ΑΝΑΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ATHENS ROCKS: GHOST, ROTTING CHRIST, CANDLEMASS, TYPHUS.
Ανταπόκριση🖊/φωτογραφίες📸/video📹: George Telidaros
Σε έναν “καυτό” συναυλιακά Ιούνιο, είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε ζωντανά μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα ιστορικά στον χώρο τους αλλά και τους… Ghost.
Ο περιβάλλοντας χώρος του ΟΑΚΑ αποδείχθηκε ικανοποιητικός για την φιλοξενία της διοργάνωσης και το πρόγραμμα τηρήθηκε με ακρίβεια. Ο ήχος ήταν πολύ καλός από το πρώτο, έως το τελευταίο συγκρότημα. Επειδή στην Ελλάδα λέμε μπράβο για τα αυτονόητα, να δώσουμε συγχαρητήρια στην διοργάνωση…
Το δυσκολότερο έργο του φεστιβάλ πάντα το έχουν οι μπάντες που ανεβαίνουν πρώτες στην σκηνή. Ήρωες του φετινού Athens Rocks οι thrashers Typhus. Οι πρώην Nuclear Terror, απέδωσαν τα κομμάτια τους με μεγάλη όρεξη και σιγουριά που έχουν αποκομίσει από τις ευρωπαϊκές τους εμφανίσεις. Είναι είδηση για εμάς όταν μια μπάντα μας εμφανίζεται στο Wacken άλλωστε. Το τεχνικό thrash των Typhus σίγουρα κέρδισε θαυμαστές, πέραν των ατόμων που μαζεύτηκαν στην πρώτη σειρά για να τους υποστηρίξουν. Μπράβο στα παιδιά για την άψογη τους παρουσίαση.
Setlist:
Only Ashes Remain / Catacombs of Sancre Tor / Serpents of an Aberrant Reality / In Our Image, After Our Likeness / Dyatlov Pass / Pride Breaker / Terrorzone.
Μετά τα απαραίτητο διάλειμμα στην σκηνή ανέβηκαν οι θρυλικοί doom metallers Candlemass. Είμαι σίγουρος πως όποιος δεν τους έχει δει ζωντανά θα ξαφνιάστηκε ευχάριστα από το κέφι και την απόδοση στα ιστορικά κομμάτια τους. Η αρχή έγινε με το Mirror Mirror και κάπου εδώ σταματάω να γράφω και σας αφήνω να αναρωτιέστε για την ούτως ή άλλως απερίγραπτη αυτή εμπειρία. Αυτό που προσωπικά με απασχολούσε, ήταν πως θα απέδιδε ο frontman Johan Längquist, καθώς επέστρεψε στην μπάντα μετά από 32 χρόνια όντας ο τραγουδιστής του επικών διαστάσεων για την doom metal σκηνή, Epicus Doomicus Metallicus.
Ευτυχώς η μπάντα δείχνει να βρίσκεται σε πολύ καλή εποχή, με μεγάλη όρεξη κάτω από τον συννεφιασμένο αθηναϊκό ουρανό, αποδεικνύοντας πως παραμένουν ένα υπολογίσιμο μέγεθος που αγαπά αυτό που κάνει. Μας άρεσε επίσης η επικοινωνία με το κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε θερμά για απόγευμα Κυριακής με ζέστη, τραγουδώντας ύμνους όπως τα Crystal Ball, The Well Of Souls αλλά και το πρόσφατο Sweet Evil Sun. Για το τέλος της εμφάνισης τους είχαμε το Solitude όπου και μας αποχαιρέτησαν με ευχαριστίες. Πραγματική ευγνωμοσύνη όμως νιώθουμε όλοι εμείς που είχαμε την τιμή να τους απολαύσουμε.
Setlist:
Mirror Mirror / Bewitched / Under the Oak / Dark Are the Veils of Death / Crystal Ball / Sweet Evil Sun / The Well of Souls / A Sorcerer’s Pledge / Solitude.
Πλέον ο χώρος άρχισε να γεμίζει ικανοποιητικά και την θέση τους στην σκηνή πήραν οι εγχώριοι τιτάνες Rotting Christ. Σκεφτόμουν πριν το show, πόσες φορές έχω δει τον Σάκη Τόλη με την παρέα του σε συναυλίες και έχασα το μέτρημα. Πραγματικά οι Rotting Christ έχουν καταφέρει να κάνουν το όνομα τους συνώνυμο του ελληνικού metal. Για να γίνει αυτό βέβαια χρειάζεται συνέπεια και ποιότητα. Αυτό επιτυγχάνεται σχεδόν με κάθε κυκλοφορία των Αθηναίων αλλά η πραγματική δύναμη αυτής της μπάντας είναι τα live.
Με μια εμφάνιση που μου θύμισε αρκετά την περσινή στο Release, οι Rotting Christ δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Καταιγιστικοί, εξαπολύοντας με ορμή και πάθος το ένα κομμάτι μετά το άλλο, έκαναν σίγουρο πως δεν θα είχαμε πολλή ενέργεια για τους Ghost.
«Και οι επτά άγγελοι σάλπισαν…» ακούστηκε από τα ηχεία και λάβαμε θέσεις για την μάχη των δαιμόνων που θα ακολουθούσε. ΧΞΣ το εναρκτήριο κομμάτι της μπάντας σε ένα setlist φτιαγμένο και αποδιδόμενο άψογα. Πραγματικά από τις καλύτερες εμφανίσεις τους που έχω παρακολουθήσει. Η ενέργεια που βγάζουν οι Κωστής Φουκαράκης στην κιθάρα και ο Κώστας Χελιώτης είναι απίστευτη. Σε συνδυασμό με την φωνή του Σάκη, την άνεση που ερμηνεύει, δίνουν στην μπάντα τον αέρα να κερδίζει κάθε αρένα σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.
Ακούσαμε πολλά σπουδαία κομμάτια αλλά από τα Societas Satanas / Non Serviam δεν βγήκε κανείς αλώβητος. Σπουδαία εμφάνιση από την τεράστια ελληνική μπάντα!
Setlist:
ΧΞΣ / Κατά τον Δαίμονα Εαυτού / Fire, God and Fear / Dub-Sag-Ta-Ke / Demonon Vrosis / Societas Satanas / Non Serviam / In Yumen-Xibalba / Grandis Spiritus Diavolos / The Raven / Noctis Era.
Σε λίγο οι Ghost θα έκαναν την εμφάνιση τους αποκαλύπτοντας ένα από τα εντυπωσιακότερα σκηνικά που έχουμε δει στην Ελλάδα. Ένα ανίερο σκηνικό καθεδρικού στήθηκε, με πλούσιο χώρο για όλα τα Nameless Ghouls του Papa Emeritus. Πραγματικά μεγάλη παραγωγή που συγκρίνεται άνετα, με αυτές ονομάτων με πολύ μεγαλύτερη ιστορία και προσφορά. Δηλώνω πως δεν με συγκινούσαν οι Ghost. Διαφορετικοί, ξεχωριστοί, αμίμητοι.. Έως εκεί για εμένα.
Ο χώρος γύρω μου, στο πίσω μέρος της αρένας δυστυχώς δεν γέμισε. Οι Ghost δεν είναι metal, μάλλον για αυτό. Τραγικές αντιλήψεις που στερούν σε πολλούς στιγμές που διαρκούν μια ζωή. Δεν μας χάλασε όμως το απολαύσαμε και το ζήσαμε με άνεση.
Εν μέσω επευφημιών και των ήχων του Kaisarion, εμφανίζεται όλη η ομάδα των υπερ-ταλαντούχων τεχνικά μουσικών, Nameless Ghouls με τον Tobias Forge να κλέβει φυσικά την παράσταση και τα βλέμματα όλων. Κάτι που δεν σταμάτησε ποτέ, σε όλη την διάρκεια της συναυλίας παράστασης των Ghost. Aκολούθησε το Rats κάνοντας όλο τον κόσμο να χοροπηδάει, παίρνοντας μέρος σε όλη αυτήν την γιορτή που μας έχουν στήσει οι Σουηδοί. Μετά έπαιξαν τα Faith, Spillways και το Cirice όπου έγινε ο κακός χαμός, με το κοινό να τραγουδά με όλη του την δύναμη τους στίχους. Φώτα, καπνοί, κομφετί, ανάσταση του πρότερου πάπα με σκοπό το σόλο σαξόφωνο(!), από όλα με μπόλικη δόση χιούμορ είχε το show της μπάντας.
Η εκκεντρική εμφάνιση του πολυμελούς συγκροτήματος συνέχισε να μας χαρίζει σπουδαίες αναμνήσεις με τα Hunter’s Moon, Ritual, Watcher in the Sky , Year Zero, τον ηγέτη της μπάντας Tobias Forge να χορεύει και να διασκεδάζει μαζί μας. Γενικότερα όλη η κινησιολογία της μπάντας ήταν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σίγουρα στα μέρη μας. Ένα show απαράμιλλο κ μοναδικό. Όσο η εμφάνιση προχωρούσε γινόμασταν μάρτυρες του σπουδαίου έργου που μας παρουσίαζαν. Πραγματικά έχει πέσει πολλή δουλειά και μελέτη σε όσα συμβαίνουν σε ένα live των Ghost. Οι νοσταλγικές 70’s νότες των Ghost παντρεμένες με τους funk, heavy, blues ρυθμούς του ιδιοφυούς Forge είναι ένα μουσικό θαύμα. Πως αλλιώς να εξηγήσει κάποιος κομμάτια σαν το Mary On A Cross; Τον χαμό του Kiss The Go Goat;
Όσο πλησιάζαμε στο στενάχωρο τέλος αυτής της εμπειρίας ευχόμουν να μην τελείωνε ποτέ… Εκεί για encore μας περίμενε το καλύτερο: Dance Macabre και Square Hammer. Όλος ο κόσμος στον αέρα. Τα φώτα σκηνής σβήνουν, του κοινού ανάβουν και η εμπειρία αυτή λαμβάνει τέλος. Μέχρι την επόμενη. Που θα είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και αξιομνημόνευτη όσο και αυτή.
Δεν ήμουν ποτέ θαυμαστής των Ghost… Όπως πολλοί από εσάς αλλά θα γίνετε. Πιστέψτε με. Θα σας πω πως, δώστε μου λίγο χρόνο μόνο να ελέγξω που βρίσκονται οι δίσκοι τους, γιατί έχουν καθυστερήσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου