ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΒΑΓΕΝΑΣ 🖊
"To 1991 οι καιροί σε γενικές γραμμές ήταν δύσκολοι αλλά για τον κόσμο της σκληρής μουσικής ήταν περίεργοι. Οι καθαρόαιμες Heavy Metal μπάντες σταθερά γνώριζαν άνθηση και πολλές από αυτές έβλεπαν τα album τους να πετυχαίνουν τεράστια εμπορική επιτυχία. Στην rock & hard rock σκηνή όμως ένιωθα ότι ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να διαχωρίζει την ήρα από το στάρι .Η Generation X αντιμετώπιζε νέες προκλήσεις, είχε πολλές ανησυχίες και προβλήματα και ήθελε να ακουστεί η φωνή μέσα από κάτι διαφορετικό. Μέσα σε όλα αυτά οι Guns n’ Roses μας είχαν αφήσει στην αναμονή για την κυκλοφορία νέου υλικού από την εποχή του Gn’R Lies (1989) και τα νέα που μαθαίναμε από διάφορα έντυπα της εποχής καθώς και από το MTV ήταν πως τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την μπάντα. Ο Rose μόλις είχε χωρίσει με την Erin Everly, οι Slash και Duff ήταν χαμένοι πότε σε μπαράκια και πότε σε home parties παρέα με πολλά λίτρα αλκοόλ και drug dealers, o Steven Adler δεν ήταν πλέον στο συγκρότημα και ο Izzy Stradlin εξαφανισμένος από παντού να παλεύει με τους δαίμονες του. Ένα απόγευμα του Ιουλίου λοιπόν θυμάμαι, έπαιζα το μπιλιάρδο μου στην ‘’Αφροδίτη’’ στον Περισσό, άκουσα από τα ηχεία του μαγαζιού μια εισαγωγή ενός τραγουδιού με drums.Δεν έδωσα σημασία, αλλά ένας φίλος μου φώναξε, ‘’κοίτα ρε στην οθόνη, κοίτα!’’ Γυρνάω και βλέπω τον Arnold Schwarzenegger και μια λεζάντα από κάτω να γράφει : Guns n’ Roses – You Could Be mine - Terminator 2 Judgement Day OST!!"
"Παράτησα το μπιλιάρδο και χάζευα το video.H συμμορία είχε κάνει ένα απίστευτο come back με ένα καθαρά αντιεμπορικό single.Η οργισμένη φωνή του Rose γεμάτη τσαμπουκά, οι στίχοι όλο θράσος και ειρωνεία και οι κιθάρες των Slash & Stradlin ξύπνησαν στο μυαλό μου μνήμες της Appetite for Destruction εποχής.Aπό τότε μέχρι και τον Σεπτέμβριο το συγκεκριμένο κομμάτι το είχα ακούσει τουλάχιστον 100 φορές στο MTV και στο ραδιόφωνο. Όλο το καλοκαίρι που ακολούθησε τα νέα για τους Guns γέμιζαν όλο τον παγκόσμιο μουσικό τύπο. Νέος drummer ο Matt Sorum (τον οποίον και θυμόμουν από το video των Cult, ‘’Edie ciao baby’’) νέο μέλος στα Keyboards ο Dizzy Reed, η μπάντα σε περιοδεία headliners για πρώτη φορά, συναυλιακά riots και το νέο album στα δισκάδικα τον Σεπτέμβριο!"
"Μάζευα χρήματα όλο το καλοκαίρι και τέλος του Σεπτέμβρη φεύγω για το happening!Στο μαγαζί υπήρχαν δύο αφίσες με το εξώφυλλο του album σε πορτοκαλί και μπλε φόντο. Τίτλος Use Your Illusion I & II.Δύο διπλά βινύλια, δύο cd η δύο κασέτες. Έβγαλα όσα χρήματα είχα μαζέψει από την τσέπη και προτίμησα τα δύο cd.Γύρισα στο σπίτι μου ενθουσιασμένος και κλείστηκα στο δωμάτιο μου. Έβαλα στο player το Illusion I και ένα αρρωστημένο μπάσο παραλίγο να μου κάψει τα ηχεία!Right next door to hell..!Στίχοι και μουσική μια πραγματική κόλαση!Hard rock υστερία με πολλές δόσεις από punk attitude, ένας ήχος κιθάρας ποτισμένος με μπόλικο Jack Daniels και η φωνή του Rose πιο raspy από ποτέ!!Τα booklets των cds πραγματικές εγκυκλοπαίδειες όπου και έβρισκες τα πάντα! Στίχους, πλούσιο φωτογραφικό υλικό, και τους συντελεστές κάθε κομματιού αναλυτικότατα. Συνέχεια με το dust n’ bones και lead vocals από τον Izzy Stradlin!Rock ρυθμός, στίχοι που με πέταξαν στην πιο σκληρή μορφή της πραγματικότητας του δρόμου και μια παρέα έξη τυπάδων που ξεδίπλωνε το αστείρευτο ταλέντο της. Στο live and let die η μπάντα διασκευάζει Paul McCartney, πετυχαίνοντας να δέσει το συγκεκριμένο κομμάτι απόλυτα επάνω στον δικό της ήχο. Τα φωνητικά του Rose κυριολεκτικά το απογείωναν δίνοντας στους στίχους μια πραγματικά πολύ σκληρή και ρεαλιστική διάσταση.To don’t cry πλέον είχε μεταμορφωθεί σε μια ολοκληρωμένη μουσική σύνθεση με την προσθήκη των keyboards του Dizzy να δίνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα και τα drums του Matt να γεμίζουν τα όποια κενά της original πρώτης ηχογράφησης με αριστοτεχνικό τρόπο. Οι κιθάρες των Slash και Stradlin μίλησαν κατευθείαν στην ψυχή μου και σε συνδυασμό με τα ανεπανάληπτα φωνητικά των Rose και Shanon Hoon (Blind Melon) έδιναν ως αποτέλεσμα μία από τις καλύτερες μπαλάντες που είχα ακούσει μέχρι τότε. Στο perfect crime ένας hard rock n’ roll χείμαρρος ξεχύθηκε στον χώρο μου. Ταχύτατος ρυθμός, φωνητικά ματωμένα και εγώ να μοιράζομαι το ίδιο κελί με μια συμμορία παρανόμων που έψαχνε τρόπο να αποδράσεις! Στο You ain’t the first που ακολούθησε οι ρυθμοί έπεσαν και οι ακουστικές κιθάρες έκαναν την εμφάνιση τους. Τα φωνητικά μοιράζονται οι Stradlin, Rose και Shanon Hoon και το ειρωνικό ύφος των στίχων με έκανε να βάλω τα γέλια κάνοντας διάφορους συνειρμούς. Άραγε για ποιο άτυχο πλάσμα να γράφτηκαν όλα αυτά(?) :’’You was just a temporary lover honey you ain’t the first!Lots of others came before you woman, said that you’ve been the worst!’’Στο bad obsession βρήκα τα πάντα. Καθαρόαιμο rock n’ roll με κάποιες blues στιγμές, ο Dizzy Reed να περνάει με το πιάνο του όλα τα ακούσματα του από 60’s και 70’s και η συμμετοχή του Michael Monroe των Hanoi Rocks στην φυσαρμόνικα να δένει κολασμένα με την κιθάρα του Slash.Oι στίχοι του μου θύμισαν κατά πολύ την θεματολογία του Mr Brownstone και τους διάφορους εθισμούς όλων των μελών της μπάντας.H επίθεση συνεχίστηκε με το back off bitch και με τον Stradlin σε έναν από τα ελάχιστα lead guitar solos στην καριέρα του με τους Gn’R.To κομμάτι ξερνούσε οργή και o Rose έδινε ρέστα ‘’face of an angel with the love of a wich!Στο double talkin’ jive ο Stradlin ανέλαβε και πάλι τα φωνητικά μαζί με τον Rose.Ο εισαγωγικός ξέφρενος ρυθμός στα drums από τον Matt Sorum απλά επιβεβαίωσε την σκέψη μου πως ο τυπάς ήρθε και έδωσε πνοή και νέα δυναμική στην μπάντα. Οι στίχοι σαν να γράφτηκαν από τον Stradlin για να προετοιμάσουν την επερχόμενη φυγή του ενώ το ηλεκτρικό και το ακουστικό solo του Slash ήταν σαν να βγήκαν από το soundtrack της ταινίας ‘’The Godfather’’ σε μια από τις ωραιότερες μελωδικές γραμμές του album.Νο10 και το November rain με πήγε σε ένα τελείως διαφορετικό βροχερό μέρος. Ένα εννιάλεπτο δραματικό έπος του Rose με ποιητικούς στίχους - σπαράγματα ψυχής, βγαλμένους μέσα από μία εξελισσόμενη ερωτική τραγωδία και με συγκινητικά και κρυστάλλινα guitar solos του Slash τα οποία θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου και στην ιστορία της μουσικής. Το November Rain μέχρι και σήμερα θεωρείται μία από τις κορυφαίες στιγμές του Axl Rose ως μουσικού. Στο the garden έμεινα έκπληκτος ακούγοντας την φωνή του Alice Cooper!To κομμάτι είναι ένας hard rock ύμνος και οι γεμάτοι υπονοούμενα στίχοι του μου περνούσαν πολλά αλληγορικά μηνύματα. Η συμμετοχή του Alice σε αυτό το τραγούδι και ο τρόπος που το ερμήνευσαν μαζί με τον Rose μου έβγαλαν από την ψυχή μου ένα απόκοσμο συναίσθημα σαν να έβλεπα ένα κακό όνειρο ενώ ήμουν ξύπνιος!"
"Μέτρια στιγμή στο album το the Garden of Eden αφού πέραν του ότι ήταν ένα καλό rocker, ήταν αδύνατον να ανταγωνιστεί όσα κομμάτια είχα ακούσει μέχρι εκείνη την στιγμή και για αυτό ανυπομονούσα να τελειώσει! Στα Don’t Damn me και Bad Apples ανακάλυψα δύο μουσικά διαμάντια. Μέσα από την λάμψη τους εκτός από αυτοσαρκαστικά στιχουργικά παραληρήματα έβλεπα και μία μπάντα που μπορούσε άνετα και αριστουργηματικά να εξελίσσει τον ήχο της μένοντας όμως πάντα πιστή στις ρίζες της και σε ότι μέχρι τότε είχε δημιουργήσει. Νούμερο 15 το δυνατό Dead Horse του Rose μου ακούστηκε σαν την εξομολόγηση μιας ταλαιπωρημένης ψυχής που έψαχνε να βρει τα πατήματα της. Και φτάνω στο Coma όπου πλέον η μπάντα τα έδινε όλα. Μακράν η πιο σκοτεινή στιγμή των illusions, ένα πραγματικά πολύ δύσκολο δεκάλεπτο κομμάτι με πολλά ακόμα και metallικά ξεσπάσματα του Slash.Οι στίχοι είχαν αφετηρία μια μονάδα εντατικής θεραπείας και η ερμηνεία του Rose τους έφτανε στο τέρμα, κάπου ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Μέσα σε αυτή την νεκρική γαλήνη τελείωσε το illusion I. Ευτυχώς είχα δεύτερο πακέτο τσιγάρα και τρεις μπύρες!"
"Δεν έχασα χρόνο και έβαλα αμέσως το illusion II στο player.No 1 το Civil War, το οποίο μέχρι και σήμερα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι μέσα από τα illusions.Πολιτικοποιημένοι στίχοι, αντιπολεμικά μηνύματα, απίστευτο φωνητικό εύρος του Rose, ο Slash να δίνει κυριολεκτικά την ψυχή του μέσα από το παίξιμο του σε lead και rythm guitars, o Izzy να λάμπει δια της απουσίας του και ο Steven Adler στο κύκνειο άσμα του ως drummer των Guns n’ Roses.Συνέχεια με το 14 years και στα φωνητικά για ακόμα μια φορά ο Izzy Stradlin.To Rock n’Roll στα καλύτερα του με τον Rose σε πιάνο και δεύτερα φωνητικά και με τον Izzy να του εκφράζει μέσα από τους στίχους του και την ερμηνεία του ότι παράπονο είχε από αυτόν ως άνθρωπος και ως φίλος του. Στο Yesterdays ο Rose έδειχνε να έχει ήδη αποκηρύξει κάποιο από το παρελθόν του. Μια πολύ ωραία μπαλάντα με το συγκρότημα σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Φτάνοντας στο Knocking on heavens door ήμουν επιφυλακτικός αλλά αυτό που άκουσα δεν φάνηκε να με δικαιώνει! Οι Guns έδωσαν μια τελείως διαφορετική δική τους εκδοχή σε αυτόν τον ύμνο του Bob Dylan και το αποτέλεσμα με έπεισε ότι αυτοί οι τυπάδες ότι και να ακουμπούσαν απλά το μετέτρεπαν σε χρυσάφι! Η κιθάρα του Slash έβγαζε κάτι από Παράδεισο, η ερμηνεία του Rose ασύλληπτη ενώ και η υπόλοιπη μπάντα σε ταξίδευε από την καθαρή rock μέχρι και σε reggae μονοπάτια! Στα get in the ring και shotgun blues η συμμορία μου φάνηκε να ξεπληρώνει κάποια γραμμάτια που είχε σχεδόν με όλο τον μουσικό τύπο της εποχής! Πολύ σκληρή γλώσσα και βρισίδια όλων των ειδών σε συνδυασμό με hard rock ταχύτατα ξεσπάσματα και με έναν Matt Sorum να μου αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις αφού ήταν πολλά επίπεδα ανώτερος από τον προκάτοχο του. Στο shotgun blues αξίζει να αναφερθεί ότι ο Rose έπαιξε ρυθμική κιθάρα για πρώτη φορά σε κομμάτι των guns.Συνέχεια με το Breakdown όπου άκουσα μια οργισμένη κραυγή απόγνωσης. Επτά λεπτά συνεχόμενων εναλλαγών από τον ένα ρυθμό στον άλλο, η κιθάρα του Slash να αιμορραγεί και ένας Rose να ουρλιάζει στο ρεφρέν ‘’get down with your bad self..alright!’’,σαν να μην υπήρχε αύριο. Νούμερο 8 στο cd το Pretty tied up και ξαφνικά μου φτιάχνει η διάθεση! Ένα εύθυμο rock n’ roll κομμάτι του Izzy, που δεν έχανε ευκαιρία να πετάει μέσα από τους στίχους του τις σπόντες του σχετικά με την εξέλιξη της μπάντας : ‘’Once there was a rock n’ roll band rolling on the streets, time went by and it became a joke!’’ To locomotive ήταν ολοφάνερα ένα νεογέννητο βρέφος του Slash! Εννιά λεπτά πάνω στις ράγες του τρένου με guitar solos και riffs από μια άλλη διάσταση και με τους στίχους να σε πηγαίνουν από την μοναξιά και τον πόνο μέχρι και την εκδίκηση. Όταν ξεκίνησε το so fine ένιωσα κυριολεκτικά να λατρεύω το πόσο ταίριαζε η φωνή του Rose με αυτή του Duff McKagan! Στο πιάνο ήταν κάποιος Howard Teman για τον οποίο μέχρι και σήμερα δεν έχω ανακαλύψει σχεδόν τίποτα. Αυτή η πολύ όμορφη rock n’ blues μπαλάντα, αφιερωμένη στον Johnny Thunders, αναδείκνυε με έναν μοναδικό τρόπο το ταλέντο του Duff όχι μόνο στο μπάσο αλλά και στην ερμηνεία και στην σύνθεση. Για το estranged που ακολούθησε ότι και να πω θα είναι λίγο. Ο Rose σε ένα διπολικό σύμπλεγμα μιλούσε για την υποβολιμότητα την αποξένωση και την απόγνωση επηρεασμένος αρνητικά από άσχημα παλιά του βιώματα.H gold gibson les paul του Slash δάκρυζε σε όλη την διάρκεια του τραγουδιού και ο Rose με μια φράση του στο booklet απλά τον αποθέωνε...’’Slash ,thanks for the killer guitar melodies..’’.Το album στην ουσία έκλεινε με το You could be mine αφού το don’t cry II ήταν η γνωστή μπαλάντα με διαφορετικούς, αρκετά καλούς στίχους, ενώ το my world ακούστηκε απλά απαίσιο στα αυτιά μου και ακόμα και σήμερα δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο ύπαρξης του στο album!"
"Απέφυγα επιτηδευμένα να κάνω οποιαδήποτε αναφορά στα videos που προώθησαν τα singles των albums γιατί θα έπρεπε να γράφω για μήνες! Απλά αν δεν τα έχετε δει, ακόμα και αν δεν είστε fans του συγκροτήματος ρίξτε τους μια ματιά και δεν θα χάσετε τον χρόνο σας! Τα illusions σε όλα τα επίπεδα οφείλω να ομολογήσω πως με σημάδεψαν και μέχρι και σήμερα με ακολουθούν στην καθημερινότητα μου. Η μπάντα μέσα από αυτά καθιερώθηκε φτάνοντας στην κορυφή και δημιούργησε αμέτρητες μελλοντικές προσδοκίες. Τελικά όμως κάηκε μέσα στις σκληρές καταχρήσεις όλων των μελών της αλλά και στα νεανικά, αλαζονικά και τηγανισμένα μυαλά του Axl Rose. To ‘’illusion’' line up κράτησε έξη μήνες με το ζόρι. Ο Izzy αποχώρησε λίγο πριν το τέλος του ‘91 και το συγκρότημα ουσιαστικά διαλύθηκε το 1997 μετά την αποχώρηση των Slash και Duff αλλά και την απόλυση του Matt Sorum.Είχα την χαρά και την τύχη να τους δω live (με όλο το illusion line up!) το 1993 στο ΟΑΚΑ και να μας στήνουν μέχρι να βγουν για κάνα τρίωρο! Το covers album ‘’The Spaghetti Incident’’ το οποίο και κυκλοφόρησαν στο τέλος του ίδιου έτους ήταν και το τελευταίο με Axl, Slash & Duff. Ο Rose συνέχισε να κρατάει πεισματικά (ίσως και πραξικοπηματικά) το άδειο κουφάρι του ονόματος της μπάντας νομικά και τυπικά ζωντανό. Το reunion των G3 του 2016 (το οποίο εν πολλοίς οφείλεται στις προσπάθειες που κατέβαλε ο Duff McKagan) και η Not in this lifetime περιοδεία ήταν μια πραγματικά καλή και ελπιδοφόρα είδηση (και τα φράγκα που κέρδισαν αμέτρητα!) .Με αυτούς τους απρόβλεπτους τύπους όμως έχω μάθει να μην τρέφω ουτοπίες! Εύχομαι κάποια στιγμή να τους δούμε να κυκλοφορούν νέο υλικό αλλά δυστυχώς σήμερα τα illusions είναι σχεδόν αδύνατον να ξεπεραστούν η έστω να επαναληφθούν!"
Αφιερωμένο στον Άρη και στην Ρένα.
Πολυ ωραίο άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό άρθρο από έναν λεπτολόγο αρθρογράφο που γνωρίζει ότι η διαφορά κρίνεται στη... λεπτομέρεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή