Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το «δεν πιστεύω στα αυτιά και τα μάτια μου» έχει πλέον υπόσταση. Είναι από τις λίγες φορές που έχω αφοσιωθεί στο παίξιμο ενός κιθαρίστα με κομμένη την ανάσα και μία σύνθεση 5 λεπτών φάνηκε να διαρκεί αιώνες! Είναι η περίπτωση που ο θεός Vai αφήνει στην άκρη το γρήγορο και εφετζίδικο παίξιμό του και χτίζει σχεδόν μόνος του μία μαγευτική ατμόσφαιρα.
Με μία κιθάρα με τρείς λαιμούς (μπάσο, 6χορδη και 12χορδη κιθάρα) μας ταξιδεύει στον μοναδικό και αδιανόητο μουσικό του κόσμο. Όσο με το αριστερό του χέρι σχηματίζει μία πανέμορφη μελωδία στην εξάρχοδη, με το δεξί χτυπά τις ανοιχτές χορδές του μπάσου και δημιουργεί έτσι μία απλή αλλά τελείως ταιριαστή μπασογραμμή... και όσο σολάρει με το αριστερό χέρι σχηματίζει έναν αρπισμό με το δεξί του χέρι στην δωδεκάχορδη και όλο αυτό πάλι από την αρχή...Α ναι, μέσα σε όλα αυτά είχε και μία μικρή άρπα στο σώμα της κιθάρας στην οποία περνούσε το χέρι του λίγο πριν ξεκινήσει να παίζει από την αρχή...
Το γεγονός όμως ότι το κάνει λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, είναι ικανό να σε τρελάνει! Όχι μόνο δεν υπήρξε νότα ή κίνηση του χεριού του που να είναι περιττή, αλλά κατάφερε να δημιουργήσει σχεδόν μόνος του έναν μουσικό κόσμο που κανένας μας ποτέ δεν θα φανταζόταν! Δύο λοιπόν είναι τα σημερινά διδάγματα: Πρώτον, μην τολμήσετε ποτέ να κάνετε το λάθος που έκανα εγώ και υποτιμήσετε στο ελάχιστο τον Steve Vai και δεύτερον, αν σας άρεσε το "Teeth Of The Hydra", που να ακούσετε ολόκληρο τον δίσκο... Απλά λέω!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου