Εν έτει 2023 δεν περιμένω να ακούσω τίποτα το καινούργιο ή κάτι το τόσο πρωτοποριακό ώστε να με εντυπωσιάσει ή να παραμιλάω.
Αυτά έγιναν στις πρώιμες εποχές όπου υπήρχε ακόμα το περιθώριο της εξέλιξης, της πρωτότυπης δημιουργίας των άλμπουμ εκείνων που σήμερα θεωρούνται κατά κάποιο τρόπο κλασσικά, ξεχωριστά, μοναδικά. Αυτό που περιμένω όμως σήμερα και αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο, εννοείται, στο χώρο της metal μουσικής είναι ένα άλμπουμ να είναι καλό από την αρχή μέχρι το τέλος. Και ένα τέτοιο άλμπουμ είναι η πρώτη κυκλοφορία των Ελλήνων Triumpher.
Φαντάζομαι πως έχετε αντιληφθεί πως τα τελευταία χρόνια η όμορφη χώρα μας βγάζει άλμπουμ, που όχι μόνο ξεχωρίζουν αλλά υποκλίνεται ολόκληρος ο μεταλλικός πλανήτης. Δεν θα αναφέρω το λόγο που δεν χρήζουν ανάλογης αντιμετώπισης τα ελληνικά συγκροτήματα με τα ξένα, αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο, εδώ θα μιλήσουμε για ποιο λόγο το ντεμπούτο άλμπουμ των Triumpher, με την ονομασία ''Storming The Walls'', θα γράψει τη δική του ιστορία.
Δεν το κρύβω πως το άλμπουμ των Triumpher με ταξίδεψε σε μαγικές εποχές. Με βούτηξε από το γιακά και με έχωσε σε μία χρονοκάψουλα πηγαίνοντάς με πίσω στο 1992, τότε όταν το ''The Triumph Of Steel'' των Manowar έγραφε τη δική του ιστορία. Το ταξίδι δεν τελειώνει όμως εδώ, πηγαίνουμε τρία χρόνια μπροστά για να συναντήσουμε όλη τη γοτθική αυτοκρατορία, την σκοτεινή ατμόσφαιρα των Iced Earth στο ''Burnt Offerings''. Μέσα σε αυτό το μαγικό ταξίδι προσθέστε όλη την μαγεία που δημιούργησε το ελληνικό black metal στην δεκαετία του '90 με αρχές του 2000 και έτσι λοιπόν θα έχετε το ηχητικό αποτέλεσμα ενός άρτιου δίσκου, που από την αρχή μέχρι το τέλος το διακρίνει η έμπνευση, οι απύθμενες μελωδίες, η οργή και το μέταλλο της metal μουσικής από το επικό heavy metal μέχρι το ακραίο αλλά μελωδικό black metal σε σημεία, με μία φωνή που η χροιά θυμίζει, στα δικά μου αυτιά, έναν νεότερο Eric Adams που τολμάει όμως, σε σημεία πάλι, να βγάλει και τις πιο ακραίες ερμηνείες της.
Η παραγωγή, την οποία επιμελήθηκε ο εκπληκτικός George Emmanuel(Lucifers Child, ex.Rotting Christ,Necromantia), είναι αυτή ακριβώς που θα έπρεπε να έχει ένας δίσκος σαν το συγκεκριμένο. Νομίζω πως ηχητικά πέτυχαν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν ένας δίσκος σαν και αυτόν, με τον ποιο κατάλληλο άνθρωπο που υπάρχει στο συγκεκριμένο ήχο. Στα 53 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος δεν υπάρχει ένα ψεγάδι, μία αδύνατη στιγμή, ένα μέτριο κλάσμα του δευτερολέπτου. Και οι δέκα συνθέσεις είναι μία μουσική περιπέτεια που δύσκολα στις μέρες μας την συναντάς. Από το ατμοσφαιρικό, σχεδόν σκοτεινό, πεντάλεπτο ''Journey/Europa Victrix'' μέχρι το επικό άσμα που κλείνει το άλμπουμ ''The Blazing Circle'' σηματοδοτούν έναν δίσκο, όπου από την αρχή μέχρι το τέλος είναι μόνο άρτιος με την έμπνευση να πιάνει την κορφή.
Αυτές οι κυκλοφορίες είναι μουσικά δώρα, δώρα που μας δίνονται δωρεάν, απλόχερα και όταν η ανατριχίλα είναι έντονη σε κάθε ακρόαση είναι η επιβεβαίωση της επιτυχίας τους. Εγώ τέτοια δώρα τα αγοράζω σε κάθε έκδοση και μερικές φορές με συντροφεύουν για πολλά χρόνια!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου