δεκαετία του '80, τα ηχητικά συστατικά αυτού που σήμερα είναι γνωστό ως Ευρωπαϊκό Power Metal. Παρά το γεγονός ότι το Walls of Jericho κινείται περισσότερο σε speed/thrash μονοπάτια, παράλληλα οδήγησε βάζοντας το πρώτο λιθαράκι , στη δημιουργία ενός νέου είδους που επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει μουσικά μπάντες μέχρι και σήμερα.

 

BATHORY - BATHORY (1984)

Γράφει ο Σπύρος Ψευτούδης

Το balck metal εκ τη γενέσει του! 

Ο Thomas Borje Forsberg, κατά κόσμον Quorthon, το 1983 δυτικά της Στοκχόλμης δημιούργησε (επινόησε) τους Bathory εμπνευσμένος από την αιμοσταγής κόμισσα της Ουγγαρίας Elisabeth Bathory η οποία ως γνωστών έπαιρνε το μπάνιο της στο αίμα των γυναικείων θυμάτων της για να γίνει ομορφότερη...!

Το ομότιτλο ντεμπούτο των σουηδών έφερε το black metal στο προσκήνιο, ορίζοντας πώς πρέπει να ξεκινήσει και να είναι το είδος αυτό, με οξύμωρο τρόπο βεβαίως βεβαίως! Απόδειξαν πώς γίνεται να δημιουργεί κανείς μοναδικά εώς τότε πράγματα με πολύ περιορισμένα έξοδα και κόστος, καθώς η φθηνή παραγωγή του άλμπουμ Βathory ανέδειξε το ταλέντο του Quorthon. Ηχογραφήθηκε αρχές του 1984 σε ένα γκαράζ με την βοήθεια του πατέρα του, με το τελικό ποιοτικό αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται από μέτριο εώς κακό.. Κάθε κομμάτι του δίσκου είναι διαφορετικό, με ιδιαίτερες εισαγωγές και ευφάνταστα solos. Στο στιχουργικό μέρος πάνω κάτω τα αναμενόμενα (κατανάλωση αίματος αγγέλων, βιασμοί παρθένων κ.ο.κ) με διαφορετικό τρόπο.

Το ντεμπούτο των Bathory κατάφερε το εξής περίεργο στην τότε black metal σκηνή που βρισκόταν σε εμβρυακό στάδιο.. έκανε μόδα την κακή ποιότητα ήχου κρατώντας όμως την αυθεντικότητά του σε υψηλό επίπεδο! Ένα album που ανήκει σε κάθε black-μεταλλά γιατί απλά δημιούργησε το είδος του black metal!

YNGWIE MALMSTEEN - RISING FORCE (1984)

Γράφει ο Αντώνης Τσιγώνιας

Το 1983 και σε ηλικία μόλις 20 ετών, ο Malmsteen συμμετέχει στα 2 ντεμπούτα άλμπουμ (των Steeler-Steeler του Ron Keel και των Alcatrazz-No Parole from Rock 'n' Roll του Graham Bonnet) στα οποία παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα γραφής του τόσο στο συνθετικό, όσο στο τεχνικό κομμάτι και ιδιαίτερα στον τρόπο παιξίματος. Ένα χρόνο αργότερα ο εκ Σουηδίας ορμώμενος (και Αμερικανός πλέον) κιθαρίστας κυκλοφόρησε από την Polydor το πρώτο του εγχείρημα με τίτλο "Rising Force" το οποίο τον σημάδεψε σε τέτοιο βαθμό, ώστε το χρησιμοποίησε και ως όνομα για τη μπάντας του σε μερικούς δίσκους. 

Σε αυτό το άλμπουμ και με τη συμμετοχή του πρωτοεμφανιζόμενου Jeff Scott Soto στα φωνητικά (που έκανε αίσθηση και έδεσε αμέσως με το μουσικό στυλ του Malmsteen), του Jens Johansson στα πλήκτρα και του εμβληματικού ντράμερ των Jethro Tull, Barriemore Barlow, ο Malmsteen στην καλύτερη και πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του, παραδίδει μαθήματα υψηλού επιπέδου επικού, μελωδικού power metal εμπλουτισμένου με πολλά στοιχεία κλασικής μουσικής (το επονομαζόμενο και neoclassical power metal του οποίου θεωρείται και ο δημιουργός). Συνθέσεις όπως τα εμβληματικά instrumental "Black Star" και "Far Beyond the Sun" είναι πλέον κλασσικές και θεωρούνται <<προαπαιτούμενες γνώσεις>> για κάθε guitar hero (και όχι μόνο) που σέβεται τον εαυτό του και την εξάχορδη. Πρόκειται για έναν άκρως επιδραστικό δίσκο με πρωτότυπες συνθέσεις και κιθαριστικά σόλο (που όμοια δεν είχαν ακουστεί παρά μόνο ένα χρόνο νωρίτερα από τον ίδιο) που επηρέασε πάρα πολλές μπάντες, δημιούργησε και ενέπνευσε γενιές κιθαριστών και μνημονεύεται ακόμα και σήμερα.

IRON MAIDEN - IRON MAIDEN (1980)

Γράφει ο Στέλιος Γερασίμου

1980… Χρονιά ορόσημο για το heavy metal… British Steel, Heaven and Hell, Breaker, Welcome to Hell, Animal Magnetism, Ace of Spades… Χρειάζεται να συνεχίσω; Το NWOBHM είχε σιγά σιγά ξεπροβάλλει το κεφάλι του, από την κοιλιά των Sabbath/Priest με συγκροτήματα όπως οι Raven, Diamond Head, Venom, Holocaust, Blitzkrieg... Χρειαζόταν όμως μια γερή ώθηση για να μπορέσει να δώσει το παρόν και να δημιουργήσει ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα στο χώρο της metal μουσικής… Και η ώθηση αυτή ήταν το θρυλικό ομώνυμο ντεμπούτο του ίσως μεγαλύτερου και επιδραστικότερου metal συγκροτήματος των Iron Maiden και το οποίο κυκλοφορεί στις 14 Απρίλιου του 1980 με το αξέχαστο εξώφυλλο το οποίο μας συστήνει τον Eddie the Head για πρώτη φορά σε δίσκο. 

Οι πολλές επιρροές του τότε πιτσιρικά μπασίστα Steve Harris από Thin Lizzy, UFO, Judas Priest σε συνδιασμό με τα βίαια ξεσπάσματα από τα punk rock βιώματα του τραγουδιστή Paul Di Anno, αποτυπώνονται στο μέγιστο βαθμό σε έναν δίσκο του οποίου η ενέργεια θύμιζε έκρηξη πυρηνικού αντιδραστήρα!!! Ένας δίσκος με απίστευτο τσαμπουκά, αλητεία, ταχύτητα αλλά και μέτρια παραγωγή από τον Wil Malone (ακόμα τον στολίζει ο Harris…) η οποία όμως δεν μπορούσε να σκιάσει την λάμψη των διαμαντιών που είχαν ηχογραφηθεί!!! Δεν έλειπε τίποτα. Δισολιές, ατσάλινες κιθάρες oι οποίες έδεναν σαν τσιμέντο από τους Murray / Stratton... Οι μπασογραμμές του Harris ακούγονταν φρενήρεις, ταχύτατες, ενώ ο Clive Burr σφυροκοπούσε ανελέητα τα δέρματα από τα drums του, πολλές φορές παρασέρνοντας τους υπόλοιπους στο εξοντωτικό ρυθμό του… Φυσικά ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει στη επιβλητική και συνάμα εκρηκτική παρουσία του Paul Di Anno, η οποία σε συνδυασμό με την τραχιά, ακατέργαστη αλλά και πολλές φορές ευαίσθητη και αισθαντική χροιά του (άκου Strange World), έδινε τρομερή ενέργεια στα lives. Το περιεχόμενο είναι άνευ σχολιασμού. Όλα τα κομμάτια είναι διαμάντια. Εδώ συμπεριλαμβάνεται το κατά πολλούς καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι Maiden: Το Phantom of the Opera. 

Δεν έχει νόημα νομίζω να συνεχίσω…. Η ιστορία δικαίωσε τους Iron Maiden με μια μυθική πορεία η οποία συνεχίζεται ακόμη και σήμερα. Το Iron Maiden ήταν η αρχή αυτής της πορείας και ίσως το καλύτερο ντεμπούτο συγκροτήματος ever. Καλύτερο ίσως και από αυτό το Black Sabbath….

BLACK SABBATH - BLACK SABBATH (1970)

Γράφει ο Πάνος Βαγενάς

Το 1970 γεννήθηκε ένα νέο μουσικό είδος. Μία πανδαισία συναισθημάτων, ένα ορμητήριο έκφρασης ακόμα και της πιο αρρωστημένης σκέψης, ένας μουσικός σκοτεινός Παράδεισος ο οποίος μέσα από δύο λέξεις μπορούσε να αγκαλιάσει στοργικά την έννοια της απόλυτης ελευθερίας: Heavy Metal! Οι τέσσερεις δημιουργοί του ήταν οι  Ozzy Osbourne, ο Tonny Iommi, o Geezer Butler και ο Bill Ward. Τι να πω γι' αυτό το ηχητικό μεγαλείο. Ακόμα και σήμερα κάθε φορά που ακούω ολόκληρο το Black Sabbath ακούγεται τόσο φρέσκο στα αυτιά μου που νιώθω ότι κυκλοφόρησε μόλις χθες! Ένα από τα επιδραστικότερα album όλων των εποχών που μεγάλωσε και μεγαλώνει γενιές και γενιές μουσικών και οπαδών, τα κιθαριστικά riff του Iommi τόσο βαριά, απλά, αλλά και τόσο εύκολα να μπαίνουν στο μυαλό σου και να μένουν εκεί για πάντα. O Οzzy  μέσα από τον τίτλο του απόλυτου άρχοντα του σκότους να φτύνει φλόγες απαγγέλοντας ύμνους παρέα με τον Εωσφόρο ο Geezer να κάνει με το μπάσο του τις λέξεις μαύρη μαγεία να μοιάζουν με Κυριακάτικο συμπόσιο ενώ ο Bill Ward να χτυπάει τα τύμπανα της κόλασης τρομάζοντας ακόμα και τους ίδιους τους δαίμονες! The Wizard, Black Sabbath, Behind the wall of sleep, την διασκευή του Evil Woman αλλά και το Θεικό N.I.B που είναι και προσωπικά για εμένα το καλύτερο άσμα που έγραψαν ποτέ..! Αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Επτά τραγούδια και νιώθεις πως ακούς διακόσια! Από το 1970 για όλους εμάς τους λάτρεις της σκληρής μουσικής αυτοί οι τέσσερεις τυπάδες ήταν είναι και θα είναι πραγματικά οι φύλακες άγγελοι μας! Νιώθω υπερβολικά ευλογημένος που είχα την τύχη να τους δω με το original line up στο Terra vibe το 2005. Νομίζω ήδη είπα πολλά. Λατρεμένο album, ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα που κυκλοφόρησαν ποτέ αλλά και η επιτομή της σκληρής μουσικής μέσα από την οποία γεννήθηκε το Heavy Metal. Υποκλίνομαι.