Τέσσερα χρόνια μετά το πολύ καλό Chapter X, οι αγαπημένοι σουηδοί progressive power metallers Tad Morose, επιστρέφουν με το δέκατο τους στούντιο άλμπουμ με τίτλο "March of the Obsequious", που κυκλοφόρησε στα μέσα του Σεπτέμβρη από την GMR Music Group.
Ο (πάλαι ποτέ ταλαντούχος και νυν στις υψηλότερες θέσεις των ικανότερων τραγουδιστών του ευρωπαϊκού metal) Ronny Hemlin στα φωνητικά από το 2008, πλαισιώνεται από τους Christer "Krunt" Andersson (κιθάρες) και Peter Morén (ντραμς). Σε ό,τι αφορά υπόλοιπο το line-up υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις, καθώς οι Kenneth Jonsson (κιθάρες) και Johan Löfgren (μπάσο), έχουν αντικατασταθεί από τους Markus Albertson και Tommi Karppanen αντίστοιχα.
Το εξώφυλλο, ανώτερο από τον προκάτοχό του, είναι όμορφο και σκοτεινό, όπως και όλη η ατμόσφαιρα του δίσκου. Σχετικά με την παραγωγή, από τη μια θα έπρεπε να είναι ίσως καθαρότερη και τα φοβερά κατά τα άλλα φωνητικά του Hemlin λιγότερο παραμορφωμένα. Από την άλλη όμως, ίσως είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που ενδυναμώνουν την αύρα που πηγάζει από το άλμπουμ και τονίζουν εκείνα τα στοιχεία που θέλει να μεταδώσει η μπάντα με τη συγκεκριμένη δουλειά: Ένα δυνατό, βαρύ και σκοτεινό μουσικό έργο, με αργόσυρτους mid tempo ρυθμούς και όμορφες μελωδίες αποτελούμενο από ένα σύνολο 10 τραγουδιών. Πρόκειται για έναν δίσκο ο οποίος στο σύνολό του, ακροβατεί μεταξύ του power και του doom metal, με τις φρενήρεις ταχύτητες που μας είχαν συνηθίσει στις προηγούμενες δουλειές τους οι Tad Morose, να απουσιάζουν. Οι συνθέσεις, αν και μικρές σε διάρκεια, δεν είναι σε καμία περίπτωση απλές, με αποτέλεσμα να χρειάζονται περισσότερες από μια ακροάσεις. Τα σόλο στις κιθάρες είναι προσεγμένα και πάρα πολύ καλά εκτελεσμένα. Τα εξαιρετικά και βαριά ριφ, σήμα κατατεθέν της μπάντας, ταιριάζουν απόλυτα με την τραχιά φωνή του Hemlin, η οποία σε συνδυασμό με την όχι τόσο εμφανή παρουσία πλήκτρων, μετατρέπει τους Tad Morose από prog power σχήμα που ήταν κάποτε, σε ένα power metal σύνολο με κάποια ψήγματα progressive metal, φέρνοντας στο μυαλό κατά κύριο λόγο τους Evergrey, αναμεμειγμένους μουσικά με αναφορές του metal των 90's.
Η ακρόαση αρχίζει δυναμικά με το ομώνυμο κομμάτι "March of the Obsequious" με καταιγιστικά ριφ που θυμίζουν τους Evergrey, ενώ συνεχίζει το πιο αργό "Witches Dance". Στο φοβερό ανατολίζον "Phantasm" με τις όμορφες μελωδίες, οι ρυθμοί ανεβαίνουν, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο υπέροχο "A Trail of Sins" ενώ το "Dying" είναι μια κλασική Tad Morose, της Ronny Hemlin εποχής, σύνθεση. Στο "Escape" εμφανίζονται τα progressive εκείνα στοιχεία που τόσο πολύ μας λείπουν από τους τελευταίους δίσκους των Σουηδών. Το "A Quilt of Shame" είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό τραγούδι της ατμόσφαιρας του δίσκου, όπως και το "Legion" ενώ στο κομμάτι "This Perfect Storm" που κλείνει την ακρόαση, οι ρυθμοί εναλλάσσονται με πολύ ωραίο τρόπο, γεγονός που το κάνει μία από τις ωραιότερες συνθέσεις του άλμπουμ.
Συνοψίζοντας, η συγκεκριμένη δουλειά δεν ανήκει στην κορυφή της δισκογραφίας των σουηδών, εκεί που βρίσκεται με ασφάλεια το ανυπέρβλητο "Modus Vivendi" (2003). Παρ' όλα αυτά όμως οι Tad Morose μας δίνουν έναν δίσκο καλύτερο από τον προηγούμενο, απόρροια όχι μόνο της ποιότητάς τους, της έμπνευσης και της επιμονής τους, αλλά και της ατέρμονης αγάπης του συγκροτήματος για τη μουσική. Το "March of the Obsequious" είναι ένας ακόμα αξιόλογος, άκρως ενδιαφέρον και ποικιλόμορφος δίσκος, που ακούγεται ευχάριστα. Ένα άλμπουμ που αποτελείται από ένα μοναδικό συνδυασμό διαφορετικών ρυθμών και ηχοχρωμάτων, πάντα όμως στα πλαίσια της μουσικής και των μελωδιών των σουηδών που όχι μόνο δεν θα μας κάνει να βαρεθούμε σε καμία περίπτωση, αλλά που κατά..."περιόδους" θα μας κάνει να ανατριχιάσουμε!!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου