ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ🖋
Πάντα ξεκινάς με ένα σημαντικό μειονέκτημα όταν καλείσαι να κάνεις review άλμπουμ κάποιου συγκροτήματος η καλλιτέχνη που αγαπάς. Δεν είσαι αντικειμενικός. Επειδή όμως η αγάπη πονάει και η πολλή αγάπη πονάει ακόμα περισσότερο ταυτόχρονα είσαι και πιο αυστηρός και έχεις περισσότερες απαιτήσεις. Ίσως παραπάνω από το κανονικό.
Πριν ανακοινωθεί η δημιουργία της μπάντας, ο ΚΚ είχε δώσει μια και μοναδική συναυλία στο Wolverhampton στις 3/11/2019 με τα πρώην μέλη των Priest, Tim Owens (τραγουδιστής των Priest από το 1997 μέχρι το 2004) και τον Les Binks (Drummer στα θρυλικά Stained Class, Killing Machine και Unleashed in the East). Mαζι τους ήταν ο David Ellefson των Megadeth και ο A.J. Mills των Hostile.
Η συναυλία πήγε αρκετά καλά… Η ανταπόκριση του κόσμου σε κομματάρες τα οποία ο κος Halford δεν κάνει την τιμή να τραγουδήσει (μένω εδώ, δεν συνεχίζω…), όπως Burn In Hell, Hell is Home αλλά και στο υπέροχο ''Before the Dawn'' που ακουγόταν πρώτη φορά live, ήταν τεράστια…. Με αποτέλεσμα μετά από λίγο καιρό να σκάσει η βόμβα! Ο ΚΚ Downing ανακοινώνει την δημιουργία νέας μπάντας! Τα μέλη της ήταν πέρα από τον ΚΚ, o Ripper Owens, o Les Binks, o A.J. Mills και ο μπασίστας Tony Newton από τους Voodoo Six.
Δυστυχώς η συμμετοχή του Les Binks ακυρώθηκε λόγο τραυματισμού της τελευταίας στιγμής, παρόλα αυτά δεσμεύτηκε ότι θα παίζει στην περιοδεία… Κρατήστε μικρό καλάθι αν θέλετε την άποψη μου…Στην θέση του Binks ήρθε ο Sean Elg των Cage.
Ο δίσκος έχει τα πάντα…. Κάποιες στιγμές θαρρείς είναι βγαλμένες από τις πρόβες του Angel of Retribution…. Η ταχύτητα, τα σόλο, τα riffs…. O KK ακούγεται φρέσκος, σαν να περνάει τρίτη νεότητα! Ο A.J. Mills στέκεται δίπλα του σαν να είναι χρόνια μαζί στο συγκρότημα… Το rhythm section είναι από τα πολύ καλά στοιχεία του άλμπουμ!!! Τόσο ο Sean Elg (να δω πως θα τα παίξει αυτά ο Binks στην περιοδεία….), όσο και ο Tony Newton με τις φοβερές του μπασογραμμές, πολλές από τις οποίες ακούγονται πεντακάθαρα σε κάποια σημεία! Όσον αφορά τον Owens είναι μια δικαίωση για τον ίδιο, να δουλεύει πάλι με τον ΚΚ, πράγμα που φαίνεται από τις πολύ καλές ερμηνείες του, όσο και από την δίψα του να αποδείξει για ποιο λόγο έκαναν λάθος οι Priest που τον έδιωξαν….
Μετά από μια σύντομη εισαγωγή, ο δίσκος ξεκινάει με έναν δυναμίτη, ο οποίος είναι και το single του δίσκου:
Hellfire Thunderbolt. Αν μη τι άλλο το να ξεκινάς τον δίσκο σου, με πρώτη λέξη του πρώτου κομματιού τον τίτλο του δίσκου της προηγούμενης μπάντας σου, λέει πολλά…. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό που παραπέμπει σε Priest αλλά θα το δούμε και αργότερα αυτό… Το κομμάτι είναι ένας καθαρός metal κεραυνός…Ταχύτατο, ρυθμικό, με πολύ καλή ερμηνεία (και τρομερή τσιρίδα στην αρχή) από τον μπαρουτοκαπνισμένο Owens ο οποίος ακούγεται πολύ οργισμένος με το «καλημέρα» του δίσκου!!! Η δίκαση του Elg παίρνει φωτιά, ενώ όλο το κομμάτι θυμίζει έντονα το θεϊκό Hellrider από το Angel of Retribution!!! Το σόλο το περιμένεις πως και πως για να ξανακούσεις τον μάστορα να shreddαρει ανελέητα… Και δεν απογοητεύεσαι καθώς η τέχνη δεν ξεχνιέται…. Μετά από μια όμορφη δισολία και ένα επίσης πολύ καλό σόλο του Mills το κομμάτι φθάνει στο τέλος του. Ωραίος τρόπος να ξεκινήσει το album….
Το επόμενο είναι το ομώνυμο του δίσκου: Sermons of the Sinner. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβεις σε ποιον αναφέρεται… Στον ίδιο… Τρομερές ταχύτητες, ατσάλινο riff, ο Ripper ουρλιάζει σαν υστερικός και το νερό μπήκε στο αυλάκι… Σε αυτό το κομμάτι, ακούγονται και οι μπασογραμμές του Newton που τσακίζουν κόκκαλα!!! Ο Ripper δεν χαμηλώνει ούτε μισή οκτάβα και συνεχίζει να δουλεύει κόφτες την φωνή του. Έρχεται η ώρα του φανταστικού για άλλη μια φορά σόλο, και εκεί που δείχνει ότι θα τελειώσει, οι ταχύτητες πέφτουν….. Το κομμάτι γίνεται πιο μελαγχολικό και εσωστρεφές (όσοι δείτε το βιντεοκλίπ, θα καταλάβετε γιατί)…. Ακολουθούν δυο πολύ καλά solo από τον Downing και τον Mills, για να επανέλθει η ταχύτητα, τα ουρλιαχτά και το εμφατικό τέλος…. Κομματάρα….
Socerdote y Diablo το τρίτο κομμάτι. Ο ιερέας και ο διάβολος ή κάτι τέτοιο… Γρήγοροι ρυθμοί και πάλι, πολύ καλά γυρίσματα από τον Elg και καλή ερμηνεία χωρίς κάτι το ιδιαίτερο από τον Ripper αυτή την φορά. Έχει όμως (όπως και όλος ο δίσκος) πολύ καλά σόλο… Η συνεργασία Downing / Mills και η χημεία μεταξύ τους μοιάζει απίστευτη!!! Κλασικό metal κομμάτι. Ούτε τρομερό αλλά ούτε και αδιάφορο.
Raise your fists: Ένα καθαρά «οπαδικό» κομμάτι (όπως και το επόμενο) και ίσως το πρώτο καθαρό filler του δίσκου… Μουσικά απλά καλό, οι στίχοι όμως (αχ αυτοί οι στίχοι…) είναι κλισέ, βαρετοί, Manowarιστικοι… Όπως θες πες τους… Διεκπεραιωτή ερμηνεία εδώ από τον Ripper, με ένα συμπαθητικό σόλο. Σίγουρα όχι από τις κορυφαίες στιγμές του δίσκου.
Brothers on the Road: Αυτό το κομμάτι μου αρέσει πάρα πολύ!!!! Κλισέ πάλι στίχοι και συνηθισμένοι (πάμε όλοι μαζί αδέρφια, σηκώνουμε την σημαία του metal ψηλά κτλ.…), αλλά το κομμάτι μουσικά είναι εύκολο, catchy και σε συνδυασμό με την δισολία στο σόλο που σου καρφώνεται στο μυαλό σίγουρα θα είναι fan favorite στα Live. Εγώ το γουστάρω με 1000% πάντως και ας μην πιάνει τα πολύ ψηλά στάνταρντ. Ο Owens τίμιος εδώ (και οδηγεί και μια φοβερή Mustang στο βιντεοκλίπ).
Metal Through and Through: H απογοήτευση του δίσκου…. Τι ακούμε ωρέ;;; Το κομμάτι είναι σχεδόν ίδιο με το Warriors οf the World United των Manowar!!!! Αν είναι δυνατόν…… Σε κάποια σημεία προσπαθεί να ξεφύγει και πάει σε πιο γρήγορες φόρμες, αλλά δεν σώζεται η κατάσταση καθώς όλα φαίνονται σκορποχώρι και ασύνδετα μεταξύ τους…. Οι στίχοι, δράμα (τύφλα να έχει το Kings of Metal), ενώ στο τέλος το κομμάτι προσπαθεί να γυρίσει σε μπαλάντα χωρίς αποτελέσματα…. Βαρετά φωνητικά, βαρετά σόλο… Μπήκε για να μπει…. Γιατί αν δεν μπήκε για να μπει, με ζώνουν φίδια για την συνέχεια….
Επόμενο…. Rock Hard, Ride Fr……. Εεε συγνώμη!!! Wild and Free ήθελα να πω. Ξεκινάει: We’re lawbreakers, Hellraisers… Πόσο Priest ακόμα θα μας θυμίσεις……; Επιστροφή σε γρήγορα τέμπο, καλά riff, ο Ripper καλός αλλά κάπου δεν πατάει σταθερά…. Μάλλον και σε αυτόν δεν αρέσουν οι στίχοι που τραγουδάει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω…. Τα σόλο αξιοπρεπή, χωρίς όμως ιδιαίτερη ουσία όπως και όλο το κομμάτι, το οποίο είναι καλό αλλά δεν σου αφήνει κάτι έντονο στο τέλος, ωστόσο σε ζεσταίνει από την κρυάδα του Metal Through and Through …
Hail to the Priest: To καλύτερο το κρατούσαν για το τέλος. Τι RIFFΑΡΑ είναι αυτή;;;; Τι σόλο;;; Οι στίχοι επιτέλους κάτι λίγο διαφορετικό… Ο Owens παίζει εντός έδρας καθώς το ύφος του τραγουδιού του πάει γάντι και εκεί δεν μπορεί να τον νικήσει κανένας…. Άψογη ερμηνεία!!!! Τα κουπλέ / ρεφραίν σπέρνουν, ενώ ιδιαίτερη μνεία στο μπάσο το οποίο ακούγεται φοβερό (μεγάλη δουλειά από τον Newton)!!! Κατά τ' άλλα οι δικασιές πάνε σύννεφο, το Whammy Bar του ΚΚ άναψε και κόρωσε και επιτρέψτε μου να πω ότι το συγκεκριμένο κομμάτι πολύ θα το ήθελαν οι Priest…. Ένας ΥΜΝΟΣ!!!!!!
Με αυτά και αυτά φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου.
Return of the Sentinel: Δύσκολα τα πράγματα…. Βλέπετε η τελευταία λέξη, τυγχάνει να είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Priest… Οι προσδοκίες μεγάλες…. Όπως και το ρίσκο…. Εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο τραγούδι. Στιβαρό, επιβλητικό, δυστοπικό στα όρια του επικού ίσως, με πολλές εναλλαγές…. Ήθελε να γίνει Cathedral Spires; Μπορεί. Είναι διαφορετικό όμως….
Υπάρχει η ατμόσφαιρα, οι (σε σχέση με τα υπόλοιπα) καλοί στίχοι, οι κιθαριές καλές (επαναλαμβανόμενες λίγο στα σόλο αλλά καλές).. Ίσως να είναι και αχρείαστα κάποια σόλο αλλά παράλληλα υπάρχουν και πολύ όμορφες δισολίες….…Το τραγούδι μετά το κόψιμο και προς το τέλος είναι πολύ εμφατικό…. Θα μπορούσε να είναι αριστούργημα. Όμως τί λείπει;;;; Ναι…… Λείπει η φωνή του Rob Halford εδώ……… Ο Ripper είναι καταπληκτικός τραγουδιστής. Αυτή την στιγμή είναι πιο δυνατή η φωνή του από του Halford…. Δεν είναι το καλύτερο του όμως τα μακρόσυρτα επικά τραγούδια… Δεν έχει τον λυρισμό που έχει ο Halford… Μόλις το κομμάτι ηρεμεί, καταλαβαίνεις ότι η φωνή δεν κολλάει ενώ στο heavy μέρος είναι πολύ καλή…. Σε αντίθεση με τους κεραυνούς που προηγήθηκαν προηγουμένως στο δίσκο, όπου ήταν ΑΨΟΓΟΣ, εδώ ήταν λίγο έξω από τα νερά του….. Ανατριχιάζω και μόνο στην ιδέα του Halford να τραγουδάει αυτό τον ύμνο…..
Συνοψίζοντας………
Ο δίσκος είναι αρκετά καλός. Ούτε καλός, ούτε πολύ καλός…. Ας δούμε γιατί….
1. Οι στίχοι….. Η δεύτερη μεγαλύτερη πληγή (την πρώτη θα την μάθετε στο τέλος). Σε πολλά σημεία δεν είναι απλά κλισέ. Μοιάζουν σαν να τους έγραψαν δεκαοκτάχρονοι που έκαναν πρόβα σε ένα στούντιο στα κάτω Πατήσια…. Το πρόβλημα αυτό υπήρχε, αλλά σωζόταν σε ένα σημείο από τον Tipton στα Jugulator και στο Demolition. Εδώ είναι και το σημείο που φαίνεται η απουσία του Rob Halford στις συνθέσεις……… Γιατί κατά τα άλλα, ο Ripper είναι εξαιρετικός.
2. Οι κιθάρες τόσο από πλευράς ήχου, όσο και παιξίματος είναι πολύ καλές… Περισσότερο από όσο περίμενα! Όμως… Τα σόλο όσο καλά και να είναι (που είναι), μοιάζουν τα ίδια και επαναλαμβανόμενα σε κάποιες στιγμές….. Shredding shredding shredding….. Άψογο, ταχύτατο αλλά κάτι άλλο; Δεν περιμένω σόλο Beyond the Realms of Death ή Jawbreaker ή Touch of Evil… Αλλά λίγο διαφορετικό…. Το σόλο για παράδειγμα του Brothers on the Road μου έχει μείνει κολλημένο και το τραγουδάω από την ώρα που το άκουσα…. Η συνεργασία πάντως Mills με Downing είναι πολύ καλή….
3. Ο Owens σε κάποιες στιγμές είναι λίγο υπερβολικός. Τι εννοώ; Αχρείαστες τσιρίδες σε λίγα σημεία και όχι καλά χορωδιακά μέρη…. Ακόμα και το τέλος του ύμνου Return of the Sentinel είναι λίγο….. ιδιαίτερο (sic), με τις τσιρίδες αλά Gillan στο Child in Time.….
4. Και χειρότερο όλων….. Η εμμονή και το πικάρισμα (γιατί πικάρισμα είναι) στους Priest…. Ο ΚΚ ήταν ο ιδρυτής των Priest μαζί με τον Ian Hill. Βασικά ο Alan Atkins ήταν, αλλά μην το κάνουμε και θέμα….. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Γιατί τόση εμμονή με τους Priest, σε τόσο μεγάλο βαθμό; Το όνομα… KK’s Priest. Γιατί; Τι είναι οι Priest και τους κατέχεις; Το εξώφυλλο είναι καλό σχετικά, παραπέμπει βέβαια πάλι σε Priest καθώς η ζώνη της κιθάρας ήταν αυτή που φορούσε στα live περιόδου Painkiller, Jugulator, Demolition κτλ.
5. Οι τίτλοι; Hellfire Thunderbolt;;;;; Σπόντα από εδώ μέχρι Θεσσαλονίκη…. Hail for The Priest…. Θυμάστε το Call for the Priest από το Sin after Sin; Και στο Wild and Free λέει: We are lawbreaker and Hellraisers…. Οκ καλό θα ήταν να μην υπάρχουν τόσα κοινά σημεία……
Ας είμαστε ρεαλιστές. Ο ΚΚ Downing δεν είναι Malmsteen. Βασικά δεν είναι ούτε Ritchie Faulkner από πλευράς δυνατοτήτων…. Είναι όμως η μορφή του, το ειδικό βάρος του, και αυτή η απίστευτη ικανότητα να κάνει το whammy bar να ανάβει τσιγάρο μετά από κάθε κομμάτι…. Ο τύπος είναι εμβληματικός. Δεν χωράει αμφιβολία.
Το να βλέπεις λοιπόν ένα τόσο σημαντικό για την μουσική μας κιθαρίστα, να βγαίνει από τον λήθαργο που είχε πέσει για 11 χρόνια περίπου, να παίρνει πάλι την Flying V και πλαισιωμένος από ΙΚΑΝΟΤΑΤΟΥΣ μουσικούς (o Tony Newton και ο Sean Elg είναι Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟΙ και προσφέρουν τα μέγιστα, για τους υπόλοιπους είπαμε), να παρουσιάζει ένα αξιοπρεπέστατο ντεμπούτο το οποίο αναπόφευκτα σε σημεία ξυπνάει μεγάλες στιγμές με τους Priest, δεν είναι λίγο…. Βασικά σε κάποιες περιπτώσεις όπως και εδώ, το γεγονός ότι επέστρεψε ένας τόσο σημαντικός δημιουργός, ίσως να είναι και σημαντικότερο από το πόσο καλός είναι ο δίσκος…. Γιατί έτσι και αλλιώς αν κρίνω από τον ενθουσιασμό του στα βίντεο και τις κιθαριές του στο άλμπουμ, δεν βλέπω να σταματάει εδώ….. Μάλλον τώρα ξεκινάει…..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου