Νομίζω πως όλοι μας αγαπάμε τις live κυκλοφορίες... Ωστόσο , υπάρχουν κάποιες που στο άκουσμα τους θα δημιουργηθούν αντίθετα συναισθήματα από αυτά που θα θέλαμε , για διάφορους λόγους. Οι συντάκτες του Metal Nuovo παραθέτουν και δικαιολογούν την προσωπική τους γνώμη για μερικές από αυτές...
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΝΤΖΟΥ
Van Halen – Live: Right Here, Right Now. (1993)
''Το διπλό live album αφορά κυρίως την περίοδο 1986 - 1993, και κάνει focus στο line up της μπάντας με τον Sammy Hagar αγνοώντας τον David Lee Roth! Ποιος μπορεί να σκέφτηκε κάτι τέτοιο και μάλιστα να το πραγματοποίησε κιόλας;;;; Μόλις 4 από τα 24 τραγούδια είναι με τον Roth, κάτι που προσωπικά εμένα με χαλάει πολύ...Είναι λες και οι Van Halen αποποιήθηκαν τα πρώτα τους λαμπρά χρόνια!
Ένα άλλο αρνητικό που βρήκα κατά την ακρόαση ήταν η έμφαση που δόθηκε στα instrumental κομμάτια και τα μακρόσυρτα solos.Σίγουρα σε κάθε live που έχω παρευρεθεί έχω απολαύσει τις βιρτουόζικες ικανότητες των αγαπημένων μου μουσικών, στο συγκεκριμένο live θεωρώ ότι έχει δοθεί περισσότερη έμφαση από οσο θα έπρεπε , δημιουργώντας μου μια αίσθηση βαρεμάρας!
Τέλος αδύναμη μου φάνηκε και η διασκευή του "Won't Get Fooled Again" των Who αλλά οκ αυτό το ξεπερνάω...τον David Lee Roth όμως....ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!''
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 O ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΒΑΓΕΝΑΣ
Guns n' Roses - Live Era '87 - '93 (1999)
''Guns n' Roses Live Era 87 - 93 ένα live album χωρίς λόγο ύπαρξης. Το 1999 έμαθα από το Ελληνικό Metal Hammer πως οι Guns n' Roses θα κυκλοφορούσαν ένα live διπλό album. Όταν το άκουσα έτρεξα αμέσως να το αγοράσω χωρίς να κοιτάξω τις λεπτομέρειες της κυκλοφορίας θεωρώντας πως ίσως πρόκειται για ένα σημάδι επανένωσης της μπάντας. Οι πληροφορίες που έδινε το management του γκρουπ για το μέλλον του αλλά και για το line up εκείνης της εποχής ήταν από ελάχιστες εώς και μηδαμινές. Είχα ήδη δύο βιντεοκασέτες με την live εμφάνιση στους στο Tokyo του 1992 και το Live Era το περίμενα σαν μάνα εξ Ουρανού αφού θα ήταν και η πρώτη επίσημη live κυκλοφορία τους σε cd. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Την πρώτη απογοήτευση την πήρα όταν είδα τα τραγούδια στο cd. Mε ελάχιστες εξαιρέσεις ήταν τα ίδια ακριβώς κομμάτια που είχαν και οι βιντεοκασέτες! Σκέφτηκα πως δεν μπορεί να έκαναν τέτοια αρπαχτή και είπα να μην κάνω άσχημες σκέψεις πριν το ακούσω. Την στιγμή που έβαλα τα cd στο player κατάλαβα το ότι μόλις είχα πετάξει 7,000 δραχμές. Δεν ήταν μόνο η ίδια σειρά στα τραγούδια αλλά ήταν οι ίδιες εκτελέσεις από το live του Tokyo στο cd! Ούτε ένα κομμάτι από τα ιστορικά live τους στο Ritz το 1988 και στο Cathouse το 1989! Από τα 22 κομμάτια που είχαν τα cd τα 6 τα είχα ήδη, το knocking on heavens door ήταν από το live φόρο τιμής στον Freddie Mercury που έπαιζε παντού και την είχα στο single, τα δύο επίσης έπαιζαν παντού αφού την συγκεκριμένη συναυλία τους στο Παρίσι την είχε καλύψει τηλεοπτικά το MTV ενώ και τα Mr Brownstone και My Michelle από την εμφάνιση τους στο Λονδίνο το 1991 τα είχα σε bootleg dvd σε περίπου ίδια ποιότητα ήχου με αυτήν που άκουγα. Τα μόνα κομμάτια που δεν είχα ξανά ακούσει ήταν τα 3 με τον Steven Adler στα drums (ομολογουμένως καλές εκτελέσεις), 4 από την εμφάνιση το 1992 τους στο Las Vegas (με μέτριο ήχο και αρκετά λάθη) ενώ οι καλύτερες και οι πιο ενδιαφέρουσες (κατά την άποψη μου) στιγμές που ''έσωζαν'' το album ήταν το Dust n' Bones με τον Izzy στα φωνητικά, η διασκευή του Rose στο it's alright των Sabbath και η πολύ δυνατή εκτέλεση του welcome to the jungle. Πουθενά το civil war και άφαντο το live and let die! Άφησα για το τέλος την πιο σημαντική λεπτομέρεια: Σε όλα τα κομμάτια που είχα ήδη, ενώ στο cd άκουγα τις ίδιες εκτελέσεις, στα φωνητικά του Rose υπήρχαν διαφορές. Κάνοντας μια έρευνα στο internet πολύ αργότερα ανακάλυψα πως ο Rose είχε επανηχογραφήσει - επεξεργαστεί τα φωνητικά του στα περισσότερα κομμάτια του album. Το Live Era ξεπούλησε τότε στα ράφια των δισκάδικων και έφερε, έστω και μέσω των δικηγόρων τους, κοντά τα παλιά μέλη της μπάντας ώστε να διαλέξουν τα τραγούδια του album. Ακόμα και οι εναλλαγές από το ένα κομμάτι στο άλλο έγιναν απρόσεκτα. Αγοράστε το μόνο αν είστε φανατικός συλλέκτης. Αν θέλετε να έχετε ένα live των GnR προτιμήστε το Live At The Ritz του 1988 σε όποια μορφή και αν το βρείτε.''
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΝΤΖΟΥ
''Το διπλό live album των Gun's n Roses με τίτλο Live era '87-'93 υποτίθεται ότι κυκλοφόρησε για να ικανοποιήσει τη δίψα των οπαδών για την oldschool περίοδο του συγκροτήματος, τότε που έβγαιναν στη σκηνή και θέριζαν κάθε τι στο πέρασμά τους! Αν' αυτού όμως τα 22 tracks του διπλού album δεν δίνουν καμία πληροφορία για το πότε και που ακριβώς ηχογραφήθηκαν, ενώ τα φωνητικά του Axl ακούγονται λες και έχουν υποστεί επιπλέον επεξεργασία ή ακομή χειρότερα έχουν ξαναηχογραφηθεί σε studio...δεν ξέρω άρα πόσο "live" μπορεί να θεωρηθεί αυτό...αν ακούσετε τις ψηλές του στο My Michelle θα καταλάβετε τι εννοώ...
Μεγάλη απουσία για μένα το "Civil War " και το "Live & Let die"...σίγουρα θα ήθελα μια πιο προσεγμένη επιλογή τραγουδιών και σίγουρα θα ήθελα ένα official band live που δεν θα μαρτυρούσε την προχειρότητα και τη βιασύνη για μια κυκλοφορία με εμπορική σκοπιμότητα! Άλλωστε ο ίδιος ο Slash έχει παραδεχτεί ήταν ότι πιο εύκολο έκαναν στη μουσική τους πορεία!''
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 O ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΛΕΝΤΖΟΣ
Led Zeppelin - The Song Remains The Same (1976)
''Led Zeppelin - The Song Remains The Same( Live Soundtrack της ομότιτλης ταινίας τους)
Δεν έχω το δικαίωμα να γράψω πολλά γιατί αυτό το συγκρότημα είναι άφταστο , ο,τι και να πει κανείς... Επίσης δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι οι Led Zeppelin πήραν την ροκ μουσική και την πήγαν έτη φωτός μπροστά , ειδικά σε μια εποχή που η σκηνική παρουσία ήταν η μισή αρχοντιά ! Παρόλα αυτά , ο συγκεκριμένος δίσκος δεν μπόρεσε να αποδείξει το ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες τους κόσμου ... Όπως και οι ίδιοι αναφέρουν , δεν έδειξε το μεγαλείο των Led Zeppelin , αλλά ένα κουρασμένο συγκρότημα ! Ένας Robert Pant εμφανώς ταλαιπωρημένος , που δε "ζωγράφιζε" με την φωνή του ,όπως άλλες φορές , ενώ ο Jimmy Paige ,που πρωτοπόρησε στην ηλεκτρική κιθάρα και είχε τον τίτλο του νούμερο 1 session μουσικού στο Λονδίνο , δεν μπόρεσε να τα αποδείξει εμπράκτως ... Δεν αρκεί όμως μια "άτσαλη" , χλιαρή ερμηνεία για να γκρεμίσει το μεγαλείο τους και να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι είναι η καλύτερη rock n roll μπάντα που υπήρξε ποτέ !''
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ
QUEENSRYCHE - THE ART OF LIVE (2004)
''Δεν θα το χαρακτήριζα χειρότερο ακριβώς live metal album , αλλά σίγουρα αδιάφορο και μετριότατο. Μιλάμε για ένα live album που το αμέσως προηγούμενό του, ήταν το εξαιρετικό live evolution (2001), το οποίο είναι έτη φωτός καλύτερο συγκριτικά. Θες να το εξετάσεις από επιλογή τραγουδιών; Εκτέλεσης αυτών; Σκηνική παρουσία των μελών της μπάντας; Παραγωγή; Από όπου και να το πιάσεις, το πράγμα χωλαίνει και μπάζει από παντού. Βέβαια …για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι: Η θρυλική progressive metal αυτή μπάντα, έχει αλλάξει πρόσωπα αρκετές φορές….έτσι? Άρα όσοι λατρεύετε την Hear in the Now Frontier και μέχρι tribe εποχή τους, θα λέτε ήδη :τι μας τσαμπουνάει αυτός ο ξερόλας τώρα ότι το άλμπουμ είναι μέτριο; Και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας! Αλλά επειδή το 90 % αυτών που διαβάζουν το άρθρο αυτή τη στιγμή, ανήκουν στο πακέτο ακροατών των QUEENSRYCHE που γουστάρουν ΟΛΑ τα υπόλοιπα, ε… νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας… έτσι;
Δυστυχώς, ο αγαπητός μας Geoff Tate δεν πιάνει τα άπιαστα εδώ, γενικά η κακή του πλευρά ξεκίνησε κάπου εδώ να πολύ-φαίνεται . Η παραγωγή πάσχει, όχι σε ποιότητα αλλά η επιλογή του να είναι “αρεστοί ηχητικά σε ευρύτερο κοινό” το τελικό αποτέλεσμα αυτής, είναι κάτι που “ρίχνει” το σύνολο του να ευχαριστηθείς έστω και τα εξαιρετικά λίγα κλασσικά τραγούδια. Και μένω στο θέμα επιλογής τραγουδιών. Εξαιρουμένων των Comfortably Numb (Pink Floyd cover) και Won't Get Fooled Again (The Who cover) (μόνο στη οπτική εκδοχή του The Art Of Live) στα οποία ανεβαίνουν και τα μέλη των DREAM THEATER (με τους οποίους περιόδευαν μαζί τότε) ανεβάζει τον πήχη ψηλά, κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην CD εκδοχή του δίσκου αυτού, γιατί πολύ απλά, αυτά δεν περιέχονται μέσα.
The Needle Lies, Anybody Listening?, Best I Can κλπ. δυστυχώς δεν σώζουν την κατάσταση, μιας και τα περισσότερα τραγούδια αφορούν όπως προ είπα, την Hear in the Now Frontier και μετά εποχή της μπάντας, μέχρι και το Tribe του 2003 για το οποίο περιόδευαν τότε.''
Σίγουρα το The Art Of Live δεν συστήνεται σαν η πρώτη live επιλογή σε έναν φίλο ή φίλη που θέλει να ακούσει τους θρυλικούς QUENNSRYCHE και να αντιληφθεί το μεγαλείο της μπάντας αυτής. Αφορά καθαρά “βαμμένους” οπαδούς της μπάντας που έχουν τα ΠΑΝΤΑ από το σχήμα και μόνο αυτούς. Οι υπόλοιποι…βγάλτε φλας και απλά προσπεράστε….''
ΓΡΑΦΕΙ 🖋 O ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Angra - Angels Cry 20th Anniversary (2013)
''Τους Βραζιλιάνους Angra τους λατρεύω, κάθε άλμπουμ τους έχει την δική του μαγεία, κάθε μουσικός που πέρασε από αυτή τη μπάντα μόνο εξαίρετος θα μπορούσε να είναι. Δυστυχώς όμως, θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι κάνουμε λάθη και για αυτό το λόγο θεωρώ πως η επιλογή ως τραγουδιστή της μπάντας τον Fabio Lione ήταν (κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα) λανθασμένη. Ένας τραγουδιστής με απίστευτες ερμηνείες στα προσωπικά του σχήματα, αλλά με αποτυχημένες ερμηνείες σε τραγούδια άλλων συγκροτημάτων και κατά συνέπεια στους Angra. Ίσως σε συνθέσεις της μπάντας στα δύο τελευταία άλμπουμ τους να είναι εξαίρετες, αλλά σε συνθέσεις όπου ερμήνευσε ο ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ Andre Matos.....ΟΥΤΕ ΚΑΝ!!!! Πραγματικά όταν έκατσα να ακούσω το live album τους "Angels Cry 20th Anniversary Tour"...απογοητεύτηκα!!! Δεν με πείραξε το γεγονός ότι δεν μπορεί να βγάλει τις κορόνες του Andre, από το γεγονός του άσχημου αποτελέσματος που βγαίνει προσπαθώντας να κάνει κάτι που δεν μπορεί να ακουστεί στο τέλος σωστά. Το κερασάκι στην τούρτα???...Είναι το γεγονός ότι τα τραγούδια που ερμηνεύει ο κιθαρίστας της μπάντας Rafael Bittencourt είναι υπέροχα, κλέβοντας εύκολα την παράσταση ακόμα και όταν προσπαθεί η Tarja Turunen, μάταια δυστυχώς να ερμηνεύσει, έστω και με τον δικό της τρόπο τα "Stand Away" και "Wuthering Heights" με μέτριο, δυστυχώς αποτέλεσμα. Οι δε ερμηνείες του Fabio Lione σε ''Angels Cry'', ''Time'' αλλά ακόμα και σε συνθέσεις επί εποχής του συμπαθέστατου κατ' εμέ Edu Falaschi δεν μπορούν να συγκριθούν. Αν κάποτε οι Angra είχαν κυκλοφορήσει το αξεπέραστο, έστω μικρό σε χρονική διάρκεια live ''Holy Live'' το 1997, το συμπαθέστατο και αξιοπρεπέστατο live ''Rebirth World Tour - Live in São Paulo'' το 2003, δυστυχώς οι ερμηνείες στο ''Angels Cry: 20th Anniversary Tour'' είναι τόσο μέτριες, που μόνο αν το ξανά-ηχογραφούσαν με τα φωνητικά του Rafael Bittencourt (που τόσο λατρεύω) θα άλλαζα γνώμη...Aπλά ακούστε την απίστευτη ερμηνεία του στο "Reaching Horizons". Κρίμα σε μία τέτοια ιστορική κυκλοφορία και live στιγμή της μπάντας το αποτέλεσμα λόγο φωνητικών να μην πιάνει την κορυφή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου