Πέμπτη 20 Απριλίου 2023


Επτά ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το εκπληκτικό δεύτερο άλμπουμ των Enemy Of Reality ''Arakhne'', ένας δίσκος που κοίταζε στα ίσια πολλά άλμπουμ από τα ''μεγάλα'' ονόματα του χώρου.

Η τρίτη τους δισκογραφική ''Where Truth May Lie'' κυκλοφόρησε στις 24 Φεβρουαρίου και μας παρουσιάζει ένα νέο, ανανεωμένο μουσικό πρόσωπο των Enemy Of Reality βάζοντας τους για άλλη μία φορά στην φαρέτρα των σπουδαίων metal δίσκων.


 Ως οπαδός της συγκεκριμένης μπάντας όσο να 'ναι μία αγωνία την είχα και όχι μόνο εκπλήρωσαν τις προσδοκίες μου αλλά εντυπωσιάστηκα με όλα τα νέα συστατικά που προσκόλλησαν στο καινούργιο τους μουσικό δημιούργημα. Για μία ακόμη τρίτη φορά οι Enemy Of Reality δημιουργούν ένα concept βασιζόμενοι στην σπουδαία Ελληνική μυθολογία, την καλύτερη στον κόσμο (την ιστορία μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ) και με μία διαφορετική μουσική προσέγγιση στην παραγωγή, η οποία μου άρεσε αρκετά θα έλεγα και μας προσφέρουν ένα μουσικό ταξίδι έντεκα συνθέσεων συνολικής διάρκειας 44 λεπτών.


Αυτό που πρέπει να αναφέρω είναι πως οι Enemy Of Reality είναι μία ομάδα μουσικών υψηλών προδιαγραφών και αναφέρομαι στις απίστευτες γνώσεις που διαθέτουν. Τέτοιοι μουσικοί εξελίσσονται από δίσκο σε δίσκο και η ποιότητα φαίνεται στο τελικό μουσικό αποτέλεσμα. Έτσι λοιπόν έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μία τρομερή μουσικό και αναφέρομαι στην Ηλιάνα Τσακιράκη, η οποία χρησιμοποιεί ένα από τα καλύτερα χαρτιά της και για μένα αυτό το μαγικό της χαρτί είναι η τρομερή χροιά της, το πολύ όμορφο ηχόχρωμα που διαθέτει. Χρησιμοποιεί τις μαγικές σειρήνες μιας σοπράνο εκεί που χρειάζεται ερμηνεύοντας σε πιο straight metal φόρμες, δεν σας φτάνει αυτό??? Πάρτε και brutal φωνητικά από την ίδια παρακαλώ που θα τα ζήλευε μέχρι και ο οπαδός των Lorna Shore! Και συνεχίζουμε... Ένας από τους πιο πλήρεις κιθαρίστες σε γνώσεις και έμπνευση φέρει το όνομα του Στυλιανού Αμυρίδη παρακαλώ. Ένας μουσικός πολλών τόνων έμπνευσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας και ανησυχίας μας προσφέρει ουσιώδη ριφ και σπουδαία σόλο Αυτό που μου αρέσει στην ακρόαση ενός δίσκου είναι, πέρα από την δύναμη που θέλω να βγάζει, η καθαρότητα των οργάνων, να μπορώ να ξεχωρίζω τα όργανα. Έτσι λοιπόν για πρώτη φορά χάρηκα ένα δίσκο ακούγοντας το μπάσο του Thano Murikka και πιστέψτε με το απόλαυσα ιδιαίτερα καταλήγοντας  στην εκπληκτική δουλειά του Philip Stone στα ντραμς όπου σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη καθαρή και δυνατή παραγωγή βγάζει ένα πολύ όμορφο ηχητικό αποτέλεσμα.

Ακούγοντας για πολλοστή φορά το δίσκο απόλαυσα τις όμορφες συμφωνικές στιγμές θυμίζοντας τους αγαπημένους Symphony X στο ''V- The New Mythology Suite'', παρόλα αυτά οι συνθέσεις κυμαίνονται χρονικά στα τέσσερα λεπτά μέσο όρο όπου όχι μόνο δεν κουράζουν, αλλά εντυπωσιάζουν με το μέγεθος των πληροφοριών που έχουν συνθέσει σε κάθε τραγούδι. Τα ''Downfall'', ''At the Edge of Madness'' και ''The Vineyard Song'' (ΕΠΟΣ) συγκαταλέγονται στις σπουδαίες και κορυφαίες στιγμές του δίσκου. Σκοτεινό, με έντονο το παραδοσιακό μουσικό στοιχείο σχεδόν σε καταβάλει θα έλεγα το υπέροχο ''Serenade of Death'', όπου σε πιο progressive φόρμες είναι από τα κρυφά διαμάντια. Ποιητικό σχεδόν θεατρικό το ''Ever-lusting'' με τα brutal φωνητικά της Ηλιάνας να εντυπωσιάζουν. Πραγματικά έχει κάνει ΤΡΟΜΕΡΗ δουλειά! Μοντέρνο, συμφωνικό, ιδιαίτερο θα έλεγα με έξυπνο ρεφρέν(σχεδόν κολλητικό σαν να τραγουδάνε ερινύες) το ''Tears Of Echo''. Σύνθεση βγαλμένη από το ''Once'' των Nightwish το πολύ όμορφο ''Long-forgotten''. Το ''Deliverance'' μου θύμισε ευχάριστα τους Myrath των τελευταίων δύο δίσκων τους με τις φωνητικά γραμμές, ενώ στο ''Goat-legged Deceiver'' ο Στυλιανός μας προσφέρει ένα από τα πιο όμορφα σόλο όπου έχουμε ακούσει ποτέ και εδώ θέλω να καταλήξω στο εξής... Ενώ ξεχωρίζεις κάποιες συνθέσεις εξαιτίας των τρομερών ρεφρέν τους, τελικά καταλήγεις στο συμπέρασμα πως οι πιο ιδιαίτερες, αξιόλογες και κολλητικές συνθέσεις είναι ας πούμε οι πιο ιδιόμορφες συνθετικά. Ο δίσκος θα κλείσει με το δυναμικό, σχεδόν speed-αριστό ''Baptised in Fire'' με την ευχή, θέλοντας να πιστεύω, ότι δεν θα περάσουν άλλα επτά χρόνια για νέο δίσκο από τους Enemy Of Reality.


 Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως οι Enemy Of Reality παρόλο που χρησιμοποιούν έντονο το μυθολογικό στοιχείο, τα παραδοσιακό όργανα και ενώ περιμένεις να ακούσεις κάτι συνθετικά, ηχητικά βαρύ έχουν την μαγκιά να ακούγονται τόσο μοντέρνοι συνδυάζοντας ταυτόχρονα πολλές μουσικές πληροφορίες.


Το ''Where Truth May Lie'' έχει όλη τη στόφα ενός δίσκου που άνετα συγκαταλέγεται στα κορυφαία της χρονιάς και δεν κουράζει σε αλλεπάλληλες ακροάσεις. Μία ελληνική κυκλοφορία που πολλοί θα ήθελαν να δημιουργήσουν...Τόσο απλά!

Enemy Of Reality facebook

1 σχόλιο: