Στο νέο κεφάλαιο του "Scenes From A Memory..." έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε τη φωνή των Disharmony, Bickus Digus και Art Of Simplicity, Χρήστος Κουνέλης (aka Xaris Karolis). Ένας ταλαντούχος τραγουδιστής όπου έχει μαγέψει με τις προσωπικές του μπάντες, αλλά και με τις διασκευές του σε τεράστιους καλλιτέχνες. Ας δούμε λοιπόν ποια είναι εκείνα τα άλμπουμ που τον επηρέασαν στη μουσική του σταδιοδρομία...
SANCTUARY - Into The Mirror Black
''Πρέπει να ήταν απόγευμα του 96 στο σπίτι του τότε κιθαρίστα μας, Στέλιου, όταν ο ίδιος νομίζω έφερε γεμάτος ενθουσιασμό ένα CD που μόλις δανείστηκε. Η πρώτη εντύπωση ήταν σα να σε αρπάζει κάποιος από τα μούτρα και να σε κολλάει δίπλα στο ηχείο. Οι SANCTUARY είχαν χωρέσει μέσα στη μουσική τους όλα τα είδη που μου άρεσαν, λίγο thrash, λίγο αμερικανικό power, λίγο doom, λίγο goth, heavy βαρύ, τραχύ αλλά ταυτόχρονα μελωδικό και ατμοσφαιρικό. Αλλά αυτό που πραγματικά ήταν πρωτόγνωρο στα αυτιά μου ήταν η φωνή... Τραγουδούσε μπάσα, τραγουδούσε μελωδικά, τραγουδούσε τις πιο απόκοσμες και χαρακτηριστικές ψηλές του κόσμου, τραγουδούσε με έμπνευση, πηδώντας από κλίμακα σε κλίμακα λες και ο ίδιος τις είχε επινοήσει. Οι στίχοι του ήταν αποκάλυψη, και ο τρόπος που τους ΕΡΜΗΝΕΥΕ ήταν ο, τι καλύτερο είχα ακούσει μέχρι τότε: κάθε φράση είχε ΝΟΗΜΑ. Έκτοτε - αλλά και για πάντα νομίζω πια - θα έχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, τόσο αυτός ο Warrel Dane, όσο και το άλμπουμ αυτό που για πολλούς θεωρείται από τα σημαντικότερα ever.''
SKID ROW - Slave to the grind
''Εκείνη την όμορφη εποχή που η τηλεόραση έπαιζε ΚΑΙ Metal, είχα σταμπάρει πολλούς και διάφορους, αλλά στα αυτιά μου, οι Skid row είχαν αυτό το κάτι που τους έκανε να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες Rock/metal μπάντες που κυνηγούσαν την εμπορική επιτυχία. Τους είχα με αστερίσκο ήδη από τον πρώτο δίσκο, αλλά όλα έγιναν ξεκάθαρα όταν βγήκε το Slave to the grind. Ό,τι και να άκουσα στο ραδιόφωνο (ναι, ραδιόφωνο) πριν αγοράσω το δίσκο (ναι, βινύλιο) ήταν ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ. Η πρώτη ακρόαση του δίσκου ήταν μια ολοκληρωτική υπέρ δόση αδρεναλίνης, ΟΛΟΣ ο δίσκος έπαιξε και ξανάπαιξε και ξανάπαιξε, δεν θυμάμαι καν πόσες φορές, και όλες, αχόρταγα. Οι Skid Row δεν έπαιζαν πια εμπορικά, αλλά ένα extra βαρύ μεταλλικό ροκ, με φοβερές συνθέσεις, και έναν τραγουδιστή εκρηκτικό, μελωδικό, τραχύ και ζόρικο, ταπεινό θαυμαστή του ενός και μοναδικού METAL God, αλλά και κορυφαίος αλητάμπουρας, σκέτο φαινόμενο. Η αξία αυτού του άλμπουμ αποδεικνύεται από την αντοχή του στο χρόνο αλλά και από το respect της μουσικής κοινότητας.''
ALICE IN CHAINS - Dirt
''Η λαίλαπα του grunge είχε και τα καλά της. Ίσως το κορυφαίο από αυτά ήταν οι AIC. Η βιομηχανία θυμάμαι πως προωθούσε το Would ως single, και ήταν ένα υπέροχο και ξεχωριστό τραγούδι, αλλά αυτό που με έκανε να πάω τρέχοντας στα δισκάδικα ήταν το Angry Chair. Tι σκατά ήταν αυτό το σκατόψυχο μαύρο πράγμα, με αλλόκοτες άρρωστες διφωνίες, τριφωνίες, τετραφωνίες που έμοιαζαν σα να βγαίνουν από τα έγκατα του Κάτω κόσμου; Ήταν αρκετό αυτό το δείγμα, εδώ έπαιζε κάτι που άλλαζε όσα ξέραμε για την μουσική ως τότε. Και όντως, το άλμπουμ, ήταν κάτι που έμεινε στην ιστορία - μαζί με άλλα άλμπουμ των AIC- και δίκαια! Μπορώ να ακούσω οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Αυτές οι μελωδίες, αυτές οι φωνές, αυτά τα τραγούδια. Τι έμπνευση! Εκπληκτικό.''
CRIMSON GLORY- Transcendence
"Ήμουν Β Λυκείου και ήταν γνωστό σε όλο τον φιλικό μου περίγυρο ότι ήξερα αρκετά για το Metal, αλλά κατάλαβα ότι είχα ακόμα πολλά να μάθω, όταν μια φίλη έφερε σε κασέτα ένα κομμάτι που ήταν συγκλονιστικό, αλλά δεν ήξερε περαιτέρω στοιχεία για αυτό. Εγώ θα έπρεπε να διαλευκάνω το μυστήριο. Η φωνή ήταν θεατρική, έμοιαζε με του Geof Tate αλλά δεν ήταν, έφερνε προς Kiske αλλά πάλι δεν ήταν, η έκταση του έμοιαζε τρομακτική, η ερμηνεία του κάτι παραπάνω από συγκλονιστικά. Μόνο ένας ημίθεος θα μπορούσε να τραγουδήσει έτσι, οπότε άρχισα να ψάχνω ανάμεσα σε άλμπουμ μεγάλων τραγουδιστών, όπως Halford, King Diamond, Tate και άλλων, μέχρι που αγόρασα το Transcendence. Και μπορεί να μη βρήκα εκεί μέσα το Lost Reflection (αυτό έψαχνα τελικά), αλλά βρήκα το φως το αληθινό. Τι αλμπουμάρα ήταν αυτή;! Τι μελωδίες, τι ατμόσφαιρα, τι παραγωγή, τι τραγούδια, τι ΦΩΝΗ! Όσες φορές και αν άκουσα Midnight από τότε, πότε δεν πάτησα το skip track. ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ. Με 3 μόλις άλμπουμ, έμεινε στο πάνθεον, φαντάσου να είχε πίσω του το μέγεθος της δισκογραφίας πχ. των Priest...''
METALLICA - And justice for all
"Ζορίστηκα πολύ, αλλά νομίζω ότι ΠΡΕΠΕΙ να βάλω το And justice for all μέσα στη λίστα με τα 5 που έπαιξαν μέγιστο ρόλο στη μουσική μου εξέλιξη. Και αυτό γιατί ήταν η αξέχαστη εποχή που βίωνα τη μύηση στο metal. Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι μπάντες που έπαιζαν στο MTV τότε - μιλάμε κυρίως για εμπορικές επιτυχίες εφόσον μιλάμε για τηλεόραση. Όμως, ένας καλός φίλος που ήξερε παραπάνω πράγματα και συνεχώς μου δάνειζε και μου υποδείκνυε τι καινούργιο μπορώ να ακούσω, μου έδωσε να ακούσω το And Justice, και πραγματικά στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω τι φάση ήταν αυτό το βαρύ ξερό πράγμα, με τον τύπο που ξέρναγε καρφιά στο μικρόφωνο και είχε μια ακαθόριστη πρωτόγονη προφορά. Υπήρχε μια πρωτόγονη, άγρια ομορφιά σε όλο αυτό, και κάτι τέτοιο δεν έπαιζε η τηλεόραση ακόμα... Ομολογώ ότι μέχρι να μυηθώ, ζορίστηκα. Αλλά ήταν τέτοια η ποιότητα, που τελικά με κέρδισε ολοκληρωτικά. Το "One" έπαιξε καθοριστικό ρόλο, το αγαπούσα, δεν είχα ξανακούσει κάτι τέτοιο - και νομίζω ότι ποτέ δεν ξανάκουσα κάτι παρόμοιο έκτοτε. Το And justice Ήταν αυτό που μου άνοιξε τα αυτιά για τα καλά (και σε πιο progressive μονοπάτια αργότερα), μου άνοιξε το μυαλό - είναι η πιο σωστή έκφραση-, μου έδειξε μια άλλη διάσταση της μουσικής, και ακόμα κ τώρα, απολαμβάνω να παίζω ολόκληρο το άλμπουμ στη διαπασών και να κοπανιέμαι με ευχαρίστηση. Ο δε Hetfield, εκτός από ιστορική μουσική φυσιογνωμία, εκτός από κορυφαίος frontman, εκτός από μέγιστος τραγουδοποιός κ κιθαρίστας, τον θεωρώ κορυφαίο στιχουργοί ΚΑΙ ερμηνευτή στο είδος του, ειδικά από το Master μέχρι και το Black album."
Αυτή τη στιγμή ο Χρήστος Κουνέλης ετοιμάζει την νέα του δισκογραφική δουλειά με τους Disharmony και Art Of Simplicity.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου